Διασχίζοντας το πένθος

...........Η εμπειρία του πένθους βιώνεται μοναχικά. Δεν είναι μόνο πόνος και θλίψη. Επιθετικότητα, θυμός, οργή, είναι όλα παρόντα στο ραντεβού. Δύσκολο να το παραδεχτείς: οι νεκροί και τα νεογέννητα υποτίθεται ότι δεν αφυπνίζουν παρά μόνο αισθήματα τρυφερά, σεβασμού, συμφωνημένα. Κάθε υπερβολή απαγορεύεται. Τι ψέμα!

Η ψυχή είναι πιο περίπλοκη. Αποτελείται από ασαφείς κινήσεις, από βάσανα και από αδιάκοπε μεταστροφές, δεν είναι ποτέ λεία, αμιγής, μονοσήμαντη. Γύρω από το θάνατο και την γέννηση (την αρρώστια, το σμίξιμο, τον ερωτικό χωρισμό κτλ.), τα συναισθήματα συνωθούνται μέσα από μια έντονη ορμητικότητα που μας αποσταθεροποιούν, μας ανατρέπουν με την δύναμη και την ακαταστασία τους. Πρόκειται για στιγμές έντονων εσωτερικών ανακατατάξεων, Μας παρασύρουν στην εξερεύνηση δρόμων που δεν περπατήσαμε ποτέ, μας ωθούν να ανοίγουμε πίστες κακοσηματοδοτημένες, να τολμήσουμε να υπερπηδήσουμε εμπόδια που μοιάζουν αδύνατον να αντιμετωπίσουμε. Μας οδηγούν πέρα από τα όριά μας.

Όταν μένεις ορφανός, ακόμα και σε ένα προχωρημένο στάδιο της ζωής σου, αναγκάζεσαι να αντιληφθείς διαφορετικά τον εαυτό σου. Μιλάμε για την διαδικασία πένθους, θα μπορούσαμε επίσης να το αποκαλέσουμε και τελετουργικό της μετάβασης, μεταμόρφωση.

Τα κοφτερά αγκάθια του αρχικού πόνου αμβλύνονται, αμηχανίες και εξεγέρσεις δίνουν την θέση τους σε μια μικρή αποδοχή της πραγματικότητας. Ο πόνος βαθαίνει. Μαζί στιγμές κενού, απουσίας, θύελλας. Ένας τρυφερός πόνος τυλίγει την εικόνα του ίδιου του απόντα. Ο νεκρός έχει κουρνιάσει μέσα μας. Αυτή η διαδρομή δεν γνωρίζει συντομεύσεις. Κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει. Ο θάνατος ανήκει στην ζωή, η ζωή συμπεριλαμβάνει τον θάνατο.

Το άδειασμα του σπιτιού των εκλιπόντων οξύνει την δοκιμασία του πένθους, τονίζει όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η διαδικασία αυτή φανερώνει σαν χημική ανάλυση μέχρι και το πιο ελάχιστο μόριο των δεσμών μας, των συγκρούσεών μας, των απογοητεύσεων μας. Ακόμη και οι πενθούντες που φέρνουν επαγγελματίες να “καθαρίσουν τα πάντα” δεν μπορούν να ελέγξουν αυτές τις μνήμες ούτε την οδύνη τους. Όλοι βουλιάζουμε μέσα σ' αυτές. Υπάρχει όμως ένας χρόνος για τον πόνο και ένας χρόνος για την χαρά.

Η Περσεφόνη, αφού πέρασε τους χειμωνιάτικους μήνες κάτω από την γη, έρχεται και πάλι στο φως του ήλιου, σπέρνει τους αγρούς και τους κάμπους. Άνθη και καρποί αναγεννιούνται. Δεν είναι καλό να κλειδωνόμαστε μέσα στην μελαγχολία...........

Απόσπασμα από το βιβλίο
“Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου”
της
Ψυχαναλύτριας
ΛΙΝΤΙΑ ΦΛΕΜ
Πίνακας: J Ch Boquet