Αναστοχαστική σκέψη

Η συνείδηση είναι το μέσον δια του οποίου το υποκείμενο μετατρέπεται σε υποκείμενο για τον εαυτό του, στοχαζόμενο εαυτόν, ορίζοντας τον εαυτό του ως στοχαστικό και αναστοχαστικό ον.
Το “εγω” δεν είναι απλώς κάποιος/κάποια που στοχάζεται τον εαυτό του/της, αλλά ορίζεται από αυτήν την ικανότητα στοχαστικής αυτοσχεσίας ή αναστοχαστικότητας.
Για τον Νίτσε η αναστοχαστικότητα είναι μια συνέπεια της συνείδησης, η δε αυτογνωσία έλκει την καταγωγή της από την αυτοτιμωρία (Ως εκ τούτου, δεν “γνωρίζει” ποτέ κανείς προ της οπισθοχώρησης της εν λόγω επιθυμίας.)
Προκειμένου να τιθασεύσει κανείς την επιθυμία μετατρέπει τον εαυτό του σε αντικείμενο στοχασμού.
Ενόσω παράγει κανείς την ίδια του την ετερότητα, θεμελιώνει τον εαυτό του σαν αναστοχαστικό ον με την έννοια του όντος που μπορεί να εκλάβει τον εαυτό του ως αντικείμενο.
Η αναστοχαστικότητα γίνεται το μέσο του οποίου η επιθυμία μεταστοιχιώνεται αδιαλείπτως στο κύκλωμα του αναστοχασμού.
Judith Butler:
Η ψυχική ζωή της εξουσίας
Φωτο: sfaires -Dali

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα