Η αυτό-αποδοχή

Αγάπη σημαίνει σεβασμός και σεβασμός αγάπη. Η μία αγκαλιάζει την άλλη σαν στοιχεία ενός νέου κόσμου βαθιά κρυμμένου στα μύχια καλντερίμια της ευτυχίας. Η ανακάλυψή τους γίνεται σιγά, σιγά καθώς το βήμα τολμάει να ξανοιχτεί σε κάτι που κανείς δεν το ενθάρρυνε. Στο εσωτερικό δρόμο της αυτό-αποδοχής ενός εαυτού που τόσες φορές προσπαθήσαμε να αποφύγουμε το βλέμμα και το λόγο που μας απεύθυνε.

Πάντα τον κοιτούσαμε με το βλέμμα των άλλων, του μιλούσαμε με τα λόγια των άλλων. Πάντα τον θεωρούσαμε ανεπαρκή. Ποτέ δεν πιστέψαμε στις προσπάθειες που έκανε, στις ανάγκες που εξέφραζε, στις προσδοκίες και τις ελπίδες του. Πάντα τον προδίδαμε!!

Ναι αυτό κάναμε τον προδίδαμε, τον κατηγορούσαμε, τον μαστιγώναμε ήσυχα και απλά με μια υπομονή και επιμονή που άρχιζε να μας αρέσει. Μια ηδονή ανάβλυζε μέσα από το μαρτύριο του. Η θυσία γινόταν αυτοθυσία, αυταπάρνηση και προσπάθεια επιβεβαίωσης της επιθυμίας των άλλων ενάντια στην δική του επιθυμία. Μια ηδονή που είχε να κάνει με την αποδοχή του άλλου. Η αποδοχή ζητούσε την θυσιαστική μας τακτική. Την απλοχεριά μας στην βεβήλωση του εαυτού μας.

Με χαρά συμμετέχαμε στο άκομψο κατασκεύασμα οικογενειακών προδιαγραφών, οικογενειακών τελετουργιών που δεν παραχώρησαν το χρόνο και το χώρο για την ανάπτυξή μας, αλλά αντιθέτως όρισαν και κατεύθυναν τα πάντα για την οικοδόμηση της. Τελικά δεν είμαστε εμείς, αλλά οι άλλοι. Είμαστε όπως μας θέλουν οι άλλοι. Η αγάπη για αυτό που αγαπάνε οι άλλοι μας έκανε να αγαπάμε αυτό που δεν είμαστε!!

Όμως βαθιά μέσα μας κάτι κινείται ακόμα, κάτι φωνάζει, αντιδρά, ζητά το δίκιο του. Κάτι προσπαθεί να ανασάνει, να μιλήσει με την δική του γλώσσα. Μια γλώσσα που εξασκήθηκε κρυφά, που έφτιαξε ένα κρυφό κόσμο γεμάτο νοήματα που δεν τολμούσε να εκφράσει, που δεν τολμούσε να βγάλει στην επιφάνεια των πραγμάτων, αλλά κρυμμένο στα συρτάρια της ψυχής, σάπιζε μέσα από την αυτό-αμφισβήτηση της.

Η αμφισβήτηση του εαυτού κυριεύει το μυαλό, κυριεύει το κορμί, κυριεύει το λόγο, του αφαιρεί το δικαίωμα, την ώρα που κανείς δεν του το παραχωρεί. Η αμφισβήτηση είναι η εσωτερίκευση της κατασκευασμένης ανεπάρκειας του από τους άλλους. Μέσα από αυτή οι άλλοι θριαμβεύουν μέσα του. Γίνονται σημαντικοί, τεράστιοι και απαραίτητοι στην κάθε κίνηση και απόφαση που πρέπει να παρθεί από εκείνον. Στους άλλους παραχωρούμε όλα τα δικαιώματα ενώ σε εμάς... κανένα. Μάταια περιμένουμε να μας το παραχωρήσουν. Το δικαίωμα παίρνεται μόνο του!!

Το δικαίωμα εκφράζει την αγάπη προς τον εαυτό. Εκφράζει την ανάγκη να αγαπήσουμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, με τις αδυναμίες του, τις ανεπάρκειες του, τις προσδοκίες του και τα όνειρα του. Να αγαπήσουμε τις αποφάσεις του, τις αντιφάσεις του, ακόμα και τους φόβους σαν κάτι φυσιολογικό και όχι νοσηρό.

Το δικαίωμα εκφράζει την φροντίδα και την μέριμνα για την κατάστασή του εαυτού. Εκφράζει την αγάπη και την προστασία του. Η αγάπη και η φροντίδα είναι όριο για τους άλλους. Η αγάπη προς τον εαυτό γίνεται και αγάπη του άλλου προς αυτόν. Μόνο όταν αγαπάμε τον εαυτό μας και τον φροντίζουμε θα μας φροντίσουν οι άλλοι, αφήνοντας μας ήσυχους.

Επίσης μόνο τότε θα σταθούν και θα περιορίσουν την επεκτατική τους πολιτική. Τότε δεν θα έχουν καμιά δικαιολογία για να συνεχίσουν την ιμπεριαλιστική πολιτική κατάκτησης του εαυτού μας, λέγοντας ότι φροντίζουν για το καλό μας. Και μόνο τότε η αυτό-αποδοχή θα πάρει την πραγματική θέση που της αρμόζει, υπολογίζοντας το όλον του εαυτού και όχι τα διαφορετικά κομμάτια του, που το ένα στρέφεται ενάντια στο άλλο.

Κερεντζής Λάμπρος

φωτόγραφία:Gilbert Garcin