Η συναισθηματική εξάρτηση 1
Στην παιδική ηλικία


Μιλώντας για την συναισθηματική εξάρτηση μιλάμε για την κατάσταση εκείνη όπου, η εκτίμηση που το υποκείμενο τρέφει για τον εαυτό του, εξαρτάται ολοκληρωτικά από το βλέμμα και την γνώμη των άλλων για αυτό.


Η συναισθηματική εξάρτηση έχει τις ρίζες της στην παιδική ηλικία.
Το παιδί γεννιέται εξαρτώμενο από τους γονείς του και η πορεία του προς την ζωή και την ανάπτυξη του έχουν σαν βάση το ξεπέρασμα αυτής της εξάρτησης και το “κτίσιμο” θα λέγαμε, της αυτονομίας του. Η αυτονομία του όμως εξαρτάται από συναισθηματικούς και παιδαγωγικούς παράγοντες όπου οι γονείς αποτελούν τους σημαντικοί φορείς αυτών των παραγόντων.


Η παρουσία, ή, η απουσία του γονέα μπορεί να εκφραστεί με διαφορετικούς τρόπους και αποτελεί το συναισθηματικό περιβάλλον, το συναισθηματικό τοπίο, θα λέγαμε , όπου το παιδί καλείται να κάνει τα βήματα προς την αυτονομία του. Η απουσία του γονέα, καθώς και η παρουσία του μπορεί να το εμποδίσει να αισθανθεί συναισθηματικά σίγουρο και ανεξάρτητο.
Η απουσία του γονέα και η απορριπτική στάση προς το παιδί, μπορεί να δημιουργήσει ένα συναισθηματικά εξαρτημένο παιδί, καθώς και η χωρίς μέτρο παρουσία και η αποδοχή μπορεί να επιφέρει το ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή την συναισθηματική εξάρτηση


Άρα το βασικότερο στοιχείο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το μέτρο τόσο της παρουσίας, όσο και της απουσία του γονέα.


Διότι, η χωρίς μέτρο παρουσία του γονέα, καταβροχθίζει το ψυχικό χώρο του παιδιού και το εμποδίζει να δημιουργήσει και να κατανοήσει την επιθυμία του, μέσω της οποίας μπορεί να καθορίσει την αυτονομία του. Η δε απουσία του λόγο εργασίας, ή και καταθλιπτικής συμπεριφοράς του, εισάγει πολύ γρήγορα στην ζωή του παιδιού, το φόβο της έλλειψης, και κατ' επέκταση της στέρησης η οποία μπορεί να το οδηγεί αργότερα στην συναισθηματική εξάρτηση και την προσδοκία από τον άλλον αυτού που δεν είχε βιώσει στην παιδική του ηλικία, δηλαδή την προσοχή.


Αυτές οι καταστάσεις συμβαίνουν, τις περισσότερες φορές σε οικογένειες που δυσλειτουργούν, μέσα στις οποίες το παιδί δέχεται μηνύματα λεκτικά ή μη λεκτικά αρνητικά για την παρουσία του και την συμπεριφορά του. Έλλειψη αγάπης, μη επιβράβευση, μη αποδοχή των προσπαθειών του σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρεί τον εαυτό του ανίκανο να κάνει κάτι σωστό, κάνουν το παιδί να πιστέψει ότι δεν αξίζει και με αυτό τον τρόπο αναπτύσσεται ο φόβος της μοναξιάς, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, ο φόβος της εγκατάλειψης.


Αλλά και η υπέρ-προστασία, δηλαδή η προσπάθεια του γονέα να βοηθήσει το παιδί του σε οποιοδήποτε πρόβλημα συναντήσει στην κοινωνική του ζωή, έχει το ίδιο σχεδόν αποτέλεσμα. Μπορεί να κάνει το παιδί να αισθάνεται ανασφάλεια και να μην είναι σίγουρο για τον εαυτό του. Μπορεί να το κάνει να εξαρτάται από τους άλλους για την επίλυση των προβλημάτων που συναντάει στην ζωή του. Πράγμα που σημαίνει, και σε αυτή την περίπτωση, χαμηλή αυτοεκτίμηση, φόβο εγκατάλειψης, φόβο μοναξιάς, και ένα συνεχές αίσθημα ανεπάρκειας του εαυτού.


Άρα το βασικό συμπέρασμα και στις δυο περιπτώσεις είναι, το μέτρο τόσο της παρουσίας, όσο και της απουσία του γονέα για την ομαλή συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, έχοντας σαν στόχο πάντα, την ανεξαρτησία και την αυτονομία του.

πίνακας: Jean-Marin Wibaux © pixelenvrac.com

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα