Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Ο Edmund Husserl (1859-1938) γεννήθηκε στην Τσεχοσλαβακία και σπούδασε στο Βερολίνο και στην Βιέννη. Έλαβε το διδακτορικό του στα μαθηματικά και ειδικεύθηκε στην φυσική, την αστρονομία και την φιλοσοφία, ενώ χρημάτισε καθηγητής της φιλοσοφίας στην Freiburg. Ο Husserl υπήρξε μαθητής του Franz Brentano , από τον οποίον επείσθη περί της αξίας και της σημασίας της φιλοσοφικής ζωής και εμπνεύσθηκε για την ανάπτυξη της επιστήμης της φαινομενολογίας. Ο ιδρυτής της φαινομενολογίας ουδέποτε έπαυσε να εκφράζει το σεβασμό του προς τον Brentano , τον δάσκαλό του, από τον οποίον πήρε την βαρύτητα των λόγων του, την ολόψυχη αφοσίωση στο έργο του, αλλά και την πατρική μεταχείριση των μαθητών του, την επιμονή και την τιμιότητα. Ο όρος «φαινομενολογία» χρησιμοποιήθηκε και από άλλους, ωστόσο συνδέθηκε στενά με τον Husserl, ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι οι πρόδρομοί του απλώς υπαινίχθηκαν ιδέες σαν τις δικές του. Επί πλέον αυτός έθεσε ως αφετηρία της φιλοσοφίας του την γνωσιολογία και όχι τη...

Στην μικρή μας χώρα αλλά και σε άλλες είναι δύσκολο να χωρίσει κάποιος. Ο χωρισμός αποτελεί ένα δυσάρεστο γεγονός από πολλές πλευρές. Η κοινωνική αναπαράσταση του “χωρισμένου” και περισσότερο της “χωρισμένης” περιλαμβάνει αρνητικότητα και δυσαρέσκεια προσδίδοντας την εντύπωση της αποτυχίας. Κοινωνικά ο χωρισμένος κουβαλάει την εντύπωση ενός υποκειμένου ασταθούς, εύκολου, ανυπόληπτου, το οποίο επηρεάζεται εύκολα και στο οποίο δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Αν αναφερθούμε στην γυναίκα τότε η χωρισμένη, την οποία παλιά την ονομάζαμε και “ζωντοχήρα”, εκτός όλων των άλλων, αποτελεί το αντικείμενο σεξουαλικών προβόλων του αντρικού πληθυσμού και όχι μόνο. Πολύ σπάνια ο χωρισμός εκλαμβάνεται ως δυναμικότητα και αποφασιστικότητα απέναντι στη πραγματικότητα. Πολύ δύσκολα αντιμετωπίζεται σαν μια δυνατότητα του υποκειμένου να ελέγξει την ζωή του. Σαν μια ικανότητα να καθορίσει και να επιβληθεί στην πραγματικότητα που τον αφορά. Να “ακούσει” και να υπερασπιστεί το συναίσθημά τ...

Εάν ανατρέξουμε στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι σημαντικότερο στις σχέσεις ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα για πολλούς αιώνες ήταν η διεξαγωγή του γάμου και όχι η δημιουργία οικογένειας. Στην Αρχαία Ελλάδα, στην Ρώμη, την Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία, τη Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία και όλο τον αρχαίο κόσμο, καθώς και στο νέο, ο γάμος αποτέλεσε οτιδήποτε άλλο εκτός από την επιθυμία δυο υποκειμένων να θέλουν να ζήσουν μαζί. Βέβαια η μορφή της οικογένειας τότε δεν έχει να κάνει με την πυρηνική οικογένεια του σήμερα. Η τότε οικογένεια ήταν η διευρυμένη οικογένεια, όπου γονείς και παιδιά έμενα μαζί συνδεόμενοι με την συγγένεια εξ αίματος ή εξ αγχιστείας της οποίας την “εξουσία” είχε μεγαλύτερος ο “Πατέρας” που είχε το και το δικαίωμα να αποφασίζει για την μοίρα των υπολοίπων. Μιλάμε για μια καθαρά πατριαρχική οικογένεια όπου οι γιοί και οι θυγατέρες δεν είχαν το δικαίωμα απόφασης ακόμα και αν ήταν ενήλικες και μνηστευμένοι. Το μέλλον τους καθοριζόταν από το μέλλον της ευρ...

Ο πατέρας ήταν εκτός εαυτού. Ένας γενικός πανικός τον είχε καταλάβει και καταβάλει. Λέξεις και φράσεις μπερδεμένες. Κινήσεις που τον έκαναν να μοιάζει με ψάρι που χτυπιόταν έξω από το νερό. Ιδρώτας στο μέτωπό του. Δεν κάθεται στην πολυθρόνα, αλλά μοιάζει να αιωρείται. Να κρέμεται από το ταβάνι με αόρατα σκοινάκια. “Ο γιος μου ομοφυλόφιλος” “ Γιος μου είναι ομοφυλόφιλος” είπε ακόμα μια φορά και συνέχισε. “Ήρθε και μου το είπε μόνος του, με κτύπησε εκεί που πονάω” . Από δίπλα η μητέρα ήταν ήρεμη, αλλά και αυτή είχε ένα βλέμμα στενάχωρο που προσπαθούσε να κρυφτεί σε καμιά απόμερη γωνιά του γραφείου. Τα χέρια σταυρωμένα με μια τρομαγμένη ηρεμία πάνω στην καφέ τσάντα που ακουμπούσε στα πόδια της. “ Εγώ κάτι είχα καταλάβει από καιρό” ψιθύρισε. Καλό είναι να γνωρίζουμε, σκέφτηκα, ότι ο σεξουαλικός προσδιορισμός δεν αποφασίζεται αλλά επιβάλλεται. Αυτό σημαίνει ότι η ομοφυλοφιλία, όπως η ετεροφυλία δεν είναι κάτι που το υποκείμενο διαλέγει, αλλά μια τάση που αισθάνεται εσωτερικά κ...

Η "ελίτ" στην αρχαιότητα ενσάρκωνε την ιδέα του ενάρετου πολίτη. Αυτού που είναι “καλός”, “αγαθός” και “δίκαιος”, όπως έλεγαν ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων, ο Σωκράτης κ.λπ. Η ελίτ αναφερόταν σε μια μειοψηφία πολιτών οι οποίοι διακρίνονταν για ο ήθος, και το κάλος της, για την εντιμότητα και την ικανότητα να αναλάβει την διοίκηση της πόλης. Βέβαια με τον ένα ή τον άλλον τρόπο η οικονομία διαπερνά τους αιώνες προβάλλοντας περισσότερο την ανάγκη του ανθρώπου, από την μια, να προφυλαχτεί από την ανασφάλεια που προκαλούσε το περιβάλλον του και από την άλλη, να κυριαρχήσει σε αυτό. Το κέρδος λοιπόν είτε συμβολικά είτε πραγματικά έγινε ο διαμορφωτής της ανθρώπινης αξίας. Στην σύγχρονη κοινωνία ο καπιταλισμός όρισε την πραγματικότητα σαν ιδιοκτησία του πιο ισχυρού, και η έννοια της ελίτ έχασε τα χαρακτηριστικά που εξέθεταν οι φιλόσοφοι. Η αρετή μεταμορφώνεται σε οικονομική αρετή καταργώντας τόσο το ήθος, όσο την δικαιοσύνη και την εντιμότητα. Το “καλόν”, το “αγαθόν” και το ...