Ο παιδεραστής
Ο παιδεραστής του Ρεθύμνου με κάνει να σκεφτώ ότι μια ανάγκη εκπληρώνει και αυτός. Ο παιδεραστής προσπαθεί να εκπληρώσει την ανάγκη κοινωνικοποίησης του παιδιού, Την ανάγκη, την περιέργεια του παιδιού να γνωρίσει τον κόσμο.
Για το παιδί ο παιδεραστής είναι ένα πατρικό πρότυπο. Μέσω πατρικού προτύπου ο παιδεραστής γίνεται ένας συμβολικός πατέρας - αιμομίκτης Έτσι ο παιδεραστής δημιουργεί μια παιδαγωγική σχέση με το παιδί, όπως ο πατέρας ,η ο δάσκαλος Μια σχέση όμως, όπου βασίλευε ο φόβος και η ένοχη. Η σχέση του με τα παιδιά είναι μια σχέση εξουσίας, μια σχέση αφέντη – δούλου. Μέσω αυτού του προτύπου λοιπόν, προσπαθεί να μυήσει και να εισάγει τα παιδιά, όχι στο κόσμο, αλλά στο δικό του νοσηρό κόσμο. .
Μέσα σε αυτή την σχέση, ο παιδεραστής συμπεριφέρεται σαν τα θέλω του, να είναι τα θέλω των παιδιών. Αυτό ίσως του επιτρέπει να κάνει αυτό που κάνει Σε αυτή την περίπτωση η σχέση του παιδεραστή με το παιδί, εκφράζει την τέλεια καθυπόταξη, μέσα από την οποία, ο δήμιος γίνεται σωτήρας, ο θύτης, θύμα.
Ο παιδεραστής αναποδογυρίζει την πραγματικότητα.. Την παραβιάζει και καταντά υπεύθυνα τα παιδιά για αυτή την παραβίαση, το βιασμό. Στο δικό του κόσμο, όπως και στο κόσμο κάθε βιαστή, το θύμα είναι που προκαλεί την πράξη του. Το θύμα είναι υπεύθυνο. Ο φόβος, λοιπόν και η ενοχοποίηση του παιδιού για την πράξη του παιδεραστή κάνει τα παιδιά να μένουν βουβά. Νιώθουν ότι φταίνε αυτά. Υπάρχει όμως και ένας άλλου είδους φόβου, ο φόβος που προέρχεται από το δέος που κάθε παιδί αισθάνεται μέσα του, ερχόμενο σε σχέση με το εσωτερικό και το εξωτερικό άγνωστο. Δηλαδή με τον εαυτό του, με τις επιθυμίες με τις ανάγκες του και με τις κοινωνικές του σχέσεις.
Ο φόβος είναι το συναίσθημα που βοηθάει να κρατηθεί κρυφό ένα τέτοιο το γεγονός. Που βοηθάει τον παιδεραστή να καθυποτάξει τα παιδιά στο δικό του θέλω και να τα ενοχοποιήσει,
Ο φόβος και η ένοχη αποτελούν τα βασικά εργαλεία του παιδεραστή για να κρατηθεί σε αυτή την θέση εξουσίας.
Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας πράξης το παιδί υπόκειται σε μια πρωτοφανή ψυχολογική και σωματική βία. Η Βία αυτή καταλύει τα φυσικά και ψυχολογικά όρια του παιδιού. Το καταρρακώνει
Ο βιασμός είναι μια πράξη, οποία θα διαμορφώνει, είτε το θέλουμε, είτε όχι, την σχέση, από εδώ και πέρα του παιδιού με το κόσμο και την σχέση με τον εαυτό του. Αυτή η φοβική κατάσταση εκφράζεται και θα εκφράζεται δια μέσου της ενοχής και του φόβου. Αυτά τα δυο συναισθήματα αποτελούν ότι καλύτερο για την μνήμη. Ο βιασμός είναι μια βία, η οποία μένει χαραγμένη στην μνήμη των παιδιών που την έχουν υποστεί.
Πρέπει να ξέρουμε ότι ένα τέτοιο έγκλημα όταν συντελείται, αποκτά μια διαχρονική διάσταση, δηλαδή αποθηκεύεται στον ψυχισμό και την μνήμη του παιδιού και το ακόλουθα.
Τα αποτελέσματα του δεν μπορούμε το τα γνωρίζουμε μόνο τώρα, δηλαδή το διάστημα της πράξης. Δεν λειτουργούν μόνο στο σήμερα, αλλά μπορούν να απλωθούν σαν λεκές στο πέρασμα του χρόνου.
Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για την διαχρονική λειτουργία τους στα διαφορετικά στάδια ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης του παιδιού.
Ο βιασμός του παιδιού είναι διαχρονικό έγκλημα ενάντια στην ακεραιότητα και την ελευθερία του ατόμου.
Σχόλια