Οικογένεια και ταυτότητα

Σκέπτομαι ότι, η οικογένεια είναι ένα εργοστάσιο της φύσης. Το εργοστάσιο παραγωγής ανθρώπων και των σχέσεων τους που ξεδιπλώνονται μέσα στο χρόνο. Η οικογένεια ασφαλίζει και κάνει νόμιμη την ηδονική αναπαραγωγή μιας νέας ζωής η οποία αλλάζει και δίνει ένα καινούργιο νόημα στο κάθε μέλος της ξεχωριστά αλλά και στην ίδια σαν σύνολο. Η οικογένεια είναι το όριο μέσα στο οποίο διαμορφώνεται η προσωπικότητα, λένε άλλοι. Η οικογένεια είναι η αρχή και το τέλος μου, λέω εγώ Αρχή, διότι αυτή με έφερε και με πήρε στα χέρια της μόλις βγήκα στην ζωή και στα δικά της χέρια θα φύγω από αυτή. Αυτή θα με συνοδεύσει, όπως λένε, στην τελευταία μου κατοικία. Μέσα σε αυτή ένιωσα και νιώθω τις μεγάλες χαρές καθώς και τις μεγάλες λύπες. Αυτή η ίδια είναι η πηγή της χαράς και της λύπης. Η παρουσία της είναι εξωτερική αλλά και εσωτερική μου υπόθεση. Έτσι την οικογένεια την κουβαλάω πάντα μαζί μου, άλλες φορές για να με προστατεύει και άλλες για να την προστατεύω εγώ. Άλλες φορές για να με δυναστεύει και άλλες για να την δυναστεύω εγώ.

Κάθε εποχή, έπαιζα και παίζω έναν άλλο ρόλο μέσα στην οικογένεια και καταλαβαίνω ότι η συμπεριφορά μου εξαρτιόταν και εξαρτιέται από την συμπεριφορά των άλλων μέσα σε αυτή. Σκέπτομαι ότι, ξεκίνησα σαν βρέφος, μετά σαν παιδί, σαν έφηβος, σαν νέος, σαν ενήλικας, σαν πατέρας, και στο τέλος σαν παππούς. Έτσι διαχρονικά βλέπω να περνάω από τον ένα ρόλο στον άλλον και μέσα από αυτούς να δημιουργώ την ιστορία μου και την ιστορία της και η ιστορία μου, θα ακολουθήσει τα ίδια στάδια ανάπτυξης που ακολούθησε η ιστορία του πατέρα μου και θα ακολουθήσει η ιστορία των παιδιών μου. Μέσα από αυτούς και μέσα από εμένα αυτοί, θα κατασκευάσουν τον εαυτό τους όπως έκανα και εγώ και δεν θα είναι μια απλή κατασκευή, αλλά μια συνκατασκευή. Έτσι και εγώ κτισμένος από το παρελθόν των άλλων, συν κατασκευάζω το παρόν μου και το παρόν τους με στόχο το μέλλον μου, καθώς και το δικό τους.

Η οικογένεια είναι πάντα εδώ. Κινούμαι και κινείται η οικογένεια μαζί μου. Νιώθω την ανάσα της. Νιώθω την ανάσα της γυναίκας μου, την ανάσα των παιδιών μου, όπως παλιά αισθανόμουν την ανάσα του πατέρα μου, της μάνας μου. Όποτε σκέπτομαι τον εαυτό μου παιδί, οι μορφές του πατέρα και της μητέρας μου με συνοδεύουν πάντα. Όποτε σκέπτομαι τον εαυτό μου μεγάλο, η μορφή των παιδιών μου και τις γυναίκας μου θα με συνοδεύουν πάντα. Τους έχω στο μυαλό μου, συνομιλώ μαζί τους. Και αυτοί νιώθουν την δική μου ανάσα, την δική μου παρουσία. Έχω την διαχρονική απεικόνιση της οικογένειας στην σκέψη μου.

