Η εξουσία είναι εθιστική...

Μία ενδιαφέρουσα συζήτηση στο Facebook στην οποία συμμετείχαν Evdoksia Pefkianaki, Ιωάννης Παπαπανάγου, Κερεντζής Λάμπρος ,Vicky Deli ,Kalliopi Esma Adali ,Konstandina Trimmi ,Rahel Hailu

Κερεντζής Λάμπρος Η εξουσία δεν είναι εθιστική μόνο γι' αυτούς που την ασκούν, αλλά και για αυτούς που... την υπομένουν.

Evdoksia Pefkianaki ΚΑΛΑ Ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ , ΑΛΛΑ Ο ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΜΕΝΟΣ ???? ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΑΣ .

Κερεντζής Λάμπρος  Καλό μήνα Ευδοξία, βέβαια από την στιγμή που ζεις μέσα από την παρουσία της... δηλαδή συγκροτείσαι σαν ταυτότητα κάτω από την "επίβλεψή" της... τότε η απουσία της...

Evdoksia Pefkianaki  ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΝΤΑΞΗ ΤΑ ΒΑΖΩ ΕΓΩ .

Ιωάννης Παπαπανάγου  Σωστό. Για αυτό άλλωστε, όσοι έχουν ελεύθερο και κριτικό πνεύμα, διώκονται. Ακόμη και στις δημοκρατίες. Κι εκεί η εξουσία δεν ανέχεται αμφισβήτηση πέραν ενός ορίου, εκείνου που δεν απειλεί την σταθερότητα της...

Vicky Deli Υπάρχει μια αρχή στην άγρια φύση να μην εξημερώνονται τα άγρια ζώα για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Τα άγρια ζώα δεν ζουν σε κλουβια και δεν έχουν κάποιον να τους φροντίζει. Δηλαδή να τους εξουσιάζει. Αυτη την τακτική την ξέρει πολύ καλά ο άνθρωπος και αφου μετονομάζει την εξουσία σε μέριμνα, αγάπη, φροντίδα ¨εξημερώνει¨τον εξουσιαζόμενο και τον θέτει υπό τις διαταγές του. Όταν ο εξουσιαζόμενος λοιπον φύγει απο τις ¨φτερουγες¨του εξουσιαστή είναι λογικό να νοιώσει φόβο διότι είναι δύσκολο να αποφασίσει για τον ίδιο του τον εαυτό. Πράγμα που συμβαίνει και στην ίδια τη φύση.
Τελικά όλοι έχουμε τους θηριοδαμαστές μας!

Κερεντζής Λάμπρος  Αγαπητή Βίκυ πολύ όμορφο αυτό που λες αλλά μόνο όταν όταν η εξουσία δεχτεί να απαλλαγεί από το βασικό χαρακτηριστικό της που είναι η επιβολή και αφήσει να αναπτυχθούν τα άλλα που είναι η μέριμνα, η αγάπη και η φροντίδα, διότι και αυτά είναι κομμάτια της εξουσίας, τότε δεν θα χρειαζόμαστε κανένα παρά μόνο τον εαυτό μας.

Kalliopi Esma Adali   .και άλλο το ζωικό βασίλειο κι άλλο ο Άνθρωπος με τα περιθώρια εξέλιξης....

Konstandina Trimmi πολύ ενδιαφέρον το θέμα σας Κύριε Κερεντζή...
από όσα μπορώ να γνωρίζω αυτο το μοτίβο είναι διαχρονικό, καθώς η ιστορία είναι γεμάτη από δουλεία και εξουσία...

θα ήθελα να κατανοήσω ποιοι μηχανισμοί συντελούν, ενισχύουν και συντηρούν αυτόν τον εθισμό και με ποιο τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστεί...το ιδανικό το κατανοώ στο θεωρητικό του πλαίσιο...εφόσον όμως ζούμε στο σήμερα και βρίσκουμε αυτόν τον εθισμό σε όλες τις μορφές των σχέσεων, ποια είναι τα βήματα που θα μας οδηγήσουν στην απελευθέρωση -αν μπορώ να το ονομάσω έτσι- ούτως ώστε να υλοποιηθεί ένα μελλοντικό "όνειρο" ή τελως πάντων η αλλαγή..παρακολουθώ-όπως κάθε φορά-τη συζήτηση και ελπίζω πως θα μου δοθούν και οι απαντήσεις...σας ευχαριστώ

Kalliopi Esma Adali  .και θα παραμείνει διαχρονικό κατά την άποψη μου.Η αλλαγή αφορά μόνο την ατομικότητα εφόσον ΒΟΥΛΗΘΕΙ ( σκοπίμως χρησιμοποιώ το βούλεσθαι έναντι του θέλειν)...και η εξουσία υφίσταται με την δουλεία...κάθε μορφής και σε κάθε σχέση.

Νομίζω ότι κάθε μορφή εξουσίας Αν γίνει κατανοητή...γίνεται η αρχή ανάλογα τον βαθμό βούλησης,κι εφόσον κατά βάθος δεν έχουμε εκχωρήσει τον εαυτό μας,ώστε να απελευθερωθούμε.Αλλά..κι αυτό έχει στάδια. Σ' αυτο που είναι πολύ επικίνδυνο είναι κάποιες μορφές εξουσίας κύρια από συγγενικά πρόσωπα που είναι όπως η βδέλλα...είναι τόσο ενσωματωμένη ( και για δικούς μας λόγους) που δυστυχώς δεν γίνεται αντιληπτή .Πάντα όμως δίνονται σημάδια κι όταν είμαστε έτοιμοι...τα βλέπουμε κι αυτόματα και η βδέλλα- εξουσία.... αποκολλάται.Ο καθένας όμως ένεκα μοναδικότητας μπορεί να θέλει άλλα σημάδια άλλους χρόνους...άλλες αντοχές...

Κερεντζής Λάμπρος Βέβαια Κωνσταντίνα έρχεστε να θίξετε ένα τεράστιο θέμα. Όσο μας επιτρέπει ο χώρος του φβ μπορούμε να πούμε ότι είναι η εκπαίδευση. Είναι η παιδαγωγική σχέση του ενήλικα και το ανήλικου είτε αυτή είναι οικογενειακή, είτε καθαρά παιδαγωγική. 

Αυτή η σχέση με τον τρόπο που μπορεί να λειτουργήσει μπορεί να οδηγήσει το 'Παιδί" να στηριχθεί μόνο στην δική του "εξουσία" και να συνάψει σχέσεις με την "εξουσία" των άλλων στο πλαίσιο της ενότητας και της αλληλοαποδοχής.

 Για να γίνει αυτό πρέπει να δεχτούμε ότι κάθε σχέση ενήλικα-ανήλικου πρέπει να είναι σχέση που οδηγεί στην αυτονόμηση και των δύο. Προσοχή αυτονομία δεν εννοούμε την μοναχικότητα... αλλά την ικανότητα γνώσης τόσο των κοινωνικών καταστάσεων όσο και των θεμάτων του εαυτού.

Konstandina Trimmi"το 'Παιδί" να στηριχθεί μόνο στην δική του "εξουσία" και να συνάψει σχέσεις με την "εξουσία" των άλλων στο πλαίσιο της ενότητας και της αλληλοαποδοχής" με βάση αυτή την αρχή αυτό που κατανοώ είναι οτι η λέξη και έννοια "εξουσία" δεν έχουν μόνον αρνητική χροιά αλλά μάλλον η κατανόηση, η αποδοχή και η διαχείριση της δύναμης που εμπεριέχει η έννοια εξουσία, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο είναι ένα από τα θεμέλια της υγιούς ανάπτυξης της προσωπικότητας του παιδιού που θα γίνει ενήλικας? αυτό συμβαίνει μέσα από την "ορθή" εκπαίδευση...

Τι γίνεται όμως με τους ενήλικες πολίτες που δεν είχαν αυτή την ευκαιρία? 

σύμφωνα πάντα με τη δική μου κατανόηση, αυτή η εσωτερική κατάσταση καθορίζει τις επιλογές του ανθρώπου και σε όλα τα επίπεδα...εάν όμως δεν έχουν μπει τα θεμέλια στα πρώιμα χρόνια της ζωής των ενηλίκων που απαρτίζουν μια κοινωνία και εφόσον αυτή η ανισόρροπη κατάσταση εμφανίζεται στο μεγαλύτερο ποσοστό τότε αυτή η εθιστική σχέση, μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, είναι αυτή που καθορίζει και την εδραίωση αντίστοιχων πολιτικών καθεστώτων ή εμφανίζεται στη "αποδοχή" ακόμα και βίαιων συμπεριφορών...υπάρχει όμως διαφυγή? 

