Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Εχετε αναλογιστεί πόσες ώρες περάσατε στο σχολείο; Μην αρχίσετε τους υπολογισµούς γιατί θα νυχτωθούµε. Σίγουρα έχουµε περάσει µέσα στο εκπαιδευτικό σύστηµα µερικές εκατοντάδες ώρες, γεγονός που σηµαίνει ότι έχουµε οικειοποιηθεί - λίγο-πολύ - την κυρίαρχη εκπαιδευτική κουλτούρα. ΄Εχουµε, επίσης, µεγαλώσει σε µια κοινωνία που είναι σεξιστική που µας υπέδειξε ότι περιµένει από εµάς να συµπεριφερθούµε όπως αρµόζει στο φύλο µας. Η διαδικασία αυτή της κοινωνικοποίησης στο ρόλο του φύλου είναι συνήθως τόσο πετυχηµένη έτσι ώστε συχνά θεωρούνται αυτονόητες και δεδοµένες ορισµένες συµπεριφορές µας, ενδιαφέροντα, δραστηριότητες, χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς µας. Οι επιδράσεις των στερεοτύπων για τους ρόλους των φύλων έχουν καταγραφεί σε πολλές περιοχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Θα ήταν αφελές να πιστεύαµε ότι το σχολείο δεν έχει υποστεί αυτές τις επιδράσεις και ότι δεν ενισχύει το µήνυµα ότι ο κόσµος είναι διαφορετικός για τα αγόρια και τα κορίτσια. ...

Αυτό που Θεωρώ εκπληκτικό στην μικρή μας χώρα, είναι ο τεράστιος φόβος για τους κατοίκους της, μη χάσει την εθνική της ταυτότητα, μην μειωθεί η κρατική της ακεραιότητα από την παρουσία αλλοδαπών στοιχείων που, είτε φέρουν τα σύμβολά της, (σημαίες, εθνικές της ενδυμασίες) είτε φορούν μαντίλα, στοιχείο άλλης θρησκείας. Οι φόβοι αυτοί μας δίνουν την εντύπωση ότι οι κάτοικοι της μικρής μας χώρας δεν αντιλαμβάνονται ότι τα σύμβολα του έθνους, όπως ο εθνικός ύμνος, η σημαία, τα θρησκευτικά λάβαρα, οι ενδυμασίες, αποτελούν στοιχεία δοκιμασμένα στο χρόνο και επενδυμένα από την πολιτιστική και ιστορική τους διαδρομή στους αιώνες. Η  δύναμή τους είναι τεράστια ώστε δεν μπορούν να χάσουν την μυθική και πραγματική τους υπόσταση από ένα παιδικό κορμί που θα τα φορέσει, από ένα παιδικό χέρι που θα τα κρατήσει. Σαν να μην αντιλαμβάνονται την αιώνια ύπαρξή τους, γύρω από την οποία κατασκευάστηκε η έννοια του έθνους , του κράτους, του πολιτεύματος και όλων αυτών των ιδιαίτερων θεσμών που...

Ο απόηχος των στρατοπέδων συνείδησης, τα σκληρά προσωπεία της απαγόρευσης και του ελέγχου, της καταπίεσης και τους ξυλοδαρμού, ορμάνε στις οθόνες του κόσμου υπενθυμίζοντας την βία από μακρινές διαδρομές ανομολόγητων επιδρομών που κανείς δεν είχε αναφέρει στο πέρασμα της ιστορίας. Επιδρομές κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας, που ορίσανε το πλαίσιο της ανάπτυξης των προσώπων, επεκτείνοντας το μαστίγωμα των “πρέπει”, οδηγώντας την παιδικότητα στην ενοχή και την εφηβεία τους στο ικρίωμα. Κοινωνίες ολόκληρες στηρίχτηκαν πάνω στην απόρριψη και την δυσαρέσκεια για να μεγαλώσουν τα μέλη τους και να τα γαλουχήσουν με αξίες προσωπικής απαξίωσης, άγχοτικού υποβιβασμού και επιστημονικής υποταγής στην αυθεντία και την λειτουργία του όχλου. Μετάγγισαν το αίμα της βίας σαν βασικό οικογενειακό-εθνικό-θρησκευτικό στοιχείο, καθορίζοντας τα υπαρξιακά πλαίσια του νοήματος του φανατισμό-φασισμού, τόσο σε προσωπικό όσο και κοινωνικό επίπεδο. Κοινωνίες στοιχημάτισαν στα ένστικτα και στην τυ...

