Η θλίψη της χαράς μου...

Ένα δίλημμα ορθώνεται πάντα ανάμεσα στο δικαίωμα στην προσωπική χαρά ή στην αποδοχή της κληρονομημένης θλίψης του κόσμου. Της κληρονομημένης θλίψης των άλλων που και αυτοί την κληρονόμησαν από τούς δικούς τους και μου την δώρισαν μέσα από κλάματα και αγωνίες για την επιτυχή μου ανάπτυξη με φόντο την διαγενεολογικής ιστορία του πόνου και της ματαιότητας. Την ανηδονικής πλευράς της ζωής οπού διαφεντεύει ο φόβος και η αγωνία που οδηγούν στη τραγωδία της παρεξηγημένης ευτυχίας. Η χαρά μου, μια απαγορευμένη διάσταση της πραγματικότητας σκεπασμένη από τα υφαντά του μυαλού των άλλων, μαζεύει το άγχος της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας η οποία ορίζει την τραγικότητα της ύπαρξης μου την ώρα που απομακρύνεται από τον εαυτό της. Την ώρα που μακιγιάρεται με την χαρά των κοινωνικών επιταγών, με την χαρά των προϊόντων που με τυλίγουν σαν πακέτο με χρωματιστό περίβλημα, αλλά με περιεχόμενο που σαπίζει. Το περιεχόμενο αποτελείται από την θλίψη των προσωπικών δικαιωμάτων τη...