Ανεργία
και
Ταυτότητα
Τι ωραία!!! Όλα μπορούμε να τα ακούμε με μια ψυχραιμία που σπάει τα κόκαλα της εργατικής ψυχής μας, για την οποία όπως φαίνεται κανένας, μα κανένας δεν μπορεί να δώσει τις διαστάσεις της ψυχικής κατάρρευσης κάθε απολυόμενου εργαζόμενου. Όλοι ασχολούνται με την υγεία της οικονομίας, κανείς όμως με τις επιπτώσεις της στην ψυχική σφαίρα κάθε απασχολούμενου, υπό απασχολούμενου, ή ανέργου. Κανείς από τα επίσημα χείλη της πολιτικής μας διανόησης δεν συνδέει την εργασία με τον ψυχισμό και την κατάρρευσή του από την επικείμενη υποαπασχόληση ή την ανεργία. Βέβαια η εργασία παρουσιάζεται μόνο σαν ένα οικονομικό μέσο και όχι σαν ένα ψυχοκοινωνικό όρο επιβίωσης και ύπαρξης του κάθε ατόμου. Κανείς δεν την παρουσιάζει σαν ένα μέρος αδιάσπαστο της ταυτότητας του καθενός μας, σαν ένα μέσο να είμαστε κάποιοι σε αυτό το χάος από μπερδεμένες οικογενειακές και κοινωνικές σημασίες. Για αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε αυτό το γεγονός.
Δηλαδή ότι η κάθε απόλυση ή μείωση μισθού έχει επιπτώσεις τόσο στον ψυχισμό του ατόμου, όσο και του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Διότι η εργασία, μαζί με την οικογένεια, αποτελεί έναν από τους βασικότερους όρους για την διαμόρφωση της ταυτότητας και την δημιουργία της αίσθησης στο άτομο ότι ανήκει σε μια κοινωνική ομάδα. Δηλαδή η εργασία είναι ένας απαράβατος κανόνας κοινωνικοποίησης και ψυχικής ισορροπίας. Μέσω αυτής το άτομο μπορεί να συγκριθεί με τους άλλους και δια μέσου αυτής της σύγκρισης να έχει την αίσθηση της επιτυχής ταυτοποίησης του με τα εκάστοτε κοινωνικά πρότυπα. Δηλαδή αποτελεί το βασικότερο παράγοντα προσωπικής και κοινωνικής ύπαρξης. Το αντίθετο μπορεί να επιφέρει μια αρνητική κοινωνική ταυτότητα η οποία μπορεί να ακουμπήσει τα όρια του μηδενισμού της προσωπικότητας, δηλαδή την αρνητική αίσθηση του εαυτού. Σε αυτή την περίπτωση τα συναίσθηματα που ακολουθούν το άτομο είναι η απογοήτευση, η πίκρα, η ανικανότητα, η αμφιθυμία, η ερεθιστικότητα, και ο αποκλεισμός από το κοινωνικό γίγνεσθαι, τόσο για το ίδιο όσο και για την οικογένεια του.
Οι κοινωνικοί επιστήμονες καθόρισαν τρία στάδια αυτής της κατάρρευσης.
Το πρώτο στάδιο μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε σαν ένα σοκ που επέρχεται μετά την απόλυση.
Το δεύτερο στάδιο το οποίο έρχεται αμέσως μετά, είναι αυτό που το διακρίνει μια αίσθηση αισιοδοξίας, ότι όλα θα πάνε καλά και θα βρεθεί μια καινούργια εργασία.
Και το τρίτο, το οποίο εμφανίζεται μετά από τρεις βδομάδες και είναι αυτό το οποίο το διακρίνει το άγχος, η απαισιοδοξία και η κατάθλιψη.
Η αυτοκτονία έρχεται στο τέλος και είναι διαφορετική σε ποσοστό για το κάθε μορφή επαγγέλματος με έξαρση για τα επαγγέλματα χειρωνακτικής φύσεως.
Εύκολο είναι λοιπόν να μιλάμε για την ανάρρωση της οικονομίας, αλλά κανείς δεν μας μιλάει για την ανάρρωση των ανθρώπων και την αποφυγή της ψυχικής ασθένειας, η οποία εκκολάπτεται από τα βίτσια του κάθε οικονομικού συστήματος, το οποίο θεοποιεί την παραγωγή και την υγεία της αγοράς και κονιορτοποιεί την ψυχική υγεία του άτομου και της οικογένειας του.
Σχόλια