ΑΠΑΝΤΗΣΗ στην... Ανοικτή επιστολή ψυχολόγων-παιδαγωγών γιά την καταναγκαστική νοσηλεία του μικρού Λάμπρου (1)

Στην μικρή μας χώρα η υστερία περισσεύει και η γκρίνια καθώς και η έλλειψη ικανοποίησης από το κράτος αποτελούν τα βασικά κριτήρια της καθημερινότητα του πολίτη. Τώρα που ο κουρνιαχτός έχει πέσει λιγάκι και τα πράγματα έχουν τακτοποιηθεί στην υπόθεση του μικρού Λάμπρου, δράττομαι της ευκαιρίας, να απαντήσω στους ψυχολόγους-παιδαγωγούς που έστειλαν εκείνες τις όμορφες επιστολές, γεμάτες ανησυχία για το παιδί του κ. Μαζιώτη και της κα Ρούπα θέλοντας να το προστατεύσουν από την κρατική βία.

Η επιστολή των αγαπητών συναδέλφων, οι οποίοι, θα χαιρόμουν να μάθαινα αν δουλεύουν σε κρατικές δομές, ή είναι ιδιώτες, διότι σαν ιδιώτες έχουν όλο το δικαίωμα να θεωρούν - λόγω έλλειψης γνώσης και μεγάλης φαντασίας - τις κρατικές δομές, σαν χώρους “ομηρίας” των ανθρώπων που αναγκάζονται να τις χρησιμοποιήσουν. Έχουν το δικαίωμα να προβάλουν την δημόσια υγεία σαν “κάτεργα” που αιχμαλωτίζουν παιδιά και τα βασανίζουν με ερωτήσεις, μη επιτρέποντας να δουν τους γονείς τους. Αν όμως είναι ψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί που εργάζονται μέσα σε αυτές, τότε, με το να καταγγέλλουν την λειτουργία τους, φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους για τον τρόπο που λειτουργούν. Επίσης μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δομές είναι οι άνθρωποι και η οργάνωσή τους.

Εκτός όμως από τις δομές, και οι εργαζόμενοι σε αυτές, ψυχίατροι, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί παρουσιάζονται σαν ανάλγητοι επαγγελματίες, ταυτίζοντας τους περισσότερο με τις δυνάμεις καταστολής, παρά με επαγγελματίες της ψυχικής φροντίδας. Εάν διαβάσουμε αυτά που γράφει η κα Θεοφίλου Μαρία (2) θα καταλάβουμε:

"Κρατείται από «ειδικούς» που έχουν το επαίσχυντο θράσος να ισχυρίζονται ότι μπορούν να αποφασίσουν ποιό είναι το ώφελος του παιδιού. Αυτοί οι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι αν έχουν διαβάσει έστω ένα βιβλίο της επιστήμης που υποτίθεται πως είναι λειτουργοί, θα πρέπει να γνωρίζουν με βεβαιότητα ότι διαπράττουν έγκλημα. Τόσο αυτοί όσο και το κράτος που υπηρετούν. Και εγκληματούν κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και συνεχίζουν να κρατούν το παιδί αιχμάλωτο, για να εκδικηθούν τους γονείς του, Π.Ρουπα και Ν.Μαζιωτη". 

Αυτό λοιπόν που εξάγουμε σαν συμπέρασμα από αυτές τις επιστολές είναι οι κοινωνικές αναπαραστάσεις που προβάλουν οι ίδιοι οι επαγγελματίες για την δημόσια ψυχική υγεία στην χώρα μας. Οι γνώστες του αντικειμένου και όχι οι πολίτες. Αναπαραστάσεις οι οποίες σηματοδοτούνται από εκφράσεις του τύπου “ Κλειστή παιδοψυχιατρική πτέρυγα”, “αποστερούμενο από την “επικοινωνία”, “κράτηση”, “Βίαιη απομάκρυνση του παιδιού”, “σκουλήκια που σέρνονται πίσω από τους μηχανισμούς”.

Οι κοινωνικές αναπαραστάσεις λοιπόν, είναι εικόνες συνθηκών που επικρατούν στις κρατικές δομές υγείας και δεν επιτρέπουν, κατά την γνώμη των συναδέλφων, την “συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού” ( Λάμπρος) και κάθε παιδιού, καθώς και κάθε πολίτη που είναι αναγκασμένος να τις χρησιμοποιήσει. Εικόνες που δεν προβάλλουν τις δομές ψυχικής υγείας σαν κατασκευές πρόληψης και προστασίας του πολίτη, αλλά σαν χώρους απομόνωσης, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και σαν χώρους άσκησης ψυχικής και οργανικής βίας.

Αν όλες αυτές οι τοποθετήσεις δείχνουν, προβάλλουν και δυσφημίζουν την εικόνα που έχουμε για την κρατική ψυχική υγεία στην μικρή μας χώρα τότε θεωρώ ότι:

α) Υποτιμούν όλες τις προσπάθειες (αποασυλοποίηση)(3),τόσο των φορέων και των δομών ψυχικής υγείας, όσο και των ανθρώπων που διάλεξαν σαν επαγγελματίες να εργαστούν μέσα σε αυτές.

β)Ταυτίζονται, με μια στείρα κριτική η οποία εκτός από το να κρίνει... δεν έχει τίποτα να προτείνει.

γ) Στηρίζονται στην αοριστία των λέξεων, “επανάσταση” και “ελευθερία” που σαν σήματα θέλουν να πυροδοτήσουν τον θυμό και την αγανάκτηση του πολίτη για κάτι που δεν γίνεται, αφήνοντας τον μετέωρο χωρίς, όπως ανέφερα, μια περαιτέρω εποικοδομητική πρόταση.

δ) Συνυπογράφουν την αοριστία της “επαναστατικής” δράσης του κύριου Μαζιώτη και της κα Ρούπα η οποία περιορίζεται μόνο στην βίαιη αποδόμηση και όχι την οικοδόμηση ενός επαναστατικού προτσές το οποίο λαμβάνει υπ' όψιν περισσότερο την πραγματικότητα παρά την φαντασία, περισσότερο τον συλλογικό παρά τον ατομικό ακτιβισμό.

Αυτό που θεωρώ σπουδαιότερο - για να επιστρέψω από εκεί που ξεκίνησα – και που θεωρώ το πιο λυπηρό είναι ότι αυτές οι δυσφημιστικές κοινωνικές αναπαραστάσεις προβάλλονται από επαγγελματίες της ψυχικής υγείας που γνωρίζουν την δυσκολία και την ευαισθησία που αντιμετωπίζει αυτός τομέας, τόσο σε θεωρητικό, όσο και πρακτικό επίπεδο!!

Ευχαριστώ που με ακούσατε...

Κερεντζής Λάμπρος


Σημειώσεις-πληροφορίες

1.https://lefterianews.wordpress.com/2017/01/07/%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3/

2.athens.indymedia.org

3.http://www.psychargos.gov.gr/Documents2/Ypostirixi%20Forewn/Ypostirixi%20EPISTHMONIKH/Ex%20Post%20%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%94%CE%9F%CE%A4%CE%95%CE%9F%202%20Teliko.pd
ή fhttp://www.mednet.gr/archives/2003-3/pdf/238.pdf