Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Τα βρωμερά λιβάδια της τοξικότητας απλώνονται στο κέντρο της πόλης. Νιώθω πως η γνώση δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την αποσύνθεση του μυαλού και την τραγικότητα των ηρώων της. Η τοξικότητα των ουσιών κουβαλά μια δικιά της γνώση, μια δικιά της εμπειρία κτισμένη, κατασκευασμένη από χρόνια. Η κοινωνική ανάγκη ύπαρξης της σαρώνει τα πάντα. Η ύπαρξη του ναρκωτικού είναι αναγκαία με την μορφή που το πολιτικό σύστημα αποζητάει, όχι μόνο για να βγάζει χρήματα, αλλά για να κρατά την θυσία σαν βασικό στοιχείο της επιβίωσης του. Άρα η τοξικομανία είναι κομμάτι του κοινωνικού συστήματος, είναι μέσα του, όπως οι χρήστες είναι μέσα στην πόλη.    Μέσα στην πόλη κ ουνιούνται σαν βρικόλακες της ημέρας, που βγήκαν στους δρόμους αφού εγκατέλειψαν και εγκαταλείφθηκαν από άγιες οικογένειες με εγκληματικές διαθέσεις αδιαφορίας. Οικογένειες που έχουν χωθεί κάτω από το τρύπιο δέρμα τους, οικογένειες που προσπαθούν να τους ξεχάσουν και να τις ξεχάσουν. Τους βλέπεις σαν παιδι...

  “ Είμαστε ακόμα ζωντανοί”ακούγοντας αυτό τον στοίχο, από τα κατά τα άλλα όμορφο τραγούδι, που χρησιμοποιούν σαν μουσική επένδυση του τελευταίου βίντεο της εθνικής, πριν τον επερχόμενο αποκλεισμό της από το Μουντιάλ, αναλογίζομαι τι θέλουν να μας πουν;   Ποιο και πόσο συναίσθημα ελπίδας θέλουν να καλλιεργήσουν στους οπαδούς-πολίτες για την επερχόμενη καταστροφή-αποκλεισμό της ομάδας μας και σε προέκταση και για το ίδιο μας το κράτος, την Ελλάδα;    Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ότι μας έχει τύχη κάτι κακό. Ότι είμαστε μπροστά σε μια ήττα σε ποδοσφαιρικό-εθνικο επίπεδο, από κάποιο αντίπαλο που είναι πολύ πιο δυνατός από εμάς, αλλά αφήνοντας επίσης, την εντύπωση ότι κάποια αδικία, ή ανορθόδοξη τακτική του αντιπάλου, μας επέβαλε αυτή την ήττα.    Παρ' όλα αυτά εμείς μένουμε “όρθιοι” και αντέχουμε, αντέχουμε την άδικη δύναμη του δυνατού και αυτή η αντοχή αναπτερώνει ή κρατά ανέπαφο το θάρρος και την ελπίδα για ένα καλύτερο αποτέλεσμ...

    Οι David Farrington Donad και West Cambridge και οι συνεργάτες τους από το Ινστιτούτο της εγκληματολογίας του Cambridge διεξήγαγαν μια πρωτότυπη έρευνα για την ανάπτυξη με περισσότερα από 400 αγόρια που μεγάλωσαν σε μια εργατική περιοχή του Λονδίνου(1990).  Έγινε πρώτη αξιολόγηση των οικογενειών όταν τα παιδιά ήταν οκτώ ετών και οι ερευνητές κατάφεραν να παρακολουθήσουν το 95% περίπου του δείγματος μέχρι την ηλικία των 32 ετών.  Το ένα πέμπτο του δείγματος καταδικάστηκαν όσο ήταν ανήλικοι, το ένα τρίτο μέχρι την ηλικία των 25 ετών και το 6% έγιναν χρόνιοι παραβάτες. Στην διάρκεια της μελέτης γινόταν τακτικά αξιολογήσεις μεταξύ των οποίων αναφορές από τα ίδια τα παιδιά, τους συνομηλίκους τους στο δημοτικό, τους δασκάλους και τους γονείς τους.  Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα ευρήματα αυτής της μελέτης ήταν ότι, ακόμα και στο εσωτερικό αυτού του ομοιογενούς πληθυσμού, οι χειρότεροι παραβάτες διέφεραν από τους υπόλοιπους από την πρώιμη ηλικία ως προς...

