Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Η άλλη γνώμη Είναι ένα ερώτημα αρκετά σημαντικό νομίζω στην προσπάθεια να καταλάβουμε τον τρόπο λειτουργίας των σχέσεων. Αυτό δηλαδή που παρατηρούμε είναι ότι αν δεν συμφωνούμε και υπερασπιζόμαστε την γνώμη μας, είτε αυτό γίνεται μέσα στην οικογένεια, είτε αλλού, τότε οι άλλοι μπορούν να θεωρήσουν την στάση μας εχθρική. Δηλαδή οτιδήποτε έχει να κάνει με την διαφοροποίηση μας απέναντι σε ένα σύστημα αναφοράς στο οποίο συμφωνεί η πλειονότητα των μελών της ομάδας που ανήκουμε, δημιουργεί προβληματισμό, και μπορούμε να βρεθούμε απομονωμένοι. Έτσι ένα παιδί που αντιτίθεται στις αποφάσεις της οικογένειας του και υποστηρίζει την γνώμη του, μπορεί να καταγραφεί σαν εγωιστής, αντιρρησίας, απερίσκεπτος, ανάγωγος, και οτιδήποτε άλλο, με τέτοιο τρόπο ώστε η στάση του να θεωρηθεί προβληματική και μερικές φορές να αναζητηθεί η παρέμβαση ειδικού. Η άρνηση και η προβολή της γνώμης θεωρείται προβληματική από την οικογένεια, το σχολείο, αλλά και την κοινωνία. Μπορεί να θεωρηθεί μια εχθρική στά...

Αγάπη σημαίνει σεβασμός και σεβασμός αγάπη. Η μία αγκαλιάζει την άλλη σαν στοιχεία ενός νέου κόσμου βαθιά κρυμμένου στα μύχια καλντερίμια της ευτυχίας. Η ανακάλυψή τους γίνεται σιγά, σιγά καθώς το βήμα τολμάει να ξανοιχτεί σε κάτι που κανείς δεν το ενθάρρυνε. Στο εσωτερικό δρόμο της αυτό-αποδοχής ενός εαυτού που τόσες φορές προσπαθήσαμε να αποφύγουμε το βλέμμα και το λόγο που μας απεύθυνε. Πάντα τον κοιτούσαμε με το βλέμμα των άλλων, του μιλούσαμε με τα λόγια των άλλων. Πάντα τον θεωρούσαμε ανεπαρκή. Ποτέ δεν πιστέψαμε στις προσπάθειες που έκανε, στις ανάγκες που εξέφραζε, στις προσδοκίες και τις ελπίδες του. Πάντα τον προδίδαμε!! Ναι αυτό κάναμε τον προδίδαμε, τον κατηγορούσαμε, τον μαστιγώναμε ήσυχα και απλά με μια υπομονή και επιμονή που άρχιζε να μας αρέσει. Μια ηδονή ανάβλυζε μέσα από το μαρτύριο του. Η θυσία γινόταν αυτοθυσία, αυταπάρνηση και προσπάθεια επιβεβαίωσης της επιθυμίας των άλλων ενάντια στην δική του επιθυμία. Μια ηδονή που είχε να κάνει με την αποδοχή του άλλου....

Ι. Εισαγωγή Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια διαρκώς αυξανόμενη ρητορεία σχετικά με τη σεξουαλική εγκληματικότητα, η οποία καταλαμβάνει μια περίοπτη θέση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι αναφορές στην αύξηση των σεξουαλικών εγκλημάτων, την αντίστοιχη υποτροπή και τον «ιδιάζοντα» χαρακτήρα τους συχνά διασπείρουν το φόβο και συνακόλουθα προκαλούν υψηλή τιμωρητικότητα στο κοινό. Έτσι γύρω από το σεξουαλικό έγκλημα οικοδομείται ένας ηθικός πανικός. Κεντρικό σημείο σ’ αυτή τη συζήτηση αποκτά το αίτημα για προστασία του παιδιού και αυστηρή τιμωρία του «διεστραμμένου παιδόφιλου». Ένα τέτοιο αίτημα απέναντι στον «κακό» κερδίζει καθολική αποδοχή. Εν συνεχεία υιοθετούνται υπερκρατικά νομικά κείμενα τα οποία οδηγούν στην ενίσχυση της ποινικής καταστολής. Συνακόλουθα νομοθετούνται από τον εθνικό νομοθέτη ποινικά μέτρα αντιμετώπισης του σεξουαλικού εγκλήματος ή, καλύτερα, κολασμού του σεξουαλικού δράστη, όπως η ποινικοποίηση της απλής κατοχής πορνογραφικού υλικού, ακόμα και εικονικού, ο ...