Η ταυτότητα δημιουργείται μέσω της αλληλεπίδρασης (Interaktion) με άλλα άτομα. Στη συμβολική αλληλεπίδραση, το άτομο επηρεάζεται από την κοινωνική ζωή και διαμορφώνει σταδιακά τη συμπεριφορά του και την ταυτότητά του. Το άτομο συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της ταυτότητάς του, ερμηνεύοντας συμβολικά τις ενέργειες των άλλων ατόμων1. Πρόκειται ουσιαστικά για μία δυναμική διαδικασία, κατά την οποία το άτομο συμμετέχει ενεργά στη δημιουργία της ταυτότητάς του. Ο θεμελιωτής της θεωρίας της συμβολικής αλληλεπίδρασης, George Mead ασχολήθηκε με το πρόβλημα της ταυτότητας παραθέτοντας ένα κοινωνικοψυχολογικό σύστημα, στο οποίο τονίζει τη σημασία της ανθρώπινης συμπεριφοράς στις διάφορες κοινωνικές καταστάσεις. Η ταυτότητα του ατόμου δεν αποτελεί κληρονομίσιμη ιδιότητα αλλά εξελίσσεται και διαμορφώνεται ανάλογα με τις σχέσεις που δημιουργεί ένα άτομο με άλλα άτομα στο πλαίσιο της επικοινωνίας. Η ταυτότητα διακρίνεται σε συνειδητή και μη συνειδ...

Ο λόγος της διαφήμισης Εδώ και καιρό βλέπουμε στις διαφημίσεις νέους να βγαίνουν στους δρόμους, όλοι μαζί να συναντιόνται, να διαδηλώνουν την παρουσία τους, Τους βλέπουμε να τρέχουν χαρούμενοι, να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται κάτω από την λεζάντα μια κινητής τηλεφωνίας. Έπειτα κάτω από την λεζάντα μιας άλλης παρακολουθούμε νέους επίσης να κάθονται γύρω από μια φωτιά δίπλα στην θάλασσα χαμογελαστοί στεφανωμένοι από φανταστικά ηλιοβασιλέματα. Μετά βλέπουμε ζευγάρια ξαπλωμένα στο κρεβάτι να μιλάει ο καθένας στο δικό του τηλέφωνο με κάποιον άλλον. Επίσης οικογένεια ολόκληρη με το κάθε μέλος να κρατάει ένα κινητό και να μιλάει με κάποιον εκτός του σπιτιού. Δηλαδή παρατηρούμε το εξής παράδοξο οι πρωταγωνιστές των διαφημίσεων που αναφέραμε δεν μιλάνε με αυτούς που είναι κοντά τους, αλλά με αυτούς που είναι μακριά τους. Αυτή η ψευδο-κοινωνικότητα μέσα στην οποία ριζώνει η μοναχικότητα αφορά τις διαφημίσεις της κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες αντιγράφουν μια πραγματικότητα που δεν γίνε...

Η λέξη δεν είναι ένα πράγμα νεκρό, η λέξη είναι αιώνια σε κίνηση, ύλη διαλογικής επαφής που αιώνια αλλάζει. Η λέξη ποτέ δεν κατευθύνεται προς μια συνείδηση, προς μια φωνή. Η λέξη της λέξης είναι το ταξίδι από στόμα σε στόμα, από μια γενιά στις επόμενες. Και σε αυτή την διαδικασία η λέξη δεν ξεχνά το δρόμο της και ποτέ δεν απελευθερώνεται από τα δεσμά της εξουσίας των συγκεκριμένων πλαισίων στα οποία ζούσε. Κάθε μέλος της ομιλούσας κοινότητας κληρονομεί την λέξη τουλάχιστον, όχι σαν ουδέτερο κομμάτι της γλώσσας, ελεύθερη από ξένες προθέσεις και αξιολογήσεις, χωρίς να κατοικείται από αλλότριες φωνές. Αντίθετα: Λαμβάνει την λέξη από την αλλότρια φωνή, είναι γεμάτη από την αλλότρια αντήχηση. Η λέξη έρχεται στο πλαίσιο της από κάποιο άλλο πλαίσιο, με το βάρος των αλλότριων ερμηνειών. Η προσωπική σκέψη του ομιλούντος, παίρνει την λέξη στην δική του ιδιοκτησία, βρίσκει σε αυτή τους παλιούς κατοίκους. Μιχαήλ Μπαχτίν Πίνακας:EvelyneJ,

Δεν εκεί που νόμιζα ότι οι γονείς είναι γονείς, συνεχώς ανακαλύπτω ότι οι γονείς με την πάροδο του χρόνου γίνονται παιδιά των παιδιών τους. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με τον τρόπο λειτουργίας τους. Ανακαλύπτω λοιπόν ότι τα παιδιά από πολύ μικρά δεν σκέπτονται την δική τους ζωή, αλλά την ζωή των γονιών τους. Από τότε που αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να επικοινωνούν με το περιβάλλον τους αρχίζει η ανησυχία για την κατάσταση του γονέα, για την εξέλιξη της σχέσης του, για τα μικρά ή τα μεγάλα προβλήματα που τον απασχολούν. Τα “παιδιά” ανησυχούν για τους γονείς, για το τι κάνουν, αν είναι ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, ή τι θα τους τους στεναχωρήσει, τι τους αρέσει, τι θα χαλάσει ή θα φτιάξει την διάθεσής τους. Αγόρια, κορίτσια, γυναίκες και άντρες, “παιδιά” εξαρτημένα από το τι θα αισθανθούν οι γονείς τους, περιορίζουν την ελευθερία τους, τις αποφάσεις τους, τις σκέψεις που κάνουν για τον εαυτό τους και τις αντικαταστούν με σκέψεις που αφορούν τους γο...