Οικονομική κρίση και ψυχισμός 1
Η κρίση ταυτότητας
Τι ωραία που είμαστε μέσα στην αποχαυνωτική κατανάλωση η οποία μας είχε κάνει μοναχικούς βασιλιάδες, ήρωες του καταναλώσιμου αντικειμένου, αντικείμενο και εμείς οι ίδιοι ενός γυάλινου κόσμου όπου στο καθρέφτιζμα του, φάνταζαμε ηρωικές φιγούρες που μάχονται τον χρόνο και τον θάνατο.
Άτομα υπερτιμημένα, φουσκωμένα υπερφίαλα και περήφανα μέσα σε μια προσμονή που γιγάντωσε την επιθυμία αθανασίας του εαυτού. Μια προσμονή που η ελεύθερη αγορά πρόβαλε σαν τον παράδεισο του καθένα και συγχρόνως όλων. Προσμονή που η πολιτική, με την σειρά της καλιέργησε και την έκανε ιδεολογία. Ετσι καλλιέργηθηκε η μορφή ενός κόσμου δανεισμένου από την προσμονή της ευμερίας.. Αυτή η προσμονή μας έκανε να αισθανόμαστε ενωμένοι σε τον κόσμο. Αυτή η προσμονή μας κάνει να αισθανόμαστε ότι είμαστε ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, ότι δεν είμαστε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ!!
Με αυτό το φουσκωμένο με αέρα εαυτό, κουνιόμασταν στις μοναχικές πολιτείες, περιτριγυρισμένοι από τα σκουπίδια που μαζεύονταν γύρω και μέσα μας και που δεν τα βλέπαμε μέχρι τώρα ή τα βλέπαμε αλλά δεν δίναμε σημασία.
Και τώρα που όλα καταρρέουν; Και τώρα που το οικονομικό μηχανιστικό περιβάλλον φτωχαίνει και δεν μπορεί να θρέψει αυτή την προσμονή του αναμενόμενου νεο-πλουτισμού, που δεν μπορεί να θρέψει την λανθασμένη διαφορετικότητα μας, την πλαστή κυριαρχία μας, την παράλογη εξουσία μας.
Τι κάνουμε τώρα;
Μέσα στην φτώχεια νιώθουμε την μοναξιά, την ανασφάλεια, την αγωνία του πεπερασμένου, του περαστικού, του μοναχικού ανθρώπου που τα λαχταριστά αντικείμενα δεν μπορεί να τα φτάσει. Που δεν μπορεί να ανοίξει τους παραδεισένιους ορίζοντες της ευμερίας όπως παλιά, για να καλύψουν την εσωτερική και την εξωτερική του γύμνια. Πόσο, η προσμονή της
ευημερίας μας αφήνει μόνους και ανυπεράσπιστους μπροστά στα παιδιά μας, μπροστά στους εαυτούς μας, έτοιμους να τρέξουμε, να κρυφτούμε και να ζητήσουμε βοήθεια στους τεχνικούς παραδείσους του μυαλού μας.
Όμως και αυτοί τώρα δεν μας τρέφουν πλέον αλλά μας απειλούν. Μας απειλούν με ψυχικές διαταραχές, ανίκανοι να δεχτούμε την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που αγνοούσαμε ενώ ήμασταν μέσα της.
Οι παράδεισοι του μυαλού μας, μας απειλούν με την υποταγή, την μικρότητα, την ανυπαρξία της προσωπικότητα μας, η οποία επανέρχεται στις κανονικές της διαστάσεις που τόσο καιρό ήταν κρυμμένες πίσω από μεγάλα λόγια, μεγάλα εθνικά σχέδια, μεγάλα όνειρα που δεν ανοίκαν σε κανένα αλλά βόλευαν όλους μας. Όνειρα φουσκωμένα, όνειρα από φανταστικούς κόσμους κρατικής και ατομικής ευμερίας. Μιας διανοητική φούσκα που έσκασε και όντα μέσα της εμείς, πεύτουμε στο κενό του νέου αφηλόξενου κόσμου της ανανέωσης της προσμονής.
Τι θα κάνουμε τώρα;
Γυρνάμε σαν ορφανά μωρά, ρακένδυτα ψυχικά και φοβισμένα μέσα στην πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης;
Μιας κρίσης που γίνεται, κρίση προσωπικότητας, κρίση ταυτότητας, κρίση εαυτού.
Τι θα κάνουμε;
πίνακας: Oto Dix
Σχόλια