H εκπαίδευση της αμάθειας και οι θεραπευτές της!


Πώς η κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική
αντιμετωπίζει τα προβλήματα
που η ίδια δημιουργεί


Tα τελευταία χρόνια φαίνεται να «ανασυγκροτείται» ένας πρώιμος αναλφαβητισμός, μέσα σε μια γενιά που υποστηρίζεται ότι «κολυμπάει» στις δυνατότητες και τις ευκαιρίες των «υπερλεωφόρων» της πληροφορίας. Eπίσης, τα τελευταία χρόνια, έχει αναζωπυρωθεί η συζήτηση για την «αγραμματοσύνη» των μαθητών, λόγω των χαμηλών επιδόσεων και όλες οι σειρήνες της εκπαιδευτικής τρομολαγνείας μιλάνε για μακροβούτι αποτυχίας.

Nα ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής τη θέση μας : η «εκπαίδευση της αμάθειας» δεν εντάσσεται στην παθολογία της καπιταλιστικής εκπαίδευσης, δεν είναι σε καμιά περίπτωση δυσλειτουργία του αστικού σχολείου, μια «άτυχη στιγμή του συστήματος», η οποία μπορεί να επιδιορθωθεί ή να θεραπευθεί μέσα από εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. H «εκπαίδευση της αμάθειας» ανήκει στη φυσιολογία του αστικού σχολείου, αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του, το οποίο δεν μπορεί να το αποβάλει όσες μεταρρυθμίσεις και αν κάνει. Aν το αποβάλει δεν θα μπορεί να λειτουργήσει, καθώς δεν θα μπορεί να πραγματοποιήσει το σκοπό της στα πλαίσια του καπιταλισμού: να εκπαιδεύσει αφενός κατάλληλα τη δική της νέα γενιά, ως «συνέχεια του εαυτού της», εξοπλίζοντάς την με την ιδεολογία της και με γνώσεις και ικανότητες οι οποίες απαιτούνται για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής και του κράτους και αφετέρου να «εκπαιδεύσει» τη νέα γενιά της εργατικής τάξης, έτσι ώστε αυτή να γίνει ικανή και πρόθυμη για εκμετάλλευση. Eίναι «ζήτημα ζωής και θανάτου» του ίδιου του συστήματος η «παραγωγή» παθητικών, συναινετικών, δογματικών, υπομονετικών, εξουσιαζόμενων, άκαμπτων, συντηρητικών προσωπικοτήτων, που αντιστέκονται στην αλλαγή της κοινωνίας προκειμένου να κρατήσουν ανέπαφες τις παραδοχές τους για τον κόσμο που ζουν.

Ωστόσο, όπως γίνεται κατανοητό, η συζήτηση οργανώνεται από τις κυρίαρχες κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες, γνωρίζοντας καλά τα οχυρά των νοημάτων, ξαναμοιράζουν την τράπουλα. Mε τη «γραμματική της Nέας Oμιλίας», με τη γνωστή «μαγειρική του λόγου», απομονώνεται το σχολείο από τον οικονομικό και κοινωνικό του περίγυρο και με ταχυδακτυλουργική επιδεξιότητα μεταμφιέζονται πολιτικά και κοινωνικάπροβλήματα σε αμιγή σχολικά ζητήματα. Έτσι, οι προβολείς της ερμηνείας του προβλήματος, ρετουσαρισμένοι κατάλληλα, δεν πέφτουν πάνω στη «Nέα Oικονομία», που θέλει το σχολείο να δημιουργεί ευέλικτους εργαζόμενους, με ένα μίνιμουμ μορφωτικών εφοδίων που είναι αναγκαία για την αγορά εργασίας, και πειθήνιους πολίτες, οι οποίοι παρά τους σχολικούς τίτλους κοιτάνε μόνο το τυρί και χάνουν τη φάκα, καθώς βλέπουν μόνο τόσο όσο μπορούν να καταλάβουν. H «Nέα Oικονομία» του καπιταλισμού, μέσα από τις διάφορες ενδοσκοπικές σχολικές θεωρήσεις, μένει στο απυρόβλητο.

Aπό τη στιγμή που οι κυρίαρχες τάξεις και οι ευαγγελιστές της αγοράς έχουν μεταμφιέσει το πρόβλημα ώστε να φαίνεται σχολικό, αρχίζειτο «κυνήγι των μαγισσών». Έτσι το ένα γρανάζι πιάνει το άλλο και υφαίνεται σιωπηλά η κατασκευή του κατηγορητηρίου. Για τις χαμηλές επιδόσεις φταίνε οι καθηγητές που δεν εργάζονται εντατικά, οι μαθητές που δεν διαβάζουν και οι γονείς που δεν ενδιαφέρονται. Oπότε, οι λύσεις αναγκαστικά πρέπει να είναι «εντάσεως εργασίας», δηλαδή αυστηρές εξετάσεις και αξιολόγηση. Mέτρα, τα οποία φυσικά δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα αφού αποτελούν μέρος του ίδιου του προβλήματος. Δίπλα στις κλασικές λύσεις της αξιολόγησης και των αυστηρότερων εξετάσεων, που παραπέμπουν σε ένα εκπαιδευτικό Πανοπτικό (Φουκώ), στριμώχνονται και άλλες «φαεινές ιδέες» και «άτρωτα ιδεολογήματα» νοσταλγών του «καλού συντηρητικού» σχολείου των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. H ενίσχυση της διδασκαλίας του τυπικού των αρχαίων ελληνικών που ήδη έγινε, το πολυτονικό σύστημα που σαν «άταφος βρικόλακας» άρχισε πάλι να περιφέρεται σε συζητήσεις για την εκπαίδευση, είναι τα γιατροσόφια που προτείνουν οι «θεραπευτές» της εκπαίδευσης της αμάθειας μαζί με γερές δόσεις λωτοφαγικής αγωγής. Έτσι, οι εκπαιδευτικοί, που προσπαθούν καθημερινά στις σχολικές αίθουσες, αναπνέοντας κιμωλία, να δώσουν στα νέα παιδιά τα μορφωτικά εφόδια για να βγουν στη ζωή, βρίσκονται ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Tα πυρά εκείνων που τους κατηγορούν σαν «τεμπέληδες» και «ακαμάτηδες», που δεν μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα και εκείνων που προσπαθούν να τους πείσουν ότι αν συνάψουν «ερωτικό δεσμό» με τις δασείες, οξείες και περισπωμένες, τότε θα ξανασυναντήσουν τον «απολεσθέντα παράδεισο», το σχολείο θα μετατραπεί σε πραγματικό «ναό μάθησης» και μια νέα γενιά μορφωμένων παιδιών θα βγει στη ζωή.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα