Στο “Δημόσιο” μένουμε πάντα παιδιά.

Η Ελληνική οικογένεια πάντα προστάτευε τα παιδιά της. Πάντα φρόντιζε για αυτά και πάντα ενδιαφερόταν για το κάθε τι που τα αφορούσε σε ψυχικό, κοινωνικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο. Αυτή η διασύνδεση της τύχης γονέα - παιδιού με ένα δεσμό που δεν τελειώνει, αλλά το χειρότερο δεν αλλάζει ποτέ, αποτελεί το τεκμήριο της ευτυχισμένης συνύπαρξης της Ελληνικής οικογένειας. Αποτελεί την ιδέα μιας υγιούς κοινωνίας όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η οικογένεια έμενε ενωμένη.

Φυσικά η προσπάθεια να κατανοήσει το παιδί το συμφέρον του, δηλαδή το τι είναι καλό για αυτό, ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία μέχρι να φθάσει στην ηλικία ανεύρεσης εργασίας όπου εκεί είναι πανέτοιμο να δεχτεί την μεσολάβηση της οικογένειας ανάμεσα σε αυτό και την κοινωνία. Μεσολάβηση η οποία θα τον βγάλει από τον κόπο, αλλά και την αγωνία της αναζήτησης μιας εργασίας που θα μπορούσε να τον εκθέσει ανεπανόρθωτα και να μην του επιτρέψει την ευτυχία δηλαδή την κοινωνική και επαγγελματική γαλήνη για αυτόν και την οικογένεια που θέλει να δημιουργήσει.

Έτσι η οικογένεια βάζει από πολύ νωρίς λυτούς και δεμένους για μια θέση στο δημόσιο, για μια θέση στον μαύρο ήλιο της εύκολης διαβίωσης και της σίγουρης εργασίας, όπου κανείς δεν θα μπορούσε να το κουνήσει. Δηλαδή η οικογένεια έρχεται, εκτός από το παρελθόν και το παρόν, να ορίσει και να καθορίσει το μέλλον του παιδιού της στην ενήλικη πλέον ζωή του. Το δημόσιο λοιπόν είναι ο επαγγελματικός χώρος όπου για κάθε οικογένεια φαντάζει σαν το επιστέγασμα των προσπαθειών της για τα κάθε της παιδί.

Το “Δημόσιο” είναι για τον νεοέλληνα, η αστέρευτη προσδοκία μιας γενικευμένης ευημερίας και συγχρόνως, η αγιάτρευτη πληγή μιας διαχρονικής νοσηρότητας.

Σαν αστέρευτη προσδοκία γενικευμένης ευημερίας συμπυκνώνεται στις ατελείωτες οικογενειακές προσπάθειες να βολευτεί όπως είπαμε, το παιδί σε μια θέση ώστε να μην φοβάται το μέλλον ασχέτως αν με αυτό τον τρόπο το μέλλον γίνεται ένα ατελείωτο παρόν.

Το μέλλον σαν ατελείωτο παρόν για τον δημόσιο υπάλληλο σημαίνει την συνεχής επαναληπτική εργασία, χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς συγκίνηση, χωρίς καινούργιες ανακαλύψεις. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει το παιδί στην υποταγή που έχει δείξει στην ατελείωτη επιβουλευτική νοοτροπία της οικογένειας η οποία δεν ήθελε με τίποτα να απομακρυνθεί από το πεδίο επιρροής της.

Η θέση στο δημόσιο είναι η τελική πράξη ιδιοκατοίκησης του εαυτού από την οικογένεια. Πάντα εκείνη νιώθει υπερήφανη για το ότι έχει κάνει για τα παιδιά της και πάντα ελοχεύει η υποχρέωση απέναντί της διότι χωρίς την μεσολάβηση της το άτομο θα μπορούσε να έχει βρεθεί σε ποια δεινή θέση. Η εργασία στο δημόσιο είναι χωρίς τελειωμό, όπως και η σχέση με την οικογένεια. Η εξάρτηση από εκείνη δεν θα τελειώσει ποτέ. Οικογένεια και δημόσιο κάνουν αυτό το μείγμα όπου η εξάρτηση θριαμβεύει.

Η αίσθηση της υποχρέωσης για το παιδί, απέναντι στην οικογένεια, όπου η θέση στο δημόσιο κρατάει την πιο σημαντική ενέργεια στην έκφραση της υπέρ-προστατευτικότητας που έδειξε απέναντί του, αποτελεί την αγιάτρευτη πληγή μιας διαχρονικής νοσηρότητας που τον κάνει συναισθηματικά καχεκτικό, αδύναμο και επαγγελματικά παθητικό. Η θέση στο δημόσιο δεν του επιτρέπει, όπως η οικογένεια, να αναπτύξει τις ικανότητες του και να ρισκάρει απέναντι στον εαυτό και στην ζωή. Δεν του επιτρέπει επίσης να απομακρυνθεί από την επιρροή της αναπαράγοντας την σχέση εξάρτησης από αυτή στην σχέση που συνάπτει με την δημόσια υπηρεσία.

Η δημόσια υπηρεσία γίνεται η συμβολική “ οικογένεια “ του υπαλλήλου όπου οι προϊστάμενοι ή οι προϊσταμένες αντικαθιστούν του πατεράδες και τις μανάδες τους. Εκεί, από την μια μεριά αισθάνεται σαν το “σπίτι” του και από την άλλη αυτό το “σπίτι” το καταπιέζει και θα ήθελε να τα “βροντήξει” κάτω και να φύγει. Στο δημόσιο αναπαράγεται το ίδιο συναίσθημα με αυτό που υπάρχει στην οικογένεια, δηλαδή από την μια της άνευ τέλους εξάρτησης και από την άλλη της καταστροφικής απόγνωσης στην αναζήτηση της ελευθερίας.

Στο δημόσιο λοιπόν παραμένουμε πάντα παιδιά. Το δημόσιο είναι το φάντασμα μιας συμβολικής οικογένειας που ακολουθεί τα γερασμένα παιδιά της μέχρι την σύνταξη.

Κερεντζής Λάμπρος