.........Αν ρίξουμε μια ματιά στα όσα είπαμε, αντιλαμβανόμαστε ότι η βία, απαρχής αποκαλύφθηκε σαν κάτι εξόχως μεταδόσιμο. Η τάση της να εφαρμόσει ενάντια σε ένα υποκατάστατο αντικείμενο, ελλείψει του κανονικού μπορεί να περιγραφεί σαν ένα είδος μόλυνσης. Παραμένοντας σε πολύχρονη καταστολή, η βία καταλήγει να διαδοθεί στο περίγυρο' αλίμονο τότε σε όποιον βρεθεί στον κύκλο της. Οι τελετουργικές προφυλάξεις αποσκοπούν από την μια μεριά να προλάβουν αυτού του είδους την διάχυση, και από την άλλη να προστατεύσουν, στο μέτρο του εφικτού, εκείνους που βρίσκονται αίφνης υπό το κράτος μιας κατάστασης τελετουργικής μόλυνσης, δηλαδή βίας. Η παραμικρή βία μπορεί να επιφέρει μια κατακλυσμική κλιμάκωση. Έστω κι αν αυτή η αλήθεια, ισχύουσα ακόμα, επέβη δυσδιάκριτη, τουλάχιστον στην καθημερινή μας ζωή γνωρίζουμε ότι το θέμα της βίας έχει κάτι το “μολυσματικό”. Εντούτοις είναι σχεδόν αδύνατον ενίοτε να ξεφύγει κανείς από αυτή την μόλυνση.   Απέναντι στην βία, η έλλειψη ανεκτ...

Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι του έρωτα η ουσία είναι η πλήρης και δίχως όρια ένωση και ταύτιση, η υπέρβαση της απόστασης του χωρισμού, και της έλλειψης, η πλήρης ένωση, η αρχή και το τέλος της οποίας είναι η θυσία και ο φόνος, η αμοιβαία ή μονομερής δίχως όρια ιδιοποίηση. Η αναπαραγωγή η οποία εμφανίζεται ως ο τελικός σκοπός του έρωτα, δεν αποτελεί παρά την πλήρη ένωση, ταύτιση και μετουσίωση των παλαιών μορφών ζωής μέσα στις νέες, που προκύπτουν από την ένωση των παλιών. Υπενθυμίζουμε επίσης, ότι του έρωτα η ουσία είναι δια της ένωσης και της ταύτισης, και συνεπώς, η δια της ολοκληρωμένης ιδιοποίησης υπέρβαση της ρήξης, που ελοχεύει ανάμεσα στο σώμα, την ψυχή και την σκέψη, και την ίδια στιγμή, πριν από όλα ανάμεσα στον κάθε άνθρωπο και τους άλλους, ανάμεσα στους ανθρώπους και την Φύση. Υπενθυμίζουμε ακόμη ότι του έρωτα η ουσία είναι η νίκη του θανάτου, δια μέσου της πλήρους ένωσης με τον άλλον και με τους άλλους, διαμέσου ακόμα και της άρνησης της αυθυπαρξίας...

  Μπορείτε να πάρετε κι εσείς μέρος, ως υποκείμενα, σε ένα πείραμα κοινωνικού αποκλεισμού. Μη φοβάστε, δεν θα έχει ηλεκτροσόκ ούτε κρυφές παραμέτρους. Πρέπει μόνο να απαντήσετε σε μια ερώτηση. Αν θέλετε μπορείτε να ρωτήσετε και τους γονείς σας ή τους φίλους σας. Έστω ότι πρέπει να φιλοξενήσετε στο σπίτι σας έναν από τους παρακάτω αγνώστους: α) Έναν τσιγγάνο β) Έναν ομοφυλόφιλο γ) Έναν ηρωινομανή. Ποιον θα προτιμούσατε;  Κατά σειρά προτεραιότητας. (Η επιλογή μου δεν είναι τυχαία. Και οι τρεις είναι αποκλεισμένοι, κατά το μάλλον ή ήττον, αν και για διαφορετικούς λόγους.) - Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι στην πρώτη θέση θα συναντήσουμε τον ομοφυλόφιλο. Για τη δεύτερη δεν είμαι σίγουρος. Όμως για να μπορέσω να στηρίξω το κείμενο που ακολουθεί (δεν είναι επιστημονική μέθοδος, το ξέρω) θα υποθέσω ότι τελευταίος στη σειρά προτίμησης θα είναι ο ηρωινομανής. ~~{}~~ Οι ηρωινομανείς είναι τα πλέον περιθωριοποιημένα άτομα στην...