Ο ΗΓΕΜΟΝΙΣΚΟΣ, νιώθει ζαλισμένος από το βάρος της προσωπικής του εικόνας.

Οι υποστηρικτές ενός λογικού εγχειρήματος ερμηνείας του παράλογου, καθώς και ο στοχασμός μιας λογικής του παραλόγου, βοήθησαν την λογική του λογικού, να θεωρείται παράλογη. Με αυτό τον τρόπο το λογικά πασιφανές γίνεται παράλογο και το παράλογο λογικά πασιφανές. Έτσι χαμένοι, πυρπολημένοι από ένα σωρό αντιφατικές πληροφορίες, ερμηνείες , εξηγήσεις, παρεξηγήσεις, επαναλήψεις, χαμένοι μέσα σε ένα διάλογο ανάμεσα σε κομμάτια εξουσίας που μας περιβάλλουν με φροντίδα, φτάνουμε στο απρόσμενο αποτέλεσμα της απώλειας των αντιληπτικών ατομικών ικανοτήτων ερμηνείας της πραγματικότητας Βουλιάζουμε σε μια πνευματική αλχημεία της εξουσίας που καταστρέφει το κάθε τι για την δική της επιβίωση. Σε αυτή την περίπτωση το κράτος, οι θεσμοί και ότι μπορεί να τιθασευτεί στην λογική της εξουσίας θα τιθασευτεί.

Οι πνευματικοί νταβατζήδες της καθημερινότητας ετοιμάζουν το σίριαλ μια σιχαμερής πραγματικότητας της εξουσίας, προσπαθώντας να την νομιμοποιήσουν. Ζούμε την απύθμενη ελαφρότητα, αδιαφορία, αποπροσανατολισμό, εγκληματικότητα και καταστροφικό εγωισμό μια ομάδας καλοπληρωμένων συναισθηματικά ανάπηρων, απάνθρωπων ανεκδιήγητων πολιτικών προσώπων, προβληματικών απόγονων πλουσίων οικογενειών, που έχουν μάθει ότι ο νόμος δεν είναι θεσμός που τους δεσμεύει, επιδεικνύοντας ικανότητες απωθημένης βαρβαρότητας, και αταλάντευτης παλιανθρωπιάς. 

Καταλύοντας κάθε τι που μαρτυρά την ύπαρξη των θεσμικών ορίων της κοινωνίας, ποδοπατούν όποια δημοκρατική επίφαση προσπαθούσε να δώσει μια νομιμότητα στο καταστροφικό τους έργο. Κάθε τους ενέργεια μαρτυρά την ανεξέλεγκτη πορεία τους σε μια αυταρχική, βίαιη, συνομοσιακή τακτική κατάλυσης των προσχημάτων μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας.

Η συνεχής παρακολούθηση των επεισοδίων του σίριαλ της κυβερνητικής ηγεσίας τόσο στην σχέση της με τον λαό όσο και στις σχέσεις στο εσωτερικό της, μαρτυράν την σήψη, την δυσωδία, την βρωμιά που κρύβουν τα καθαρά, περιποιημένα, κουστουμαρισμένα, από τζάκια, αγοράκια που μεγάλωσαν και έμαθαν τον κόσμο προστατευμένα από την ιδέα και την αίσθηση του οικογενειακού δικαιώματος στην υποκρισία, χειριστικότητα, παλιανθρωπιά και του επίσης οικογενειακού δικαιώματος πρόσβασης σε κοινωνικά δικαιώματα που δεν αναγνωρίζουν στους άλλους. Τα δικά τους και των οικογενειών τους τα όνειρα, οι προσδοκίες, οι προσωπικές ικανοποιήσεις και το σπουδαιότερο οι οικονομικές απολαβές, αποτελούν τα μόνα κίνητρα τους για να συκοφαντήσουν, στραπατσαρίσουν, και να τσαλακώσουν την κοινωνία. Την δική τους παράλογη, αντιφατική, προβληματική, συγκρουσιακή διαμόρφωση της πραγματικότητας ζούμε σήμερα.

Οι ηγεμονίσκοι, με την ιδέας της Μεγαλειότητας που έχουν για τον εαυτό τους, ξεπερνούν τον θεσμικό τους ρόλο. Εκφράζουν συνεχώς και με πολλούς τρόπους μια έλλειψη σεβασμού για το “λειτούργημα” που επιτελούν το οποίο αποτελεί βασικό στοιχείο για την σωστή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Δείχνουν μια πρωτοφανή περιφρόνηση ακόμα “αυτού” που ενσαρκώνουν. Στην ουσία αποδεσμεύονται από τα όρια που ο θεσμικός τους ρόλος επιβάλλει. Τα όρια αυτά τα αντικαταστούν με τα όρια του προσωπικού τους παραληρήματος, πάνω από εκμαυλισμένες συνειδήσεις, εξαθλιωμένες υπάρξεις, πάνω από τα ψυχοδιαγνωστικά ερείπια μιας εγκαταλελειμμένης κοινωνίας. 

Κάθε ηγεμονίσκος, νιώθει ζαλισμένος από το βάρος της προσωπικής του εικόνας. Νιώθει την ικανοποίηση που του προσφέρει το θέμα της εξαθλίωσης του άλλου σε σχέση με την δική του λαμπρότητα.

Αυτοί λάμπουν, γεμάτοι με καταστροφική ενέργεια, αδίστακτοι, παράλογοι, εκδικητικοί, με ένα καταστροφικό ιδεοψυχαναγκασμό που δεν υπολογίζει τίποτα ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν, να κρίνουν τα προσωπικά και τα κοινωνικά δεδομένα. 

Η αντίληψή του τυφλωμένη από το εσωτερικό πάθος της εξουσίας, δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν τα ερείπια πάνω στα οποία πατούν. 

 Οι άνθρωποι είναι εκτός ορίων. Με αυτόν τον τρόπο προσδίνουν μια αίσθηση της πραγματικότητας, όπου η γνωστικές ικανότητες του πολίτη καταστρατηγούνται γεμάτες από υποσχέσεις των ανάξιων μολυσμένων οραμάτων από τον ψυχικό και διανοητικό παραλογισμό τους. Εμφανίζονται γεμάτοι από εμπάθεια και σιγουριά για την κοινωνική κατρακύλα της οποίας ηγούνται και είναι δημιουργοί, παραχωρώντας στην συνείδηση τους τον ρόλο του σωτήρα, του ακατάπαυστου εργάτη της σωτηρίας των άλλων που οι άλλοι αντιλαμβάνονται σαν σωτηρία δικιά τους.

Ξέχωρα από το οικονομικό και πολιτικό παιχνίδι, η ψυχική και κοινωνιολογική διάσταση των συμπεριφορών της κυβερνητικής εξουσίας αφήνουν να φανεί μια σχιζοφρενική κατάσταση όπου η επικράτηση των διπλών μηνυμάτων, της ανασφάλειας, τους άγχους, του φόβου, της αντιπαλότητας, της βαρβαρότητας, δεν αποτελούν στοιχεία της κοινωνίας αλλά της ψυχοδιανοητικής κατάστασης της ίδιας της ηγεσίας.

 Αποτελούν ψυχικές διαταραχές των αυτόκλητων ηγετίσκων τετραετίας, οι οποίοι δεν είχαν και δεν έχουν την ωριμότητα να σηκώσουν το βάρος της εξουσίας που επωμίσθηκαν.

Η εξουσία τους τρέλανε και δεν τρέλανε μόνο αυτούς αλλά και τον τρόπο που σχετίζονται μεταξύ τους, τον τρόπο που επικοινωνούν. Η κυβερνητική πολιτική έχει αναπτύξει νοηματικά διέξοδα στον ανεξήγητο ψυχικό παραλογισμό της. Βέβαια και αυτά τα νοηματικά σχήματα υπεκφυγής της πραγματικότητας αποτελούν σχιζοφρενικά επιτεύγματα της πνευματικής της εξαθλίωσης. Σε αυτή την κατάσταση που χρίζει ψυχιατρικής ερμηνείας, ο στόχος μιας πολιτικής ενέργειας δεν βρίσκει έδαφος στην κοινωνική πραγματικότητα, αλλά στο κάθε φανταστικό βίωμα του ηγεμονίσκου που την κατασκευάζει.

Από αυτή λοιπόν την αφετηρία η “παραλογικότητα” των καταστάσεων όσο και των προσώπων καθώς και του λόγου που επεξηγεί την όλη κατάσταση, μπορεί να έχει να κάνει με κοινωνικές και οικονομικές ερμηνείες αποδοχής του παράλογου σαν λογικού, αλλά φανερώνει ότι η κυβερνητική εξουσία αντιμετωπίζει τον παραλογισμό των εξουσιών της, χωρίς μέτρο και χωρίς ιδανικό.

 Φανερώνει οτι, η κυβερνητική εξουσία είναι ανίκανη να ερμηνεύσει τον  εαυτό της και την κοινωνία. Φανερώνει οτι, βρίσκεται εκτός προσωπικών και κοινωνικών ορίων, για αυτό είναι επικίνδυνη.

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας: Igor Morski