Η Ψυχική τροφή.
Όλοι έχουμε μεγαλώσει μέσα στην οικογένεια και έχουμε δεχτεί την φροντίδα της με διαφορετικές μορφές έκφρασης. Όλοι είχαμε ένα πατέρα και μια μάνα οι οποίοι προσπάθησαν να “μας κάνουν ανθρώπους” όπως λέει ο λαός μας και όλοι κουβαλάμε μέσα μας αυτά τα παιδικά χρόνια τα οποία είναι καθορισμένα από τους γονείς και την προσπάθειά τους. Εκείνο λοιπόν που ανακαλύπτω συνεχώς, εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια εργασίας σαν Θεραπευτής, είναι τα αποτελέσματα αυτής της γονεϊκής φροντίδας και τις μορφές που μπορούσε να πάρει, αλλά και τον τρόπο που τα παιδιά σαν μέλη της οικογένειας αυτή την φροντίδα την έχουν “ηχογραφήσει” και την κουβαλάνε μαζί τους, μέσα τους να τους υπενθυμίζει την αναξιότητα, την ανεπάρκεια, τις ελλείψεις που έχουν σαν άτομα και την αυτό- μομφή σαν μόνο τρόπο ύπαρξης στην μετέπειτα ζωή τους. Σαν, ο μόνος τρόπο σχέσης με τον εαυτό να μην είναι άλλος από την αυτό-επίπληξη. Δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν μια κοπέλα σε μια θεραπευτική ομάδα έλεγε για τον εαυτό της “ Δεν τον συγχωρώ με τίποτα. Πρέπει να είναι έτσι! και θα δείτε τι θα του κάνω” Εκείνη την στιγμή όπως και σ' άλλες περιπτώσεις αναρωτήθηκα και μάλιστα την ρώτησα “ποιος μιλάει τώρα”.
Στην ψυχοθεραπεία λοιπόν γινόμαστε καθημερινοί μάρτυρες αυτής της στάσης των πελατών απέναντι στον εαυτό τους. Αυτής της συνεχώς αυτό-υποτίμησης του εαυτού και ενοχοποίησης του για τα πάντα που συμβαίνουν ή συνέβαιναν μέσα στην οικογένεια. Αυτή λοιπόν η αυτό-υποτίμηση δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της “ψυχικής τροφής” με την οποία “μπουκώθηκαν” όταν ήταν παιδιά και όχι μόνο.
Υπάρχουν λοιπόν, τρεις μορφές ανάπτυξης
α) η οργανική, σωματική θα λέγαμε ανάπτυξη ,η οποία έχει σχέση με την τροφή του σώματος,
β) η διανοητική ανάπτυξη η οποία έχει σχέση με την μαθησιακή τροφή, την εκπαίδευση,
γ) και η ψυχοκοινωνική ανάπτυξη η οποία έχει σχέση με την “ψυχική τροφή” και διαμορφώνει την ψυχολογία του παιδιού.
Η οικογένεια, μου δίνει την εντύπωση ότι ασχολείται περισσότερο με την τροφή του σώματος και του μυαλού, και αφήνει στην άκρη τη “ψυχική τροφή”. Δηλαδή δεν θεωρεί τόσο σημαντικό για αυτή να ελέγξει με τι “ψυχική τροφή” ταΐζει το παιδί της. Οι γονείς μπορεί να κινούνται, να συμπεριφέρονται και να εκφράζονται χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η όλη συμπεριφορά τους, οι αλληλεπιδράσεις τους, οι συμφωνίες και οι διαφωνίες τους, οι φασαρίες, οι κρίσεις αποτελούν την “ψυχική τροφή” για τα παιδιά τους και όχι μόνο για αυτά. Θεωρούν λοιπόν ότι προσφέροντας την οργανική τροφή,( φαγητά, γκούτις κ.λ.π.) ή την νοητική, (σχολείο, φροντιστήρια), ότι όλα θα πρέπει να πηγαίνουν καλά. Αφήνουν όμως έξω την “ψυχική τροφή”, η οποία μπορεί να καθορίσει σημασιολογικά κάθε προσφορά της οικογένειας και ανάλογα να ορίσει την σημαντικότητα, ή όχι αυτής της προσφοράς.
Καλό είναι να δούμε την ποιότητα της “ψυχικής τροφής” που ταΐζουμε τα παιδιά μας και
Ας πάψουμε να τα “μπουκώνουμε” με προσβολές.
Ας πάψουμε να τα απογοητεύουμε και να τα κριτικάρουμε,
Ας πάψουμε να τα κατηγορούμε
Ας πάψουμε να τα κάνουμε να ντρέπονται για την ύπαρξή τους.
Ας πάψουμε να τα φορτώνουμε με δικές μας προσδοκίες που μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με αυτά.
Ας προσέξουμε, τέλος πάντων, με τι “ταΐζουμε” ψυχικά τα παιδιά μας.
Ας πάψουμε να τα φορτώνουμε με δικές μας προσδοκίες που μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με αυτά.
Ας προσέξουμε, τέλος πάντων, με τι “ταΐζουμε” ψυχικά τα παιδιά μας.
Σχόλια