Η Ενοχή της αυτονομίας
Συνεχώς βρίσκομαι μπροστά σε καταστάσεις οικογενειακής επιρροής-επιβολής που διαιωνίζουν ψυχικές συγκρούσεις στους πελάτες μου, τις οποίες αν και οι ίδιοι τις συνειδητοποιούν, παρ' όλα αυτά, με πολύ μεγάλο κόπο μπορούν να αντισταθούν σε αυτές. Λες και η άρνηση σε αυτές τις παράλογες, κατά τα άλλα, λογικές εισβολές των άλλων στην ζωή τους να αποτελούν το βασικό παράγοντα τις ύπαρξής τους, αλλά και της ανυπαρξίας τους.
Παράγοντας ύπαρξης, διότι μόνο μέσω αυτών των παρεμβάσεων, των επιρροών αναγνωρίζουν την ενότητα του εαυτού τους και ανυπαρξίας, διότι τελικά ανακαλύπτουν ότι ζουν την ζωή των άλλων χωρίς να τολμούν να ζήσουν την δική τους ζωή.
Αυτό δημιουργεί μια εξάρτηση από την οικογένεια η οποία λειτουργεί ενάντια στην επιθυμία και την υπευθυνότητα του ατόμου-μέλους και τελικά ενάντια στην αυτονομία του, εφόσον τόσο η επιθυμία όσο και η υπευθυνότητα δεν είναι παρά βασικά χαρακτηριστικά της εκδήλωσης αυτής της αυτονομίας. Έτσι βρισκόμαστε μπροστά σε βολεμένα άτομα-μέλη οικογενειών όπου η έννοια του δικαιώματος στην ζωή και η υπευθυνότητα προς αυτή, αποτελούν εξτρεμιστικά στοιχεία για την οικογένεια και έρχονται να διαταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα του οικογενειακά κατασκευασμένου σκηνικού.
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν τα μέλη της οικογένειας κάτω από την επιρροή-επιβολή της εμφανίζονται, σαν να μην έχουν το δικαίωμα να κάνουν αυτό που θέλουν, αν έχουν καταλήξει τι θέλουν. Εμφανίζονται σαν να μην τους επιτρέπεται να αρνηθούν, να πουν όχι, να υποστηρίξουν την δική τους γνώμη, το δικό τους βλέμμα στην πραγματικότητα και αν το κάνουν, αυτό θεωρείται σαν μέγιστη ανυπακοή και γεμίζει το άτομο-μέλος με ενοχές οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν εκφράζονται ξεκάθαρα αλλά αφήνονται να καλλιεργηθούν από το οικογενειακό περίγυρο.
Είναι λοιπόν άξιος προσοχής, ο τρόπος με τον οποίο η Ελληνική οικογένεια μεγαλώνει τα παιδιά της.
Μεγαλώνει παιδιά βουτηγμένα μέσα στην ενοχή και την άρνηση της επιθυμίας τους. Καλλιεργεί περισσότερο την υπακοή και την πίστη στο διανοητικό, αλλά και ψυχοκοινωνικό δρόμο που αυτή έχει χαράξει και δεν σταματά να το χαράζει έτσι ώστε, να μεταβιβάζει την ενοχή και την πίστη στα οικογενειακά της ιδεώδη, από γενεά σε γενεά, καλλιεργώντας συγχρόνως την παθητικότητα, την μοναχικότητα, την αντικοινωνικότητα, την απογοήτευση,
την κατάθλιψη, την ψύχωση και σε τελικό στάδιο την σχιζοφρένεια
με τέτοιο τρόπο ώστε να επιρρίπτει την ευθύνη για τις παραπάνω καταστάσεις, στο κάθε άτομο-μέλος της που δεν την υπακούει και “κάνει του κεφαλιού του”.
πίνακας: Jean Miro
Σχόλια