'Ιστορίες των άλλων για εμάς'




Ιστορίες των άλλων για εμάς”, ήταν οι φωλίτσες, που τρέχαμε φοβισμένα να χωθούμε στην ζεστασιά τους. Ήταν αγκαλιές που το δέρμα αποζητούσε για να αισθανθεί την παρουσία της υφής του. Απέναντι στο κενό που ανοίχτηκε με την γέννησή μας, οι χαρούμενες φωνές από τις αφηγήσεις των άλλων για την παρουσία μας, σχημάτιζαν δειλά την αντίληψή για την σημαντικότητα μας. Ρήματα και επίθετα της γλώσσας τους που σκιαγραφούσαν τον εαυτό μας και αυτός διψασμένος για να υπάρξει, βούταγε μέσα στην περιγραφή και φορούσε τα νοήματα τους, όχι μόνο για την εξωτερική παρουσία του, αλλά και για την εσωτερική του κατανόηση.

Ιστορίες των άλλων για εμάς” ήταν ένα άνετο και ασφαλές τοπίο που έπαιρνε σάρκα και οστά μέσα από το λόγο τους. Φαντάζαμε ωραίοι μέσα στην λεκτική κορνίζα που κρέμαγαν στους τοίχους του μυαλού μας. Στις εικόνες από κουβέντες που έφτιαχναν στα πλαίσια της αποδοχής μας. Μέσα από τις αφηγήσεις τους ο εαυτός οργάνωνε αυτό που ήταν. Οι αφηγήσεις που τον περιείχαν γινόταν το περιεχόμενο του.

Με το πέρασμα του καιρού, οι “ιστορίες των άλλων για εμάς”, άπλωναν εικόνες του εαυτού μας πασπαλισμένες από την χρυσόσκονη μελλοντικών τους επιλογών. Εικόνες εαυτού που ταξίδευαν με συνωμοτική μαεστρία, χωμένες στα καθίσματα των δικών τους διαδρόμων. Φωτογραφίες που μας κρατούσαν μέσα τους ακίνητους, επαναλαμβάνοντας το περίγραμμα της αμετάβλητης ύπαρξής μας.

Όμως , από κάποια περίοδο και μετά, οι “ιστορίες των άλλων για εμάς”, δεν μπορούσαν τον πλούτο να εκφράσουν που πήγαζε από μέσα μας. Δεν περιελάμβαναν σκέψεις, συναισθήματα, αισθήσεις που κυριαρχούσαν και κατασκεύαζαν την ραχοκοκαλιά της ανάπτυξής μας. Οι συγκινήσεις που νιώθαμε πρώτη φορά, εκστασιασμένοι από την ανάδυση τους εαυτού μας, δεν αποτελούσαν το περιεχόμενο τους. Δεν μπορούσαν πλέον να περιλάβουν όλα αυτά που μας δονούσαν.

Από κάποια περίοδο και μετά, αυτό που εξιστορούσαν για εμάς, δεν ήταν πλέον αυτό που ήμασταν. Δηλαδή αυτό που για τους άλλους φαινότανε ότι είμαστε, ήταν αυτό που θέλανε και ταίριαζε με αυτό που αυτοί ήταν, αλλά δεν ήταν πλέον αυτό που εμείς θέλαμε να είμαστε. Έτσι, οι “ιστορίες των άλλων για εμάς”, μοιάζανε με σενάρια που επέβαλαν τη μελλοντική μας σιωπή σαν την μόνη διέξοδο στην ολοκλήρωση ενός αφηγήματος δικής τους επιλογής. Ότι, μιλάγανε για φαντάσματα του εαυτού μας.

Συγχρόνως όμως, μια αφήγηση δική μας ακουγόταν δειλά, αλλά όλο και πιο δυνατά. Κάτι δικό μας που προσπαθούσε να φωνάξει ένα καινούργιο νόημα στο κόσμο που μας περιτριγύριζε. Νεογέννητα κείμενα, ανορθόγραφα και ασύντακτα, ορφανά και αδέσποτα κυκλοφορούσαν στο μυαλό μας. Κείμενα που γεννιόνταν από τις “ιστορίες των άλλων για εμάς”. Που βρίσκανε νόημα μέσα από τα επίθετα και τα ρήματα της γλώσσας τους, τα οποία όμως τοποθετούσαμε σε νέα συντακτική διάταξη που εξέφραζε την δική μας επιθυμία. Η κάθε λέξη γινόταν δικιά μας ενώ συνέχιζε να είναι και δικιά τους.

Έτσι μέσα από τις “ιστορίες των άλλων για εμάς” μεγάλωσε η δική μας ιστορία. Ξεκίνησε κρυφά, σιγά, σιγά, αλλά σταθερά, την αφήγησή της. Έφτιαξε ένα νέο περιεχόμενο, διαφορετικό από τον κορμό των αφηγήσεων τους. Η προσπάθεια ανάδειξης της διαφορετικότητας της, μας οδήγησε πολλές φορές ενάντια στις ιστορίες τους. Μας οδήγησε σε προσπάθειες πλήρους αγνόησης και αποφυγής τους. Ακόμα και σε οριακές καταστάσεις αναζήτησης της λήθης τους.

Όμως... ανάμεσά στις “ιστορίες των άλλων για εμάς” και στην δική μας πάντα υπήρχε και υπάρχει ένας διάλογος. Ότι και αν φτιάχτηκε, ότι και αν κατασκευάστηκε μεταξύ τους, ήταν μόνο μέσα από αυτόν τον διάλογο. Άρα η αγνόησή, η αποφυγή και η λήθη αφορούσε πλευρές του ίδιου μας του λόγου. Κομμάτια του αφήναμε αιχμάλωτα μέσα στην σιωπή τους. Αφήνοντας συγχρόνως τις “ιστορίες των άλλων για εμάς” μέσ΄ το μονόλογο τους.

Η συνειδητοποίηση ότι ανάμεσα σε αυτές και εμάς πάντα υπήρχε και υπάρχει ένας διάλογος, δηλώνει ότι οι “ιστορίες των άλλων για εμάς” διαμορφώθηκαν μέσα και από τον δικό μας λόγο. Ότι είναι και δικές μας ιστορίες. Σαν δικές μας ιστορίες, μόνο μέσα από την συμμετοχή μας μπορούμε να διαμορφώσουμε κάθε φορά, το περιεχόμενο τους. Μόνο η δική μας αφήγησή σαν συμβολή στο διάλογο και μόνο αυτή, μπορεί να τις αλλάξει,... αλλά και να μας αλλάξει...

Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας:Yanne Kintgen

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα