Η μη ικανοποίηση των πρώιμων αναγκών



.......Ο Saligman περιγράφει ένα πείραμα που έκανε ο R. L. Solomon, όπου μερικοί σκύλοι δένονται με ένα χαλινάρι και μετά δέχονται ηλεκτροσόκ. Αργότερα οι σκύλοι τοποθετούνται σε ένα κουτί χωρισμένο σε δυο διαμερίσματα. Εκεί θα πρέπει να μάθουν να ξεφεύγουν από το ηλεκτροσόκ, απλώς πηδώντας ένα χαμηλό εμπόδιο που χωρίζει το διαμέρισμα διοχέτευσης ηλεκτρισμού από το άλλο, όπου δεν διοχετεύεται ηλεκτρικό ρεύμα.

Παρατηρήθηκε ότι, αν σε ένα σκύλο διοχετευτεί ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ είναι δεμένος έτσι που να μην μπορεί να ξεφύγει, κάτι πολύ “παράξενο” συμβαίνει. Στα μετέπειτα ηλεκτροσόκ που θα υποστεί, ακόμα και αν είναι ελεύθερος να πηδήξει το χώρισμα, ο σκύλος θα παραμείνει στο διαμέρισμα όπου διοχετεύεται το ηλεκτρικό ρεύμα, μέχρι να τον τραβήξουν οι άλλοι μακριά. Άλλο σκύλοι που δεν είχαν δεθεί ( ανίσχυροι) μόλις αισθάνθηκαν το ηλεκτρικό ρεύμα μάθαιναν γρήγορα να πηδούν στο διπλανό διαμέρισμα για να απαλλαχτούν. 

Το μικρό παιδί, από πολλές πλευρές αλυσοδένεται μέσα σε τραυματικές καταστάσεις, απ΄' όπου δεν υπάρχει διέξοδος κι εκεί είναι τόσο ανίσχυρο όσο και εκείνοι οι αλυσοδεμένοι σκύλοι. 

 Το παιδί δεν μπορεί να κάνει τίποτα που να το βοηθήσει να γλυτώσει από τον ασταμάτητο Πόνο, και συχνά, αργότερα στην ζωή του, δε μπορεί να μάθει ν' αντιδρά σε διάφορες καταστάσεις για να μην πληγώνεται.

Όταν, άσχετα με οποιαδήποτε αντίδραση του παιδιού, η κατάσταση δεν αλλάζει, το παιδί δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει παρά να κλειστεί στον εαυτό του και να παραμείνει τόσο παθητικό και πληγωμένο όσο και εκείνοι οι αλυσοδεμένοι σκύλοι που δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τον πρώτο μεγαλύτερο κλονισμό που ένιωσαν στην ζωή τους.

Στο πείραμα του Solomon, ορισμένοι σκύλοι πέρασαν το πρώτο ηλεκτροσόκ σε νια κατάσταση όπου μπορούσαν να ξεφύγουν- να κάνουν κάτι για την δυσχερή θέση που βρίσκονταν. Μετά οι ίδιοι σκύλοι αλυσοδέθηκαν και ξαναδέχτηκαν ηλεκτροσόκ. Τότε παρατηρήθηκε ότι στα επόμενα ηλεκτροσόκ, που οι ερευνητές επέτρεψαν στους σκύλους να αντιδράσουν ελεύθερα, οι σκύλοι έμαθαν να ξεφεύγουν φυσιολογικά από από το τραυματικό ερέθισμα.

Ο Saligman επισημαίνει ότι αν ένα παιδί κλαίει γιατί πεινάει, αλλά γύρω του δεν υπάρχει κανείς για να του δώσει τροφή, τότε το κλάμα, σαν αντίδραση πια χωρίς ανταπόκριση, με τον καιρό θα σβήσει γιατί δεν θα μπορέσει να αλλάξει μια οδυνηρή και δυσάρεστη κατάσταση.

Η πρωτογενής θεωρία υποστηρίζει ότι ο συνεχής πόνος, που δημιουργείται από την μη ικανοποίηση των πρώιμων αναγκών, στο τέλος απονεκρώνεις την αντίδραση, μέχρι το άτομο να γυρίσει πίσω και να τολμήσει και να κλάψει πάλι σαν παιδί.

Πηγή
Πρωτογενής κραυγή Α
Δρ. Αρθρουρ Τζάνοφ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα