Η ανάπτυξη γίνεται το εννοιολογικό περιεχόμενο του αφανισμού μας .
Ο
κόσμος αλλάζει, γίνεται ένα κουρελόχαρτο,
μια τσαλακωμένη φωτογραφία πεταμένη
στο πεζοδρόμιο που την πατάει μια αρβύλα
που προηγουμένως είχε λιώσει το κεφάλι
μιας γυναίκας στην μέση του δρόμου.
Καμένα κορμιά διασχίζουν το σύμπαν των
ονείρων μας, προσπαθώντας να κρατήσουμε
την ευημερία, στα περσινά επίπεδα
ευτυχίας. Πνιγμένοι μετανάστες αφήνουν
τα κορμιά τους σε παραλίες που παίζουμε
ρακέτες τα καλοκαίρια. Δίπλα από τα
δελτία ειδήσεων οι πλούσιες βιβλιοθήκες
με ατελείωτους τόνους λέξεων προσπαθούν
να ερμηνεύσουν τον θαύμα της ζωής, ενώ
τα πρόσωπα με βγαλμένα μάτια και κομμένες
γλώσσες μας κοιτάνε από τηλεοπτικά
παράθυρα στην άκρη του μηδενός. Ο θεατής
παρακολουθεί τα συμβάντα καπνίζοντας
το τσιγάρο του μετά από ένα πλούσιο
γεύμα. Παρακολουθεί τις καμένες σάρκες
να κρέμονται από την οθόνη ενώ απολαμβάνουν
μια κόκα κόλα λάιτ την ώρα που πρέπει.
Αυτό
που γίνεται, δεν είναι η αγριότητα του
μέλλοντος, αλλά το μέλλον της αγριότητας
σαν την μόνη πιθανή εκδοχή της ζωής.
Είναι ο θάνατος που μας κουβαλάει στα
δικά του σοκάκια που βρωμάνε λιωμένη
σάρκα και αποσιωπημένα βογγητά. Ο
φόβος κυριαρχεί στο κυριακάτικο απόβραδο
μέσα μας, αλλά συνεχίζουμε να χαμογελάμε
σαν παραπλανημένα μωρά στην άκρη του
θυσιαστηρίου. Παρακολουθούμε το τέλος
των άλλων, παρατηρούμε την ευκολία των
σφαγιασμών, την λεπτομέρεια των
πολτοποιημένων σωμάτων, των κομμένων
γεννητικών οργάνων της ανθρωπότητας
κάτω από επιγραφές φαντασιακής ευημερίας
και οικονομικής οργασμικότητας. Οι
πετυχημένοι άρχοντες κάνουν ευχές για
την ανάπτυξη ανάμεσα σε άψυχα κορμιά
που προσπερνάνε με παραδειγματική
ψυχραιμία. Μιλάνε για το μέλλον μας, και
εμείς τους παρακολουθούμε εκστασιασμένοι
από την αντιπροσωπευτική καταστροφικότατα
που κουβαλάμε μέσα μας και που μας ενώνει
μαζί τους.
Η
έλλειψη ικανότητας αντίδρασης μέσα στο
παγκοσμιοποιημένο θυσιαστήριο, ο
ευνουχισμός της συνειδητότητας της
ανημποριά μας, της ευνουχισμένης και
φυλακισμένης ανθρωπιάς μας, είναι τα
επιτεύγματα της πορείας για την ευημερία
της χώρας, για
την οποία κραυγάζουν οι δήμιοι με
τα λευκά κολάρα, μέσα από τις οθόνες του
πλαστικοποιημένου μέλλοντος μας. Η
ανάπτυξη γίνεται το εννοιολογικό
περιεχόμενο του αφανισμού μας .
Συνηθίσαμε
την ιδέα του θανάτου, του εύκολου θανάτου.
