Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Το διπλό μήνυμα    Η σημαντικότητα του διπλού μηνύματος στην επικοινωνία και στην οργάνωση των σχέσεων μέσα στην οικογένεια αλλά και στην κοινωνία αποτέλεσε ένα σταθμό στην προσπάθεια κατανόησης του τι συμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων . Το “ανακάλυψε”, θα μπορούσαμε να πούμε, ο Gregory Bateson 1 το 1952 κατά την διάρκεια ερευνών για την κατανόηση των παραδόξων στην επικοινωνία των ανθρώπων. Ο Bateson χρησιμοποίησε αυτό τον όρο παρατηρώντας την επικοινωνία στους κατοίκους του Μπαλί, ανάμεσα στις μητέρες και τα παιδιά τους και μετά μετέφερε αυτή την παρατήρηση στον “πολιτισμένο” κόσμο, σε νέους σχιζοφρενείς στην σχέση με την μητέρα τους καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η αρρώστια δεν ήταν μια κατάσταση που αφορούσε ένα άτομο αλλά το αποτέλεσμα ενός συστήματος επικοινωνίας ανάμεσα σε δυο ή περισσότερα πρόσωπα. Στην επικοινωνία, ανάμεσα σε δυο η περισσότερα άτομα το ένα γίνεται πομπός και το άλλο δέκτης, μετά ο πομπός γίνεται δέκτης και ο δέκτης πομπός. Το μή...

Τα παιδιά στην διάρκεια της ανάπτυξής τους, μέχρι την εφηβεία θα συναντήσουν τον φόβο σε διαφορετικές μορφές και για διαφορετικά αντικείμενα. Η αντίδρασή τους είναι φυσιολογική στο βαθμό που το συναίσθημα του φόβου είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να προστατευτεί από κάτι που τον απειλεί. Έτσι και το παιδί μπορεί να νιώσει ότι απειλείται και να εκφράσει τον φόβο με το κλάμα ή και με άλλες συμπεριφορές, κάτι που δεν θα έπρεπε σαν γονείς να το αντιμετωπίσουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Από τους 8 περίπου πρώτους μήνες της ζωής του, μέχρι την προ εφηβεία τα παιδιά μπορούν να εκτεθούν σε καταστάσεις φοβικές που πολλοί γονείς δεν τους αποδίδουν την σημασία που έχουν για τα παιδιά και μερικές φορές μπορούν και ηθελημένα να εκθέσουν σε αυτές είτε διηγόντας τους μια ιστορία, είτε παροτρύνοντας τα να δουν μια ταινία, είτε εκθέτοντας τα σε καταστάσεις που γνωρίζουν ότι τα φοβίζουν. Φυσικά η προσπάθεια των γονέων είναι να ξεπεράσουν τα παιδιά τους φόβους τους, αλλά αυτό δεν μπορε...

Η εξουσία της ρητορείας επικεντρώνεται στην προσπάθεια να πείσει τον πολίτη για την πραγματοποίηση ενός έργου, ασχέτως αν αυτό το έχει πραγματοποιηθεί. Το κάθε τι μπορεί να πραγματωθεί μέσα από το ρητορικό λόγο, ασχέτως αν υπάρχει στην πραγματικότητα. Πραγματώνεται μέσα από το λόγο. Την ρητορική εξουσία δεν την ενδιαφέρει η πραγματοποίηση ενός έργου, όσο την ενδιαφέρει να πείσει ότι το έργο υπάρχει ακόμα και όταν δεν υπάρχει. Αυτή η διαδικασία από μόνη της αποτελεί μια σημαντική λειτουργία για την ύπαρξή της, ύπαρξη που στηρίζεται όχι στα πεπραγμένα, αλλά στην πιθανότητα τα πεπραγμένα να έχουν πραγματοποιηθεί. Από την στιγμή που καταφέρνει να πείσει ότι, η πιθανότητα να έχουν πραγματοποιηθεί αληθεύει, η ίδια η πραγματοποίηση δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Σημασία έχει, σύμφωνα με την τέχνη της ρητορικής, αυτό που φαίνεται αληθινό ακόμα και όταν δεν είναι.   Κερεντζής Λάμπρος   Πίνακας: AURELIA GARAY 604...

Ο Ντόναλτ Βίννικοτ γεννήθηκε στο Πλίμουθ της Αγγλίας το 1896 και πέθανε στο Λονδίνο το 1971. Σπούδασε Ψυχιατρική, αλλά από πολύ νωρίς στράφηκε στην ψυχανάλυση. Ό λες οι εργασίες του στηρίχθηκαν σε αυτή την διπλή εμπειρία, και τις γνώσεις που απέκτησε σαν ψυχίατρος και σαν ψυχαναλυτής. Μαθητής της Μελανί Κλάιν, αφού πέρασε αρκετά χρόνια ανάλυσης μαζί της γίνετε μέλος της Αγγλικής εταιρίας ψυχαναλυτών, αλλά δεν τάσσεται στις δυο μεγάλες ομάδες που έχουν σχηματιστεί εκείνη την εποχή γύρω από την Μελανί Κλάιν και την Άννα Φρόιντ. Ακολουθεί μια τρίτη ομάδα η οποία βασίζεται περισσότερο στην εμπειρία παρά στο θεωρητικό δογματισμό.   Το 1940 κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου συμμετέχει σε ένα σχέδιο προστασία των παιδιών του Λονδίνου και μαζί με τον John Bowlbie (η θεωρία του Δεσμού). Αναλαμβάνουν την προστασία των παιδιών και την ψυχολογική ενίσχυσή τους από την τραυματική εμπειρία που περνούσαν λόγο του αποχωρισμού τους από την μητέρα, εξαιτίας του...

Ο “κοινός λόγος” που εκφράζει τον “κοινό νου”, έχει την τάση να ντύνει κάθε καινούργια ιδέα με κάποια παλιά, κάθε τι νέο με τα ρούχα του παλιού. Μέσα από αυτή την λειτουργία της ομοιότητας του παρελθόντος με το μέλλον, μπορεί καλύτερα να κατανοήσει το παρόν. Με αυτό τον τρόπο, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα καινούργιο που να μην μοιάζει με κάτι παλιό, κάτι νέο με κάτι περασμένο. Δηλαδή ακόμα και αν υπάρξει κάτι νέο, διαφορετικό, ο ίδιος ο “κοινός λόγος” και το φαντασιακό του υπόβαθρο θα το συγκρίνει με κάτι παλιό, για να το φέρει στα μέτρα του και να αποκτήσει νόημα γι αυτόν.  Έτσι ο “κοινός νους” κάνει δικό του κάτι νέο, μόνο όταν το απογυμνώσει από το καινούργιο νόημα και του αποδώσει το παλιό. Επειδή ο κοινός λόγος που εκφράζει τον κοινό νου, είναι βιασμένος από την ρητορεία της εξουσίας, δεν έχει καταλάβει ότι το παλιό δεν είναι παρά το πτώμα ενός νοήματος καταδικασμένου στην μονοδιάστατη ύπαρξη της δυστυχίας του. Δεν έχει καταλάβει ότι το παλιό ...