Όταν προσπαθώ να μιλήσω για εμένα μιλάω για τις σχέσεις μου με την οικογένεια, και τους άλλους. Όταν αυτοί πάνε να μιλήσουν για αυτούς μιλάνε για εμένα. Μόνο μέσα από αυτές τις σχέσεις με την οικογένεια, μπορώ να έχω εικόνα του εαυτού μου και να ξεχωρίσω τα διάφορα στάδια της συγκρότησης της ταυτότητας μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μόνο του. Πάντα από δίπλα θα ξετρυπώνουν πρόσωπα από το οικογενειακό μου περιβάλλον το παλιό και το καινούργιο. Πάντα θα είναι εδώ, παρόντα και απόντα για να με στηρίξουν, να μου μιλήσουν, να με βοηθήσουν, αλλά και να με εμποδίσουν, να με εγκαταλείψουν, μόνο που ποτέ δεν θα μπορέσουν να φύγουν μακριά μου, ούτε και εγώ μακριά τους. Θα είμαστε έτσι ενωμένοι μέσα μου και μέσα τους και καλό είναι αυτή η ένωση να μην μας αποσταθεροποιεί, αλλά να με βοηθάει να είμαστε ο εαυτός μας.

Δεν είμαι ένας άνθρωπος αλλά μέσα μου κρύβω πολλούς που με βοηθάνε ή όχι, να είμαι αυτός είμαι. Κομμάτια από αυτούς βρίσκονται καλά κρυμμένα μέσα μου. Σε μένα φθάνουν μόνο τα φανερά, τα άλλα πρέπει να ψάξω μέσα στην λήθη της συνείδησης για να τα βρω. Και δεν είναι μια λήθη απλή, αλλά ένα μηχανισμός που με προστατεύει αλλά και με ενώνει μαζί τους. Αυτό που θέλω να είμαι κτίζεται μαζί τους. Ποτέ λοιπόν, δεν έμεινα μόνος. Πάντα με συντρόφευε η οικογένεια και η συντροφιά της, άλλαζε μορφές ανάλογα τις περιόδους ανάπτυξης μου. Έτσι πέρασα από περιόδους προσέγγισης σε περιόδους απομάκρυνσης, από περιόδους αποδοχής και αναγνώρισης σε περιόδους απόρριψης. Τα οικογενειακά συναισθήματα αποτελούσαν και αποτελούν το ψυχολογικό τοπίο μέσα στο οποίο μεγάλωσα και από το οποίο επηρεάστηκα και επηρέασα. Τα οικογενειακά συναισθήματα με επηρεάζουν ακόμα. Έτσι όποτε σκέπτομαι τον εαυτό μου, πάντα υπάρχει το οικογενειακό φόντο του οποίου τις συναισθηματικές διαστάσεις κουβαλώ και του οποίου είμαι κομμάτι του. Τα οικογενειακά συναισθήματα

Μέσα στην αγκαλιά της οικογένειας λοιπόν, δημιουργείται η ταυτότητα μου. Δημιουργείται αυτό που είμαι και δεν είμαι, αυτό που θα ήθελα και δεν μπόρεσα, ή αυτό που δεν ήθελα και έγινα. Μέσα από αυτή καθορίζεται η συμμετοχή μου σε ένα σύνολο ανθρώπων, των συγγενών, και μέσα από αυτούς ξεκινάνε οι πρώτες πράξεις ύπαρξης μου, οι πρώτες κινήσεις αυτονόμησης μου. Γεγονότα, γεγονότα οικογενειακά χτίσανε αυτό που είμαι. Αυτό που είμαι, για να βρει τι είμαι, βουτάει, αναμοχλεύει αυτά τα γεγονότα, που παραμένουν ανεξίτηλα καινούργια και πάνω στα οποία ακουμπά το είναι μου. Η ταυτότητα μου λοιπόν είναι, όπως και να είναι, ένα αδιευκρίνιστο κομμάτι μια επιχείρησης που η οικογένεια έχει τον πρώτο λόγο.

Έτσι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, κανείς δεν είναι μόνος του και αν εξωτερικά φαίνεται ένας μοναχικός άνθρωπος, μέσα του ένα πλήθος από παραστρατημένες υπάρξεις ζητάνε το γάλα της ζωής, το γάλα της επικοινωνίας.

Κερεντζής Λάμπρος

Πίνακας:http://www.fabyartiste.com/galerie/index.php?showimage=435