Σύμβολα και πραγματικότητα

Αυτό που Θεωρώ εκπληκτικό στην μικρή μας χώρα, είναι ο τεράστιος φόβος για τους κατοίκους της, μη χάσει την εθνική της ταυτότητα, μην μειωθεί η κρατική της ακεραιότητα από την παρουσία αλλοδαπών στοιχείων που, είτε φέρουν τα σύμβολά της, (σημαίες, εθνικές της ενδυμασίες) είτε φορούν μαντίλα, στοιχείο άλλης θρησκείας.

Οι φόβοι αυτοί μας δίνουν την εντύπωση ότι οι κάτοικοι της μικρής μας χώρας δεν αντιλαμβάνονται ότι τα σύμβολα του έθνους, όπως ο εθνικός ύμνος, η σημαία, τα θρησκευτικά λάβαρα, οι ενδυμασίες, αποτελούν στοιχεία δοκιμασμένα στο χρόνο και επενδυμένα από την πολιτιστική και ιστορική τους διαδρομή στους αιώνες. Η δύναμή τους είναι τεράστια ώστε δεν μπορούν να χάσουν την μυθική και πραγματική τους υπόσταση από ένα παιδικό κορμί που θα τα φορέσει, από ένα παιδικό χέρι που θα τα κρατήσει.

Σαν να μην αντιλαμβάνονται την αιώνια ύπαρξή τους, γύρω από την οποία κατασκευάστηκε η έννοια του έθνους , του κράτους, του πολιτεύματος και όλων αυτών των ιδιαίτερων θεσμών που κάνει ξεχωριστή την πατρίδα μας και κάθε πατρίδα από τις άλλες. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι, η δύναμή τους κατανέμεται τόσο στο φαντασιακό όσο και στο ιστορικό και κοινωνικό επίπεδο.

Το φαντασιακό - μυθικό τους υπόβαθρο, απλώνεται μέσα στους αιώνες και διατηρείται μέχρι σήμερα, γύρω από το οποίο επιτυγχάνεται η οργάνωση του κοινωνικού όπως και του ιστορικού χώρου/χρόνου πάνω στο οποίο κεντιούνται οι ιδέες, οι δοξασίες, τα ήθη και τα έθιμα, ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης, οι κοινωνικές συμπεριφορές. Δια μέσου αυτού του πεδίου επιτυγχάνεται η κοινωνικοποίηση των νέων γενιών με τη μεταλαμπάδευση όλων των παραπάνω από την μια γενιά στην άλλη. Άρα έχομε να κάνουμε με μια συμβολική κατασκευή η οποία είναι στέρεη στο χώρο/χρόνο και πάνω στην οποία στηρίζεται την εθνική πραγματικότητα του σήμερα για να οργανωθεί αυτή του αύριο.

Οι φοβισμένοι κάτοικοι τη μικρής μας χώρας υποτιμούν την δύναμη της ιστορικής και κοινωνικής παρουσίας της. Υποτιμούν τη μυθική κληρονομιά της στο πέρασμα των αιώνων, με τέτοιο τρόπο ώστε να μειώνουν και την δική τους σημασία σαν κληρονόμοι αυτής της εθνικής στέρεης και αιώνιας κληρονομιάς.

Εάν αντιλαμβάνονταν αυτή την δύναμη, θα καταλάβαιναν ότι η διαχρονικότητα τους δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από την παρουσία του “ξένου” του, “αλλοδαπού” που έρχεται να επενδυθεί αυτά τα σύμβολα. Διότι από την στιγμή που τα “φοράει” έχει υποκλιθεί στην δύναμή τους, έχει αφομοιωθεί από την αιώνιο συμβολισμό τους, έχει ταυτιστεί μαζί τους και μέσα του πολιτογραφείτε σαν Έλληνας. Άρα τα σύμβολα έχουν την ικανότητα του εξελληνισμού του “ξένου”, του “αλλοδαπού” και όχι το αντίθετο.

Όταν κάποιος είναι διωγμένος από τον τόπο του και αισθάνεται άπατρις, το να βρει μια καινούργια πατρίδα που θα τον περιθάλψει, θα τον βοηθήσει να ξανασταθεί στα πόδια του, να μεγαλώσει τα παιδιά του, να κάνει όνειρα και να δημιουργήσει την ζωή του, το μόνο που θα κερδίσει αυτή η πατρίδα είναι να την αγαπήσει σαν μάνα του.

Κερεντζής Λάμπρος