Η οικογένεια σαν οργανισμός ζωντανός που κινείται, ανασαίνει, αναπτύσσεται, μεγαλώνει και πεθαίνει, δεν αποτελεί κάτι το τυχαίο. Δεν αποτελεί μια κατάσταση που δημιουργήθηκε από το τίποτα. Στην ουσία καμιά από τις λειτουργίες της δεν είναι τυχαία. Όλες αποτελούν προϊόντα συστηματικής οργάνωσης την οποία τα μέλη της, τις περισσότερες φορές, αδυνατούν να κατανοήσουν. Μπορούν να αποδίδουν τις λειτουργίες της στην τύχη, ή στην μοίρα, αλλά καλό είναι να σκεφτούμε ότι τόσο τα παιδιά μας όσο και εμείς, είμαστε πολύ σημαντικοί για να αφεθούμε στην τύχη μας. Και ποια είναι η τύχη; Η τύχη εκφράζει πάντα την ύπαρξη του τυχαίου. Το τυχαίο εκφράζει την έλλειψη ελέγχου και η έλλειψη ελέγχου... το άγχος, τόσο το οξύ όσο και το συνεχές. Το άγχος μπορεί να καθορίσει την μορφή των αλληλεπιδράσεων μέσα στην οικογένεια. Μπορεί να δημιουργήσει ένα συναισθηματικό τοπίο, όπου οι αντεγκλήσεις, οι αντιπαλότητες, και οι συγκρούσεις να μην επιτρέπουν στα μέλη της να συνεργαστούν ακόμα και όταν εκφράζουν κ...

Νόμος και Πόλις Το δικαίωμα μας οδηγεί στο νόμο, η ενοχή επίσης. Ο νόμος κατ' αρχάς επιτρέπει και μετά περιορίζει. Αναδεικνύει πρωτίστως την ύπαρξη των δικαιωμάτων του υποκειμένου και μετά λειτουργεί περιοριστικά για αυτά που απαγορεύει. Δηλαδή σαν πρώτιστο αγαθό έχει τα δικαιώματα παρά την απαγόρευσή τους. Η τήρησή του αποτελεί την προϋπόθεση συνύπαρξης και επίτευξης της αρμονίας, ισορροπίας, της ομοιόστασης τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικογενειακό επίπεδο. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης ο νόμος λοιπόν είναι ο δρόμος προς την συλλογικότητα, την διαφυλάσσει. Η Ισότητα, η ισονομία, ο σεβασμός του άλλου, η αξιοκρατία προφυλάσσονται από τον νόμο και είναι τα υλικά από τα οποία κατασκευάζονται οι συλλογικότητες. Μόνο μέσα σε την συλλογικότητα μπορεί να αναπτυχθεί η υποκειμενικότητα. Η συνείδηση της αναγκαιότητας του νόμου είναι η συνείδηση της συλλογικότητας, δηλαδή η αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα του ομαδικού μέσα από το οποίο ολοκληρώνεται το ατομικό. Η βασική στόχευση σε ατ...

Αυτή το μικρό άρθρο είναι μια μικρή προσπάθεια να καταλάβουμε, αλλά και να καταλάβουν οι Αρχές την σημασία που έχει ο εγκλεισμός των παιδιών σε κελιά με τις μητέρες τους. Πόσο το γεγονός αυτό θα αποτελέσει το καθοδηγητικό παράγοντα στην μετέπειτα ζωή τους, και με ποιο τρόπο μπορεί να την στιγματίσει για πάντα. Βασικά θα θέσουμε τέσσερα ερωτήματα και θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά. 1)Ποιες είναι αυτές οι μητέρες που βρίσκονται στην φυλακή; Είναι κοπέλες που μεγάλωσαν κάτω από συνθήκες, πρώτα οικογενειακές και δεύτερον κοινωνικές, οι οποίες τις έφεραν πολύ γρήγορα σε επαφή με την απόρριψη, το διαχωρισμό την απομόνωση και το στιγματισμό. Αυτό σημαίνει ότι έχουν βιώσει άσχημα την σχέση με τον κόσμο, καθώς και την σχέση με τον εαυτό τους. Στην ουσία οι κοπέλες αυτές είναι κοινωνικές κατασκευές ενός συστήματος σχέσεων που τις οδήγησαν εκτός ορίων της κοινωνίας και εντός ορίων της φυλακής. Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με κοινωνικά θύματα. 2)Ποια είναι τα παιδιά της φυλα...

Η μελέτη της προέλευσης και της ιστορίας των ανθρώπινων κοινωνιών αποκαλύπτει μια ιδιαίτερα σημαντική ερμηνευτική πτυχή που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εξήγηση των ιστορικών συμβάντων απαιτεί την ιστορική αναδρομή στους τρόπους προσδιορισμού της σχέσης των ατόμων με τους “άλλους”. Οι “άλλοι” είναι είτε “μη άνθρωποι”, δηλαδή θεοί, θεότητες, πνεύματα, ζώα, μηχανές είτε “διαφορετικοί άνθρωποι”, δηλαδή αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι, “περιθωριακοί”, πάσης φύσεως μειονότητες, καθώς και γυναίκες –όταν πρόκειται για ανδροκρατούμενες κοινωνίες. «Ο τρόπος κατανόησης του “άλλου” προσδιορίζει την επικοινωνιακή δομή μιας κοινωνίας» 1 , αφού η έννοια της ταυτότητας, παρόλο που, σύμφωνα με ορισμένους ισχυρισμούς αναφέρεται σ’ ένα “φαντασιακό αντικείμενο”, βρίσκεται στο επίκεντρο της διαλεκτικής σχέσης του ενός και του πολλαπλού. Οι έννοιες του εαυτού και του άλλου είναι κατά βάση συμπληρωματικές, δομικά συστατικά του αισθήματος της προσωπικής ταυτότητας. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η έννοια της “ετ...

Ορισμός Η καταπίεση είναι μια δυσάρεστη υποκειμενική εμπειρία με πολλές πτυχές. Κλείνει μέσα της κάθε απόχρωση από το φάσμα της ανθρώπινης δυστυχίας. Δεν της λείπουν η ανάγκη και ο μόχθος, η αμφιβολία κι ο φόβος ούτε η στέρηση και ο πόνος. Το άτομο που καταπιέζεται άλλοτε περιγράφει πως αισθάνεται να είναι ασφυκτικά περικυκλωμένο, στεναχωρημένο και εμποδισμένο στην πραγμάτωση και ικανοποίηση μιας επιθυμίας του. Άλλοτε πάλι, νιώθει πως είναι υποταγμένο κι ότι σπρώχνεται σε μια αθέλητη συμπεριφορά, που πολλές φορές ξεπερνάει και την αντίστασή του. Η ψυχή του ανθρώπου είναι αδιάκοπα πλημμυρισμένη από ανάγκες σωματικές και ψυχολογικές. Οι ανάγκες γεννούν τις επιθυμίες και κάθε μια από αυτές μπορεί, ως παραπροϊόν να μας δημιουργήσει την καταπίεση. Γι αυτό και την καταπίεση μπορεί να την βρούμε σε όλες τις έννοιες, που παίρνουν μια θέση στην αλυσίδα της ανθρώπινης επιθυμίας, από την γέννηση της, την πραγμάτωση, μέχρι και τις συνέπειες της. Την βρίσκουμε στο σχεδιασμό, στο δίλημμα...