Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Η ενοχή Η ενοχή είναι ένα συναίσθημα αναγκαίο στο βαθμό που αποτελεί ένα συναίσθημα όπως τα άλλα, και δεν κατακλείσει τον εαυτό και δεν αποτελεί το βασικό συναίσθημα γύρω από το οποίο κτίζει ο άνθρωπος τον εαυτό του. Άρα ως ένα βαθμό η ενοχή μας βοηθάει να διορθώσουμε την σχέση μας με τους άλλους. Είναι μια φωνή από την μεριά της συνείδησης που καλά κάνει και υπάρχει σε αυτή την μορφή. Από την στιγμή που αυτή η φωνή γίνει κραυγή τότε η ενοχή αποτελεί ένα πολύ δυσάρεστο συναίσθημα που το χαρακτηρίζει μια συνεχής ένταση για κάτι που έκανε το άτομο και δεν έπρεπε να το κάνει, ή για κάτι που δεν έκανε αλλά έπρεπε να το κάνει Όταν ένα άτομο δεν αισθάνεται ικανό να καταφέρει κάτι, αισθάνεται ένοχο. Στην συνέχεια όσο αισθάνεται ένοχο τόσο αισθάνεται ανίκανο να αντιδράσει Η ενοχή λοιπόν καταδεικνύει την αίσθηση ανεπάρκειας του ατόμου, καταδεικνύει ότι δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Η καλλιέργεια της ενοχής ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία και μπορεί να εξελίσσεται...

   Του Γιώργίου Κοκκινάκου Ό,τι μου μοιάζει το δέχομαι. Ό,τι διαφέρει από μένα το διώ- χνω, δεν το θέλω, μου φέρνει άγχος. Προπατορικό το κουσούρι του ανθρώπου. Από τον Θεό το έμαθε. Όλα θέλει να του μοιάζουν, κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Το διαφορετικό, το ενοχλητικό το αποκλείει, το εγκλείει και το περιθωριοποιεί. Έτσι και με την τρέλα. Την περιορίζει σε έναν τόπο και αυτό είναι ισχυρή απόδειξη ότι εδώ που κατοικούμε εμείς οι «λογικοί» δεν υπάρχουν τρελοί. Βέβαια η κοινωνία αυτό το καταφέρνει με τη βοήθεια της επιστήμης: Της ιδρυματικής, της προκρούστειας ψυχιατρικής. Για την οποία επίσης, η βιολογική, φαρμακευτική, κατασταλτική εκδοχή της είναι μια πειστική απόδειξη ότι αποτελεί όντως επιστήμη, αφού η «αποτελεσματικότητα» στην αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών ικανοποιεί την κοινωνία. Άσχετα αν ο χώρος του ψυχιατρείου είναι χώρος μη θεραπείας, χώρος όπου η κάθε διαφορετική συμπεριφορά καταγράφεται ως σύμπτωμα, ως ακατανόητη, ως επικίνδυνη, ως διορθωτέα. Η νοσογραφική ...

    Τα  μέτρα του Υπουργείου Παιδείας …βλάπτουν σοβαρά την υγεία των εκπαιδευτικών Του Χρήστου Κάτσικα  Αν και ο επίσημος κρατικός λόγος χέρι χέρι με τις ηλεκτρονικές μας κουβερνάντες, τα ΜΜΕ και τους παλατιανούς δημοσιογράφους πασχίζουν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», ότι εργάζονται ελάχιστες ώρες την ημέρα και λίγους μήνες το χρόνο, όλες οι έρευνες, στην Ευρώπη, στην Αμερική και στη χώρα μας αποδεικνύουν εδώ και πολλά χρόνια ότι το επάγγελμα του εκπαιδευτικού κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των στρεσογόνων επαγγελμάτων. Οι εκπαιδευτικοί ανήκουν στην ομάδα των επαγγελματιών που είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο «σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης». Η επαγγελματική εξουθένωση είναι ένα σύνδρομο σωματικής και ψυχικής εξάντλησης στα πλαίσια του οποίου ο εκπαιδευτικός κατακλύζεται από έλλειψη ενθουσιασμού και προσδοκιών, απογοήτευση, απάθεια, αδράνεια, χάνει...

