Το βλέμμα των παιδιών αποκαλύπτει...


Πόσο δύσκολο μερικές φορές, είναι το βλέμμα των παιδιών μας όταν στρέφεται επάνω μας. Πόσο, το αισθανόμαστε εξεταστικό, ανταγωνιστικό, υποτιμητικό και σπάνια να μας κοιτάει με θαυμασμό και όταν το κάνει και πάλι δεν αισθανόμαστε καλά. Είναι ένα βλέμμα που πολλές φορές δεν το θέλουμε. Που προσπαθούμε να του ξεφύγουμε. Που νομίζουμε πως θα ανακαλύψει κάτι που κρύβουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Θυμώνουμε. Γινόμαστε σκληροί και σκληρές μαζί του. Τους ζητάμε να μας εξηγήσουν το γιατί μας κοιτάνε έτσι... Άλλες φορές τους ρωτάμε τι ζητάνε; Τι βλέπουνε;

-Όχι πες μου τι βλέπεις;

Και το λέμε με τέτοιο τρόπο που δεν θα μας απαντήσουν ποτέ. Δεν τους δίνουμε το δικαίωμα να μας απαντήσουν διότι... δεν την θέλουμε την απάντηση... δεν την μπορούμε Δεν την μπορούμε διότι νιώθουμε ότι βλέπουν αυτό που εμείς δεν θέλουμε να δούμε!

Το βλέμμα αυτό μας τρυπάει. Πάει ίσα μέσα στην καρδιά μας. Σε αυτά που κρύβουμε. Κάτι βλέπει εκεί μέσα, μέσα μας. Κάτι βλέπει που εμείς δεν θέλουμε να το δει κανείς, ούτε εμείς οι ίδιοι. Το βλέμμα των παιδιών ξεθάβει σκηνές, εικόνες από την παιδικότητα που βιαζόμασταν να περάσει. Ξεθάβει σκηνές, εικόνες από την εφηβεία που δεν μας κατάλαβε κανείς. Βλέπει το ανήμπορο παιδάκι που ήμασταν κάποτε. Το ανυπεράσπιστο πλάσμα που υπήρξαμε και έχουμε ξεχάσει. Μας φέρνει πίσω. Σε αυτό που με τόσα δάκρυα αφήσαμε παραπονεμένο στην γωνία του παρελθόντος. Μέσα από το βλέμμα τους νιώθουμε γυμνοί, ανυπεράσπιστοι όπως τότε κάτω από το βλέμμα των γονιών μας. Νιώθουμε μόνοι με την επίκριση να αιωρείται μέσα από το τότε βλέμμα τους. Βλέμμα και λόγια, ένα κράμα αδυσώπητο να τυλίγει το λεπτό μας κορμάκι, χωρίς να μπορούμε να του ξεφύγουμε.

Τίποτα από όλα αυτά δεν ξέρουν τα παιδιά μας. Και να ξέρουν, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να καταλάβουν. Παρ' όλα αυτά... το τωρινό βλέμμα τους το νιώθουμε σαν μια συνεχεία του τότε. Σαν μέσα του να διακρίνουμε την ίδια επικριτική διάθεση, την ίδια απόρριψη, όπως τότε με το βλέμμα των γονιών μας, την ίδια ατμόσφαιρα που μας φέρνει πίσω. Νιώθουμε το βλέμμα τους σαν κάτι να καταλαβαίνει και αυτό δεν το θέλουμε καθόλου.

Το πρόβλημα είναι ενώ παλιά παραπονιόμασταν γιατί δεν μας καταλάβαιναν, τώρα φοβόμαστε μήπως μας καταλάβουν!

Στην ουσία το βλέμμα των παιδιών μας, αναζητά και αυτό τον εαυτό του. Αναζητά, χωρίς να ξέρει, την σύνδεση με το μέλλον. Θέλει να πιαστεί από την εικόνα μας. Θέλει μέσα από την συνάντηση με το δικό μας βλέμμα να αρχίσει τη συνκατασκευή του. Αυτό που εμείς προσπαθούμε να αποφύγουμε εκείνο διψάει να το κρατήσει.

Το βλέμμα τους δεν βλέπει εμάς, αλλά ψάχνει μέσα στο δικό μας να δει τον εαυτό του. Δεν γνωρίζει την ευαισθησία των ερμηνειών που μπορούμε να του αποδώσουμε και πολλές φορές εκπλήσσεται με τον απότομο τρόπο μας. Μαζεύεται και δε τολμάει να σηκωθεί, να μας κοιτάξει. Μας αποφεύγει και κάθε φορά που μας αποφεύγει είναι σαν να αποφεύγει να κοιτάξει και τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυτή όμως η κατάσταση πόσο μας θυμίζει την δικιά μας! Τους τότε ενήλικες όταν ήμασταν παιδιά, που μας ζητούσαν να κατεβάσουμε το βλέμμα, διότι το να τους κοιτάμε στα μάτια, το θεωρούσαν αυθάδεια και προκλητικότητα. Και πως εκείνο το παιδάκι που ήμασταν δεν μπορούσε να καταλάβει τι κακό είχε ένα βλέμμα που προσπαθούσε να ξεσηκώσει εικόνες της ζωής και να τις κάνει δικές του. Που προσπαθούσε να μοιάσει μιμούμενο αυτό που έβλεπε.

Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε το ίδιο βλέμμα με το τότε βλέμμα των γονιών μας. Εκείνο το επικριτικό, που μας άφηνε ακάλυπτους, γυμνούς και γεμάτους ντροπή μπροστά τους. Με τον ίδιο τρόπο και εμείς, χωρίς να το θέλουμε, στην προσπάθεια να “κρυφτούμε” υιοθετούμε το δικό τους βλέμμα που αφήνει τα παιδιά μας ακάλυπτα, γυμνά, και γεμάτα ντροπή.

Επαναλήψεις...Επαναλήψεις από εικόνες γονεϊκές που συμπορεύονται στην μνήμη. Που... ότι και να κάνουμε δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε. Δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε και να τις κάνουμε κάτι άλλο από αυτό που είναι προσπαθώντας να τις αποφύγουμε, παρά μόνο όταν τις αποδεχτούμε!

Αν ξέραμε ότι το βλέμμα μας ακουμπούσε το παιδί που κουβαλούσαν μέσα τους οι τότε ενήλικες, τότε... τα πράγματα θα είχα εξελιχθεί πολύ καλύτερα και για τους δύό μας. Τώρα που υποψιαζόμαστε ότι το βλέμμα των παιδιών μας ακουμπά το παιδί που επιμελώς κρύβουμε μέσα μας και αποκτά την σημασία του συναντώντας το βλέμμα των γονιών μας, ίσως μας δίνεται η ευκαιρία να τα διαχωρίσουμε και να αποκτήσει το κάθε βλέμμα την ανεξαρτησία του και την δική του ξεχωριστή σημασία για εμάς και για αυτά.

Με αυτό τον τρόπο, θα μπορούμε να διακρίνουμε και να εισπράξουμε τον θαυμασμό από το βλέμμα των παιδιών μας, αλλά και να προσφέρουμε μέσα από το δικό μας, την υποστήριξη που έχουν ανάγκη για την κατασκευή του εαυτού τους.

Κερεντζής Λάμπρος

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα