Οι
καθηγητές είναι οι σπουδαγμένοι του
λαού. Άνθρωποι που προέρχονται από τις
φτωχές συνοικίες της Αθήνας της
Θεσσαλονίκης, από χωριά, παιδιά
μεροκαματιάρηδων γονέων που στερήθηκαν
για να τα σπουδάσουν διότι ήθελαν να
δούνε το παλικάρι τους ή την κόρη τους να σπουδάζει να
ζήσει διαφορετικά από αυτούς. Ήταν τότε
αυτό το όνειρο που αντιπροσώπευε μια
τάση να ξεπεράσουν από γενεά σε γενεά
τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης. Με πόση
περηφάνια ένας πατέρας έλεγε ότι το
παιδί του σπουδάζει, η ότι η κόρη του
ήταν καθηγήτρια, φιλόλογος.
Το
επάγγελμα του εκπαιδευτικού φάνταζε
τότε περισσότερο στην Ελλάδα ήταν ο
δάσκαλος, ο καθηγητής. Πολλά παιδιά και
πολλές οικογένειες επηρεάζονταν από
την παρουσία του και ταυτιζόταν μαζί
του, ήθελαν να του μοιάσουν, ήθελαν να
γίνουν καθηγητές. Ο Καθηγητής πάντα
ήταν και είναι ένα πρότυπο για την
κοινωνία και για την εκπαίδευση. Τον
εκπαιδευτικό τον διακρίνει η επιθυμία
για το επάγγελμά του. Είναι ένας άνθρωπος
που κάνει αυτό που επιθυμεί, και μπράβο
του. Θέλει να προσφέρει, για αυτό διάλεξε
να βρίσκεται κάθε μέρα με τριάντα παιδιά
και να προσπαθεί να τα τιθασεύσει και
να τα μορφώσει με ότι συνεπάγεται αυτό
στην προσωπική και οικογενειακή του
ζωή. Αυτό κάνει ο δάσκαλος και ο καθηγητής,
μορφώνει τα παιδιά μας. Λοιπόν δεν
φαντάζομαι κανένα να διάλεξε αυτό το
επάγγελμα για να βγάλει λεφτά, και να
τεμπελιάζει, το διάλεξε διότι το ήθελε,
είχε την επιθυμία, αυτό άλλωστε λένε
και οι στατιστικές, όπως επίσης λένε
ότι στην εκπαίδευση το 65% είναι γυναίκες.
Εδώ
πρέπει να σημειώσουμε κάτι σημαντικό,
ότι οι καθηγητές δεν είναι σαν τους
άλλους δημόσιους υπαλλήλους, δεν έχουν
να κάνουν με χαρτιά και υπογραφές, αλλά
με το ζωντανό υλικό που με αυτό θα χτιστεί
το μέλλον της χώρας. Δεν κάνουν την ίδια
δουλειά με τους άλλους. Η δουλειά τους
είναι ένα λειτούργημα το θέλουν δεν το
θέλουν, είτε το πιστεύουμε είτε όχι, από
την στιγμή που οο καθηγητές έρχονται
σε επαφή με τα παιδιά είναι εν δυνάμει
παιδαγωγοί, εργάζονται, ότι και να κάνουν
με αυτά.
Έχω
την εντύπωση ότι κανείς δεν ξέρει τι
σημαίνει να είσαι καθηγητής; Δεν γνωρίζει
τις απαιτήσεις που έχει αυτό το επάγγελμα
σε ψυχικό και κοινωνικό επίπεδο. Ποιες
είναι οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες που
το ακολουθούν; Αυτά δεν τα μαθαίνει
κανείς διαβάζοντας τα περιοδικά και
τις εφημερίδες, ακούγοντας, αμόρφωτους
δημοσιογράφους, αλλά μόνο μέσα από το
βίωμα της παιδαγωγικής σχέσης, μέσα από
το βίωμα του εκπαιδευτικού, το οποίο
είναι τόσο πλούσιο που οι πολιτικοί
ούτε μπορούν να το φανταστούν.
Ο
Εκπαιδευτικός είναι το μέσον της
εκπαίδευσης μέσω του οποίου επιτυγχάνει
τον στόχος της. Είναι το μέλος εκείνο
της εκπαίδευσης το οποίο έρχεται σε
σχέση με το παιδί. Μέσω αυτού γίνεται
αυτό το έργο που λέγεται εκπαίδευση,
κοινωνικοποίηση. Για να επιτευχθεί αυτό
το έργο ο εκπαιδευτικός πρέπει να κατέχει
μια ελευθερία κινήσεων, χρειάζεται
χρόνο και όχι μόνο χρόνο στο χώρο εργασίας
αλλά και στο σπίτι. Έτσι και αλλιώς
κουβαλάει την δουλειά του στο σπίτι
(γραπτά των μαθητών, σκέψεις, συναισθήματα).
Του ζητάτε λοιπόν να οργανώνει, να
εκθέτει, να αξιολογεί, να συνεργάζεται
και να επικοινωνεί, να αποφασίζει. Πως
μπορεί να τα κάνει όλα αυτά κάποιος που
κυνηγιέται, εξαναγκάζεται, παραβιάζεται
οικονομικά και ηθικά;
Το
βασικό στοιχείο για να λειτουργήσει η
εκπαίδευση είναι η ελευθερία. Η ελευθερία
αποτελεί όχι μόνο ένα δίδαγμα, αλλά και
το βίωμα της εκπαίδευσης. Η ελευθερία
κρύβεται πίσω από όλα τα διδάγματα και
αυτή είναι ο στόχος και το μέσον για να
φθάσουμε μέχρις αυτή. Η λειτουργία του
εκπαιδευτικού συστήματος σε μια
ανεπτυγμένη χώρα πρέπει να στηρίζεται
στην ελευθερία και να λειτουργεί με
σκοπό την παρουσία της όχι μόνο σαν ιδέα
αλλά και σαν πράξη.
Αυτό
που συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας με
τους εκπαιδευτικούς είναι ακριβώς το
αντίθετο, δηλαδή στηρίζεται από την
κυβέρνηση ο περιορισμός των ελευθεριών, η αυταρχικότητα και ο εκβιασμός
προς το πιο σημαντικό κομμάτι του
πληθυσμού, τους εκπαιδευτικούς, κάνοντάς πράξη την ιδέα της ανελευθερίας. Με
αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση έρχεται να
μετατρέψει το σχολείο σε ένα χώρο
υποταγής και ανελεύθερης συμπεριφορά,
ένα χώρο εξαναγκασμού, τόσο για τους
εκπαιδευτικούς όσο και για τα παιδιά.
Υποτάσοντας
τον καθηγητή η κυβέρνηση σκοπεύει στην
απαξίωση κοινωνικών πρότυπων τα οποία
είναι οι βάσεις για την οργάνωση και την λειτουργία της κοινωνίας.
Η κυβερνητική πολιτική παράγει
περισσότερη ανομία που την νομιμοποιεί
με την πράξη της και θέλει να την πατάξει
με την αυταρχικότητα της
Σχόλια