αυτή είναι η δική μου απορία και ταυτόχρονα αγωνία 

πώς μπορεί ένας άνθρωπος περισσότερο συνειδητοποιημένος σε θέματα εξουσίας να αντιμετωπίσει βίαιες ενέργειες ακόμα και πολιτικές που καθορίζουν τη ζωή του χωρίς ο ίδιος να τις έχει επιλέξει?

υπάρχει και εκείνη η "πνευματική" τάση που διδάσκει το "έλκουμε αυτό που είμαστε ή θέλουμε?"..

ισχύει όμως αυτό ως δεδομένο ή και αυτό ενέχει κάποια παρερμηνεία ή διαστρέβλωση? 

κάνω πολλές ερωτήσεις το κατανοώ και με συγχωρείτε εάν καταλαμβάνω πολύ χώρο, όμως το θέμα σας είναι πρόκληση για συζήτηση καθώς τα εξωτερικά γεγονότα τρέχουν ανεξέλεγκτα..εάν μας επιτρέπει το facebook μια πιο δυναμική συζήτηση πραγματικά θα το απολαύσω..

Κερεντζής Λάμπρος Η κυρία Κωνσταντίνα αγαπητοί φίλοι θέτει πολλές και σπουδαίες ερωτήσεις, πολύ θα χαιρόμουν, όπως και εκείνη το επιθυμεί να ανοιχτεί ένας διάλογος, με όσους έχουν τις ίδιες ανησυχίες. Ευχαριστώ

Konstandina Trimmi ευχαριστώ

Ιωάννης Παπαπανάγου Η κυρία θέτει, αν κατάλαβα καλά, το αίτημα της ελευθερίας. 

Είναι αυτή εφικτή? 

Θα έλεγα πολύ γρήγορα, ότι όχι. Η ζωή ούτως ή άλλως, είναι μια σχέση, όπου οι συμβάσεις δίνουν και παίρνουν. Αν το σκεφτώ περισσότερο, θα έλεγα ότι αξίζει κανείς να την επιδιώκει σε όλα τα επίπεδα. Εν γνώσει του κόστους. Κανείς δεν μπορεί να εξαντλήσει την πορεία αυτή. Ο καθένας όμως δοκιμάζεται σύμφωνα με την κριτική σκέψη που έχει αποκτήσει, την παιδεία και την αποφασιστικότητα του να σπάει δεσμούς. Αλλά καθένας είναι απολύτως ιδιαίτερος και επομένως ιδιαίτερη είναι και η προσπάθεια του. Θα πρόσθετα επίσης, ότι τα μεγάλα άλματα προς την ελευθερία τα έχουν κάνει οι ποιητές. Από τον Όμηρο, ως τον Σαίξπηρ...

Κερεντζής Λάμπρος Καλήμερα σας θα ήθελα να πω και εγώ κάτι μετά από τα ωραία που έγραψαν η Καλλιόπη και ο Γιάννης, ότι καλό είναι η μεγαλύτερη, αν γίνεται, συνειδητοποίηση της παρουσίας της εξουσίας μέσα στις καθημερινές σχέσεις και η αντίληψη των μορφών που μπορεί να πάρει, διότι είτε παρουσιάζεται σαν πατρική, είτε σαν μητρική, είτε σαν πολιτική, η βασική της τάση είναι να "βολευσει" το υποκείμενο. Που σημαίνει να του αφαιρεσει την ευθύνη. 

Άρα ένας δρόμος για απελευθέρωση είναι αυτός του αναστοχασμού πάνω στην προσωπική ευθύνη είτε αυτή έχει παραχωρηθεί σε άλλους είτε έχουμε αναλάβει ευθύνες άλλων. Αυτό επίσης σημαίνει έναν επαναπροσδιορισμό του ρόλου και των σχέσεων που μας αφορούν καθώς και το άνοιγμα ενός καινούργιου διαλόγου με τους άλλους .