Στην διάλεξη αυτή ο Καστοριάδης, προσπαθώντας να πλησιάσει ένα δημοκρατικό πολίτευμα που θα αποτελεί πρότυπο, στρέφεται στην αρχαία Ελλάδα. Συγκεκριμένα, συγκρίνει το αρχαίο ελληνικό φαντασιακό, με το νεότερο πολιτικό και καταλήγει στο να πλέξει ένα εγκώμιο για το δημοκρατικό πολίτευμα της αρχαίας Ελλάδας. Για ποιο λόγο όμως «φαντασιακό»; Γιατί ο Καστοριάδης δίνει τόση ιδιαίτερη σημασία στην «φαντασιακή θέσμιση» της κοινωνίας; Για τον Καστοριάδη, ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία ορίζεται κατ’ ουσία από την φαντασιακή δημιουργία. Στο συγκεκριμένο σημείο, είναι απαραίτητο να διερευνηθεί η έννοια του «φαντασιακού» στην θεωρία του Καστοριάδη που μιλώντας με όρους ψυχαναλυτικούς, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίζουμε ως ένα Συλλογικό Υπερεγώ. Όπως επισημαίνει και ο ίδιος, «φαντασιακό, δεν σημαίνει και φανταστικό»5. Αντίθετα, είναι μια πιο πολύπλοκη έννοια καθώς δηλώνει όλες εκείνες τις λειτουργίες που έχουν διοχετευτεί στην κοινωνία χωρίς κάποια λογική αιτιώδη εξήγηση. Οι κοινωνικές φαντα...

  Ορισμοί Εάν θα έπρεπε να δώσουμε στα κίνητρα ένα και μόνο ορισμό, σίγουρα θα  ήταν ελλιπής ή θα είχε πολύ μεγάλη έκταση, χωρίς να είναι και πάλι σίγουρο πως θα είχαμε καλύψει την έννοια. Αυτό συμβαίνει γιατί πρόκειται για μια πολυδιάστατη έννοια που καλύπτει επιμέρους στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε μεγάλο βάθος και εύρος. Οι ορισμοί που έχουν διατυπωθεί ορίζουν τα κίνητρα κάθε φορά σε σχέση με μια από τις διαστάσεις τους ή είναι πολύ γενικοί. Στην συνέχεια παρατίθενται κάποιοι απ’ τους ορισμούς που έχουν διατυπωθεί για τα κίνητρα ώστε να γίνει αντιληπτή η συνθετότητα του όρου. Κίνητρο είναι ό, τι κινεί, ωθεί ή παρασύρει το άτομο σε δράση (Κωσταρίδου- Ευκλείδη, 1999). Τα κίνητρα ωθούν το άτομο είτε ενεργώντας από μέσα είτε απ’ έξω. Μπορεί να έχουν εσωτερικές αιτίες συμπεριφοράς (ένστικτα, ορμές, σκοποί, επιθυμίες ή προθέσεις, συναισθήματα, διάφορες συγκινησιακές καταστάσεις), όσο και εξωτερικές (αμοιβές, θέλγητρα ή φόβητρα ή απωθητικοί ερεθισμοί). Μπορεί να εί...

  Ορισμός του κοινωνικού αποκλεισμού «Ο αριθμός των θεωριών που έχουν διατυπωθεί για τον κοινωνικό αποκλεισμό, είναι ίδιος με τον αριθμό των μελετητών του φαινομένου. Καθένας έχει διατυπώσει μια διαφορετική θεωρία» (Atkinson, 2000 στο Farrington, 2008) Ο κοινωνικός αποκλεισμός, παρ’ όλο που εμφανίζεται σε κείμενα Γάλλων κοινωνιολόγων από το ’60-’70 (Littlewood et al., 1999˙ Barata, 2000), εμφανίζεται στις κοινωνικές επιστήμες και τον πολιτικό λόγο ως κύριο εργαλείο κατηγοριοποίησης, ανάλυσης και ερμηνείας των κοινωνικών προβλημάτων (Πετράκη, 1998) και ως το «μείζον κοινωνικό θέμα της εποχής μας» από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, οπότε εισάγεται στις επίσημες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον Jacques Delors (Room et al., 1992) και κυριαρχεί τελικά από τη δεκαετία του 1990 μεχρι και σήμερα. Ως έννοια, έχει δεχτεί κριτική από πολλές πλευρές. Πολλοί είναι οι μελετητές, οι οποίοι θεωρούν πως ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί έννοια, καθώς δεν πλη...