Κάναμε την προπόνηση μας ατελείωτες
ώρες σε ταινίες κινηματογραφικής
αγριότητας. Η βιομηχανία του θεάματος
κατάφερε να εξοστρακίσει κάθε ανθρώπινο
συναίσθημα καλλιεργώντας την σιωπηλή
συμμετοχή στον αφανισμό μας. Τώρα αυτή
η πραγματικότητα της αγριότητας δεν
μας συγκινεί καθόλου. Είναι σαν να
συνηθίσαμε τον θάνατο περισσότερο από
την ζωή. Σαν να μάθαμε ότι δεν υπάρχει
περιθώριο ανάμεσα στις συμπληγάδες του
ονείρου. Χαθήκαμε κουνώντας νεκρά μέλη
ιδεών που δεν μπόρεσα να στηριχθούν στο
λαίλαπα διατροφικού παραληρήματος του
κέρδους. Οι επιβήτορες αχαλίνωτοι ορμάνε
στα ιδιωτικά μας δωμάτια και αφήνουν
τα αποτυπώματα τους στο φοβισμένο μυαλό
των παιδιών μας. Ο πόλεμος σαν το μόνο
αίτιο επιβίωσης ξεδιπλώνει τις φτερούγες
του πάνω από τους χάρτες των ονείρων
της εφηβείας.
Ετοιμάζονται
οικιακές ταπετσαρίες με ακρωτηριασμένα
μέλη στις μεγάλες εμπορικές συστοιχίες
των ονείρων μας. Μέσα σε ξενοδοχεία
ορφανεμένες ψυχές απομονώνουν τον πόνο
των αυριανών αυτόχειρων της συνείδησης.
Σαν θεατές πλησιάζουμε το απόγειο της
ικανοποίησης καθώς ο υπερ-πόντιος
Μπάτσος περιμένει στην γωνία του μυαλού
μας την επόμενη διαταγή για τον αφανισμό
μας. Ο θάνατος, μας πλησιάζει όλο και
πιο πολύ. Σκύβει από επάνω μας με την
μορφή του πνιγμένου μετανάστη, με την
μορφή των θυμάτων του ρατσισμού, με τα
απέραντα στρατόπεδα ψυχών, που απλώνουν
στο διάβα της ευτυχίας μας, τις
ναρκοθετημένες περιοχές της συνείδησης,
που πρέπει να αποφύγουμε για να φθάσουμε
με σιγουριά μπροστά στον ψυχαναλυτή
μας.
Πόσο
μόνοι και ανυπεράσπιστοι νιώθουμε, και
πόσο δυνατοί και γνώστες των επερχόμενων
καταστροφών δείχνουμε. Δείχνουμε να
γνωρίζουμε την πορεία της καταστροφής
με μια σιγουριά που μας τσακίζει. Οι
αγριοφωνάρες των υπανθρώπων που οδηγούν
την ζωή μας στο παραλογισμό του
παραληρήματος τους, κυριαρχούν στο
ευνουχισμένο μας σύμπαν. Είμαστε οι δέκτες
των σχιζοφρενικών ερωτώ-απαντήσεων
μιας καταστροφικής επικοινωνίας που
μας αφήνει ανυπεράσπιστους μπροστά
ιεραρχία των θυμάτων της βίας και της
εκμετάλλευσης, χωρίς να μπορούμε να
αντιληφθούμε ότι εμείς ήμαστε τα θύματα.
Προσπαθούμε να κρατηθούμε μακριά από
τα συμβάντα, καταναλώνοντας την τελευταία
αλκοολική επιτυχία των διαφημιστικών
σποτ, για τις επερχόμενες γενοκτονίες...
Ο
κόσμος αλλάζει γίνεται ένα κουρελόχαρτο,
μια τσαλακωμένη φωτογραφία πεταμένη
στο πεζοδρόμιο που την πατάει μια αρβύλα
που προηγουμένως είχε λιώσει το κεφάλι
μιας γυναίκας στην μέση του δρόμου.
Κερεντζής Λάμπρος
Σχόλια