Kalliopi Esma Adali Ακριβώς αυτό...ενίοτε...όταν αντιληφθείς ότι άλλος τρέφεται με την εξουσία,κατά την γνώμη μου,ούτε διάλογο πλέον δεν κάνεις....απλά την κάνεις διότι ανάγκη έχουμε απο ανθρώπους που θα μας βοηθήσουν να πάμε προς τα πάνω ΑΝ θέλουν,αλλιώς ,απο αυτούς που μόνο κριτική και εξουσία ξέρουν να ασκούν διότι με τον έλεγχο των άλλων ζούν ,να πάνε στο καλό.Γεμίσαμε βαμπίρ και δεν τα παίρνουμε και χαμπάρι.

Rahel Hailu Πολυ ευστοχες κατα προσωπικη μου αποψη με βρισκουν και οι δυο τοποθετησεις Λαμπρο και Καλλλιοπη. Θα ηθελα να πω και εγω κατι που εχω συνειδητοποιησει σχετικα, ειναι οτι οσο μεγαλωνει αυτη η συνειδητοποιηση της παρουσιας της εξουσιας, αλλο τοσο μεγαλωνει και η ευθηνη της αναληψης της ιδιας της ζωης μας σε ολες τις εκφρασεις, και μπορει να ειναι καποιες φορες "βαρια ευθηνη"ειναι ομως ταυτοχρονα λυτρωτικη και ηθικη αξια πανανθρωπινη η αληθεια και η ελευθερια. Οπου στην σφαιρα τις πνευματικοτιτας που ο Θεος αντιπροσωπευει αυτες τις αξιες ο ινδος διαλογιζεται την νιρβανα για τον εαυτο του και τους γυρω του, το ιδιο κανει και ο χριστιανος προσευχεται κατω απο αυτο το πρισμα ειμαστε ολοι ισοι και ασθενεις με την αγαπη τουλαχιστον καλυπτουμε ο ενας τον αλλον.

Rahel Hailu ευχαριστω και συγνωμη αν εγινα κουραστικη.

Κερεντζής Λάμπρος Δεν μας κουράζετε καθόλου, ίσα ίσα που σας έχουμε ανάγκη.

Konstandina Trimmi Καλησπέρα σας, 
Αντιλαμβάνομαι λοιπόν, πως η κατανόηση των μορφών εξουσίας στην ολότητα τους, η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και η στάση που θα υιοθετηθεί στη συνέχεια είναι και η επίλυση τόσο των εσωτερικών όσο και των εξωτερικών συγκρούσεων. Η «εκπαίδευση» του παιδιού είναι πρωταρχικής σημασίας για την ενδυνάμωση της βούλησης και την δυνατότητα ανάληψης της ευθύνης. Αυτό ισχύει και για τον ενήλικα όταν αντιλαμβανόμενος το «πρόβλημα» διαθέτει τη βούληση και αποφασίζει να διορθώσει τα «κακώς κείμενα». 

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη των συναισθημάτων του και των προσωπικών επιλογών απομακρύνεται από τις εστίες εξουσίας και δημιουργεί καινούργιες δομές ανάλογες με το επίπεδο κατανόησης του και σύμφωνες με τις προσωπικές του ανάγκες και επιθυμίες. Φυσικά όλα αυτά παραπέμπουν στην διάθεση για αυτογνωσία και ψυχοθεραπεία και στο χρόνο του καθενός. Άρα, πάντα σύμφωνα με τη δική μου κατανόηση, ένας κοινωνικός μετασχηματισμός είναι εφικτός και σε βάθος χρόνου.

Αυτό όμως το βάθος χρόνου είναι που μου δημιουργεί την αγωνία καθώς παρατηρώ την έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας και την ανοχή ή την αποδοχή (άμεση ή έμμεση) από την κοινωνία, φαινόμενο που τροφοδοτεί και ενδυναμώνει την εξουσία του ολοκληρωτισμού που ως γνωστόν «διώκει» κάθε ελεύθερο και κριτικό πνεύμα και φιμώνει την ελευθερία του λόγου και του σκέπτεσται.. Άρα οι εξωτερικές συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες και πολύ πιθανόν να εντείνονται μέρα με την ημέρα ενώ ταυτόχρονα θα εντείνεται και η καταστολή μέσω της άσκησης της τρομοκρατίας και των γνωστών τρόπων χειραγώγησης. Και μάλλον είναι προσωπική επιλογή του καθενός για το πως θα διαχειριστεί τα δρώμενα. Τα κεφάλια μέσα ή τα κεφάλια έξω? Ή απλά θα μείνει παρατηρητής. 
Και πάλι σας ευχαριστώ για το χρόνο σας και τις απαντήσεις σας.

Vicky Deli  Πόσο όμορφο αυτό που περιγραψατε. Και πόσο βοηθητικό.

Κερεντζής Λάμπρος Αγαπητή Κωνσταντίνα, σας καταλαβαίνω απόλυτα. Αυτό τον καιρό με πρόσχημα τους μετανάστες, δηλαδή το “'Εταίρο”, τον “άλλο”, το ξένο, ο οποίος προβάλλεται σαν απειλή, βρισκόμαστε μπροστά στην έξαρση του φόβου, και στην καλλιέργεια της ανασφάλειας, καταστάσεις οι οποίες οδηγούν στην αναζήτηση της ασφάλειας και τον συντηρητισμό. Η αναζήτηση ασφάλειας σε αυτή την περίπτωση εκφράζεται με την ανάγκη αναζήτηση του ισχυρού, του δυνατού ο οποίος θα μας προστατεύσει ακόμα και αν θα μας καταπιέσει. Άρα βρισκόμαστε ευρωπαϊκά σε μια ενδυνάμωση του εθισμού στην εξουσία για αυτούς που την ασκούν ή θέλουν να την ασκήσουν αλλά και για αυτούς που θέλουν να υποταχθούν σε αυτή.

Δυστυχώς όλα τα φασιστικά μπουλούκια που έχουν εξαπολυθεί στις ευρωπαϊκές χώρες είναι ομάδες υποταγμένες στον αρχηγό τους. Η ομαδοποίηση τους στηρίζεται στην υποταγή στον ανώτερο. Αυτό σαν πιο βασικό στοιχείο περιλαμβάνει, αυτό που ήδη αναφέραμε, δηλαδή την παραχώρηση της ευθύνης του εαυτού σε αυτόν. Δυστυχώς οι άνθρωποι που μας ζητάνε να υποταχθούμε είναι ήδη αυτοί υποταγμένοι. Στην ουσία είναι φοβισμένοι και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σπείρουν τον φόβο που κουβαλάνε.

Ναι είναι εκφοβιστικό αυτό και σαν οι “ ελεύθεροι” άνθρωποι να μην του αποδίδουν την σημασία που πρέπει. Δεν σας το κρύβω ότι και εγώ φοβάμαι, αλλά πιστεύω ότι η ελευθερία είναι ένα χαρακτηριστικό της ζωής το οποίο ζει και θα ζει διότι μόνο μέσα από αυτό μπορεί η ίδια η ζωή να προχωρήσει.

Konstandina Trimmi Αυτό που με τρομάζει περισσότερο κύριε Κερεντζή είναι αυτή η αίσθηση της ανημποριάς μπροστά στις τόσες κακοποιήσεις… Το να γίνομαι θεατής (και μάρτυρας πολλές φορές) της σκληρής βίας αλλά και κάθε «παρανοϊκής συμπεριφοράς» και να αδυνατώ να κάνω κάτι πέρα από το να προστατεύω το ελεύθερο πνεύμα μου. 

Είναι πλέον εύκολο «να την κάνω» όσον αφορά στις προσωπικές μου επιλογές. Όταν όμως η προσωπική επιλογή έρχεται αντιμέτωπη με το γενικό καλό εκεί δυσκολεύομαι. Τη μεγαλύτερη ματαίωση της ελεύθερης βούλησης τη βίωσα όταν αισθάνθηκα πως επιτέλους η γνώμη μου μετράει και την είπα χωρίς φόβο και πάθος αλλά καταποντίστηκα μαζί με το 70% της υπόλοιπης κοινωνίας… Τότε ήταν που αισθάνθηκα απέραντη μοναξιά και θαρρώ πως ακόμα μέσα μου σιγοβράζει το πένθος της απώλειας. Δεν ξέρω τι να πω στα νέα παιδιά και πως να τα παρηγορήσω. Κατανοώ την οργή και την απόγνωση τους καθώς και στη δική μου νιότη βίωσα το φασισμό σε όλο το μεγαλείο του. Θεωρητικά κατανοώ την κάθε απολογητική δικαιολογία όμως αυτή την εκδικητική συμπεριφορά μιας «προοδευτικής» δύναμης που πήρε επι τέλους στα χέρια της την εξουσία και σε πολύ λίγο την έκαμε φονικό όπλο και την έστρεψε στο λαό της, ακόμα δεν την έχω χωνέψει και θαρρώ και πολλοί μαζί με μένα. Φυσικά, μετά από εκείνη τη ματαίωση, γέμισαν κι οι θάλασσες πτώματα και βγήκαν από τα σεντούκια οι ναζιστικές στολές κι όλα τα παρατράγουδα. Δεν ξέρω πλέον τί να υποθέσω και πως να διαχειριστώ τον υποθετικό μου λόγο.

Κι άντε εγώ έφτασα στα 60 κι έχω πλέον την πολυτέλεια να κοιτάξω να προστατέψω τα βολέματα μου και να ασχολούμαι με την αυτογνωσία της πάρτης μου, όμως το να βλέπω τις «πεποιθήσεις» μου για τις οποίες αγωνίστηκα με όλο μου το πάθος να «δέρνουν» τα νέα παιδιά που θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι και να ονειρευτούν, με ξεπερνάει. Ποτέ δεν το είχα φανταστεί. Το να αισθάνομαι ένοχη για το ελεύθερο πνεύμα μου το οποίο προσπάθησα να καλλιεργήσω και στο τέκνο μου πιστεύοντας πως τα κατάφερα, είναι για μένα πρωτόγνωρη εμπειρία. Αναρωτιέμαι τί δεν έκανα σωστά, να το βρω και να το διορθώσω. Πολύ φοβάμαι όμως ότι όλο αυτό το διάστημα που εγώ κάνω την ενδοσκόπηση μου βαθυστόχαστα, ο φασισμός προπορεύεται….το να βρίσκω διέξοδο στους θεούς και στη νιρβάνα είναι σαφώς ένα "πνευματικό ζάναξ" που καταπίνω βουλιμικά και με ωφελεί τα μέγιστα γιατί με κάνει να αισθάνομαι το τέκνο ενός ανώτερου θεού, μόνο που δεν ωφελεί εκείνους που στοιβάζονται στα στρατόπεδα ως τέκνα ενός κατώτερου θεού. Αναρωτιέμαι κι εγω όπως η Καλλιόπη "πόσα αποθέματα ψυχικής υγείας απαιτούνται για να κρατηθείς Άνθρωπος"

Kalliopi Esma Adali Ελάτε στην Μυτιλήνη....ελάτε στην γειτονιά μου....ελάτε σε μια καφετέρια....
Πάτε στα κολαστήριο της Μοριάς και θα κατανοείστε τι σημαίνει Ελευθερία...αλλά και πόσα αποθέματα ψυχικής υγείας απαιτούνται για να κρατηθείς Άνθρωπος....δεν θα πω για πιο κοντινές εξουσιαστικές σχέσεις...

Κερεντζής Λάμπρος  δυστυχώς ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ και ίσως αυτό είναι το σημαντικότερο που μπορεί να μας συμβεί. Ακόμα και αν εκφράζετε μια απογοήτευση νομίζω ότι αυτή είναι η δύναμη η οποία θα πυροδοτήσει την αντίδραση την άρνηση, την εκ νέου υπεράσπιση αυτών που πρεσβεύει η ζωή

Konstandina Trimmi Όσα ειπώθηκαν σε αυτή τη συζήτηση είναι όλα τροφή για σκέψη και θα τα πάρω μαζί μου πριν σας χαιρετήσω. Όμως αυτή την τελευταία πρόταση θα τη γράψω σε ένα χαρτάκι και θα την κολλήσω στο ψυγείο μου για κάθε καλημέρα.
"Η απογοήτευση είναι η δύναμη η οποία θα πυροδοτήσει την αντίδραση, την άρνηση, την εκ νέου υπεράσπιση αυτών που πρεσβεύει η ζωή"
Σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Κερεντζής Λάμπρος Και εγώ σας ευχαριστώ όλους και όλες για την συμμετοχή σας

πίνακας:Πίνακας: Lambert pierre

:)