Η θλίψη της χαράς μου...



Ένα δίλημμα ορθώνεται πάντα ανάμεσα στο δικαίωμα στην προσωπική χαρά ή στην αποδοχή της κληρονομημένης θλίψης του κόσμου. Της κληρονομημένης θλίψης των άλλων που και αυτοί την κληρονόμησαν από τούς δικούς τους και μου την δώρισαν μέσα από κλάματα και αγωνίες για την επιτυχή μου ανάπτυξη με φόντο την διαγενεολογικής ιστορία του πόνου και της ματαιότητας. Την ανηδονικής πλευράς της ζωής οπού διαφεντεύει ο φόβος και η αγωνία που οδηγούν στη τραγωδία της παρεξηγημένης ευτυχίας. 

Η χαρά μου, μια απαγορευμένη διάσταση της πραγματικότητας σκεπασμένη από τα υφαντά του μυαλού των άλλων, μαζεύει το άγχος της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας η οποία ορίζει την τραγικότητα της ύπαρξης μου την ώρα που απομακρύνεται από τον εαυτό της. Την ώρα που μακιγιάρεται με την χαρά των κοινωνικών επιταγών, με την χαρά των προϊόντων που με τυλίγουν σαν πακέτο με χρωματιστό περίβλημα, αλλά με περιεχόμενο που σαπίζει. Το περιεχόμενο αποτελείται από την θλίψη των προσωπικών δικαιωμάτων την στιγμή που υποχωρούν αγνοώντας την διαφορετικότητα μου. Ο εγκλεισμός μου στην αρένα του των διαφορετικών μορφών προσωρινής ευτυχίας προβάλετε σαν προσωπική μου ευτυχία.

Η οικογένεια επιμένει να ακολουθηθεί το πατροπαράδοτο τελετουργικό της χαράς που δεν είναι παρά η επανάληψη της θλίψης Το θέαμα της οικογενειακά και κοινωνικά κατασκευασμένης ευτυχίας δεν έχει να κάνει με την προσωπική μου ηδονή. Αντιθέτως εξαρτάται από την ηδονική αναπαραγωγής της αγωνίας του εαυτού που καλείται να αποχωριστεί την προσδοκία της προσωπικής του χαράς. Η κοινωνία κατασκευάζει την ευτυχία στα μέτρα της. Τα φτιασίδια της όσο και αν διατυμπανίζουν ότι με φέρνουν κοντά στο κόσμο της στην ουσία, με απομακρύνουν από εμένα και την δική μου χαρά.

Και ποιος είμαι εγώ, αν όχι η χαρά που ντρέπεται να προβάλει την ύπαρξή της; Το χαμογελαστό πρόσωπο μιας ψυχής που μαζεύει τα κομμάτια της ευτυχίας από την ανακάλυψη του διασκορπισμένου εαυτού της; Ένας σημαδεμένος εαυτός που αποφεύγει την τωρινή χαρά για να μεγαλώσει την μελλοντική του θλίψη; Ένα πρόσωπο σκεπασμένο με ρυτίδες που κουβαλάνε την σκόνη της; Ένα υποκείμενο που προσπαθεί να κερδίσει την ισορροπίας της αγωνίας του κόσμου μέσα του;

Όμως η χαρά μου είμαι εγώ! Χωρίς αυτή κυκλοφορώ στο μεσοδιάστημα των οικογενειακών και κοινωνικών επιταγών κυνηγώντας μια εικόνα που ενώ είναι καλά φωλιασμένη μέσα μου, νομίζω ότι θα την συναντήσω εκεί έξω. Εκεί, μέσα στα βλέμματα των άλλων, μέσα από τα λόγια τους που μου φαίνεται ότι την κρατάν φυλακισμένη μέσα τους. Τους ζητάω να την ελευθερώσουν. Τους εκλιπαρώ με διάφορες συμπεριφορές υπακοής στις επιταγές τους. Τους παρακαλώ χωρίς να καταλαβαίνω ότι τελικά εγώ την έχω φυλακίσει.

Την χαρά μου την φυλάκισα μόνος μου! Την απομόνωσα σαν επικίνδυνο στοιχείο για την οικογενειακή ευτυχία, για την κοινωνική μου ευημερία. Ακολούθησα τους κοινωνικούς κανόνες μιας ζωής όπου αυτό που υπάρχει έξω από εμάς είναι καλύτερο από αυτό που είναι μέσα μας. Όπου μάθαμε να ακούμε τους άλλους και να αρνούμαστε να ακούσουμε τον εαυτό μας. Που δεχτήκαμε τι θα φέρει χαρά στους άλλους περισσότερο από τι θα φέρει χαρά σε εμάς...

Έτσι, εφόσον την χαρά μου την έχω φυλακίσει εγώ... μόνο εγώ μπορώ να την απελευθερώσω ! Να την φορέσω στο πρόσωπό μου. Να ντυθώ με τον εαυτό μου, με την χαρά να είμαι εγώ και κανένας άλλος. Να ξαναβγώ στο κόσμο με το χαμόγελο απηλλαγμένο από το βιασμό των οικογενειακών επιταγών. Των κοινωνικών προδιαγραφών που παζαρεύονται την ευτυχία της θλίψης ...
Να...
Κερεντζής Λάμπρος

φωτό:Brassai



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα