Ο Ενωτικός Αποχωρισμός

Πρώτη του μήνα, δέκα η ώρα το πρωί. 

Οι χίμαιρες κουνούν τα μέλη τους, προσπαθούν να ξεμουδιάσουν μπροστά στην έλευση του ψευδεπίγραφου χρόνου. Ο χρόνος σαν διάστημα εξελίξεων και αναπτύξεων επιθανάτιων αποφυγών με υπερεντατικό ρυθμό σε εσωτερικά περιβάλλοντα. Ο χρόνος σε μοναδικά μεγέθη της ατελείωτης προσπάθειας αρπάγματος από το φέρετρο της αιωνιότητας. Διψασμένα χείλη που κολλάνε στο βυζί της ζωής, ρουφάνε το μολυσμένο γάλα της συνήθειας και χωρίς να το καταλάβουν, κουβαλούν το χάος στο δάπεδο των αναστεναγμών τους.

Από την άλλη η ζωή γιγαντώνεται, εκρήγνυται μέσα στο γυαλιστερό βλέμμα της εφηβείας που θέλει και αποζητά να υπάρχει σαν ολότητα, σαν οργανισμός με όλες τις αντιφάσεις του, με όλες τις εντάσεις που στολίζουν χαρούμενα αδιέξοδα των ενηλίκων. Μαγεμένα κορμιά φουντωμένα από την φλόγα της νιότης, προκαλούν την ριτιδιασμένη φωνή της ζωής που επικαλείται την τάξη, με την αστραφτερή αφέλεια της ωριμότητας των χρόνιων μαστροπών της καθημερινότητας.

Η ζωτικότητα του βλέμματος ρουφάει την άγουρη χαρά που κυλάει από επάνω της, που τινάζεται σαν άγγελος πάνω από τα κουλουριασμένα μέλη του παρελθόντος, προσδίδοντάς τους μια καινούργια διάσταση στην καταδικασμένη επανάληψη της ανέφικτης προσδοκία της αιωνιότητας. Η ζωτικότητα τα κάνει να νιώθουν μια ικανοποίηση παρ, όλα τα λάθη που έκαναν μέχρις εδώ.

Το ήξεραν ότι είχαν να κάνουν με την ζωή. Με ένα οργανικό θαύμα με ατελείωτες προεκτάσεις που έχει καταπιαστεί ένας επίσης ατελείωτος αριθμός επιστημόνων με εκατομμύρια θέματα προς εξερεύνηση. Τέλος πάντων η ζωτικότητα ανταμείβει, προκαλεί, προσκαλεί την χαλαρότητα του χρόνου, τινάζει τα μόρια της σκόνης που κάθονται στην πλάτη του ανήξερου ενήλικα. Ταρακουνάει το μείγμα θανάτου μιας ζωής που είναι γεμάτη από την απογοήτευση μιας ακυβέρνητης πορείας στα διάσελα μιας σκοροφαγωμένης πατρίδας, τιμωριτικής και τρισάθλιας. Ο κόσμος του ενήλικα είναι ένα μείγμα από χαμένες ευκαιρίες, από προσπάθειες ελέγχου με αμφίβολη επιτυχία. Ένας κόσμος δύσκολος και απογοητευτικός για εκείνους που τον είδαν με χαλαρό συναίσθημα και υποχωρητική διάθεση.

Απέναντι σ αυτό το μείγμα, εκείνο που μετράει δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια. Η προσπάθεια μένει ίδια η ζωτικότητα μέσα στην διαχρονικά εκτοξευμένη ζωή της στο καταραμένο σύμπαν των άλλων. Η προσπάθεια προσδίδει και την μορφή του σύμπαντος για τον καθένα. Το αποτέλεσμα είναι δυσδιάκριτο και μεταβλητό. Το αποτέλεσμα όσο και να το πιέζουμε, ίσως, ποτέ να μην έρθει στα μέτρα μας. Και εδώ έγκειται το πρόβλημα, αν μπορούμε πλέον μέσα από την γνώση των αποτελεσμάτων να ορίσουμε την αβεβαιότητα μια βεβαιότητας που ποτέ δεν σταθεροποιείται αλλά πάντα κατά προσέγγιση δίνει την αίσθηση, τις περισσότερες φορές, ότι τίποτα δεν πήγε καλά. Αυτό το συναίσθημα καλύπτει τα αντιληπτικά δεδομένα της ζωτικότητας των γύρω. Της νεανικότητας που προσπαθεί με την σειρά της να οργανώσεις το σύμπαν, το δικό της, από την αρχή και να το οργανώσει στα μέτρα της.

Οι ορμόνες που ουρλιάζουν την χαρά της ζωής. Βρόντο κραυγάζουν την περιουσία τους αναταράσσοντας τα κουρασμένα ενήλικα περιβάλλοντα, αναταράσσοντας την απέραντη λίμνη της θλίψης, του θρήνου των ενηλίκων για τον χρόνο που φεύγει, και για τον χρόνο που έρχεται. Αυτή η έλλειψη αντίληψης των μηνυμάτων ζωτικότητας, από τους ενήλικες, της ένωσης μαζί της πάνω σε καινούργια βάση του παλιού και του καινούργιου, της ένωσης με το καινούργιο ρεύμα που μεταφέρει το μέλλον με θόρυβο καταρράκτη, στο παρόν, είναι μια απώλεια. Μια απώλεια που τα νοήματα της ενώ δεν τα έχουν καταλάβει, προσπαθούν να τα αποδυναμώσουν, να τα περιφρονήσουν, έτσι ώστε το επόμενο ενήλικο βήμα να οδηγήσει στο κενό.

Η αντίληψη των νοημάτων του μοναχικού ενήλικα, η αδυναμία αίσθησης του νεανικού φορτίου από το γεροντικού βήχα του αδιεξόδου που αδειάζεται επάνω του, που εκείνος , ο ενήλικας, το αισθάνεται σαν μύρο της κοινωνικοποίησης, ενώ το νεανικό κορμί του μέλλοντος το κουβαλάει σαν το βάρος της αυτοπραγμάτωσης μιας γεροντικής φαντασίωσης που δεν τον αφήνει να σκεφτεί, να αντιληφθεί τα φτερά που φουντώνουν στην πλάτη του μέλλοντος. Το νεανικό κορμί θέλει να πετάξει μακριά, σε τοπία που ακόμα δεν έχουν πάρει μορφή στο μυαλό του, μακριά από την ενήλικη μοναξιά που κυριεύει τον κόσμο.

Το βάρος της αυτοπραγμάτωσης είναι , καταρχάς σχετικό για τον καθένα και εννοείται σαν παρουσία στο διάκοσμο που το καθορίζει σαν βάρος. Θα μπορούσε να ονομαστεί, επανασκαθορισμός των ρόλων και των καταστάσεων για ένα καινούργιο μείγμα ζωής, όπου το μέλλον θα αφηνόταν στην ησυχία του. Όμως το μέλλον το βλέπουμε, το παρακολουθούμε να ξετυλίγεται μυστηριακό και κάθε μέρα με διαφορετική μορφή, αδυνατώντας να το προσδιορίσουμε σαν τέτοιο, αλλά και σαν κάτι άλλο. Παρ΄ όλα αυτά προσπαθούμε να το προσδιορίσουμε επηρεάζοντας την μεταλλασσόμενη νεότητα με λέξεις και πράξεις, ξεθάβοντας την αρχαιολογία των φόβων μας, την παιδικότητα της αγωνίας μας χωρίς αντικείμενο που βασίζονται στο εσωτερικό βάρος της αυτοπραγμάτωσης του ενήλικα, δηλαδή στο χάος και την αδιευκρίνιστη ζωή του.

Αγωνία για αυτό που δεν υπάρχει, σχηματίζεται μέσα από την προσπάθεια να το προσδιορίσουμε. Ο φόβος λοιπόν για να μην μακρηγορούμε, καταπολεμά την εμπιστοσύνη, η οποία δεν μπορεί και αυτή να προσδιορίσει το μέλλον, αλλά μπορεί να επιβεβαιώσει το παρόν. Με αυτό το σκεπτικό οι ενήλικες προσπάθειες προσδιορισμού του απροσδιόριστου απολαμβάνουν την τρισάθλια επίπλωση με την καθημερινότητα περιορισμένη από τα αδιέξοδα της δέσμευσης, όπου η απομάκρυνση για αυτούς, αποτελεί το αναπόφευκτο κακό της νεανικής ανωριμότητας. Η απομάκρυσή της νεότητας αποζητά τη διαφορετικότητα για να επιβληθεί σαν ταυτότητα, εντός και εκτός του περιγραφικού οριοθετημένου χώρου της σχέσης, με τα λιμνάζοντα νερά των ενήλικων υποτροπών μοναξιάς και αναξιότητας.

Ποιος θα κερδίσει τον αγώνα της αγωνίας του αποχωρισμού; Η αντιπαλότητα απειλεί την φυσική διάταξη των ενοτήτων ζωής. Διαχρονικές οντότητες της εφηβείας και της ενηλικιότητας συναντούνται χωρίς να αντιλαμβάνονται την διαδοχικότητα μια ευτυχίας που τις ενώνει. Αυτή η κατακτημένη ενότητα είναι που στοιχειοθετεί μια ταυτότητα διακριτή στο πέρασμα των αιώνων, που αποζητά την διατήρηση, την σταθεροποίηση της ευχαρίστησης από τους κόπους μιας ζωής των ενηλίκων, που δεν χάθηκε στο λυκόφως των καταναγκασμών. Μιας ζωής των ενηλίκων που προσαρμόστηκε και η προσαρμοστικότητα διατηρεί τις επιφυλάξεις της, διατηρεί τα κενά της πορείας της, η οποία τα κουβαλά σαν κρυφό φορτίο, που στην ουσία δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει παρά μόνο μέσα από την ένωση της με την νεανικότητα που την αμφισβητεί. Είναι τα κενά απαντήσεων, εξηγήσεων, και καταδεχτικότητας καταστάσεων που στην ουσία δεν έχει συμφιλιωθεί μαζί τους.

Στην ουσία, θα έλεγα πάλι, η αναζήτηση των απαντήσεων, από μια στιγμή και μετά σταματάει. Έρχεται ο χειμώνας των ανυπέρβλητων εμποδίων και των αντιστάσεων. Όλα αυτά είναι εκεί θαμμένα, κάτω από το δέρμα που αντικρίζει με τρόμο η μορφή του να αλλάζει μέσα στον χρόνο. Είναι εκεί για να εμποδίσει, ενώ μπορεί να απογειώσει τα νέα δεδομένα των σχέσεων. Οι σχέσεις, αυτά τα ερμαφρόδιτα ενήλικα θηρία που απλώνουν τα πλοκάμια τους διαχρονικά, δημιουργώντας τον ορίζοντα της νεανικότητας με τις προσδοκίες τους, εκκολάπτουν την σκόνη των συναισθημάτων μαζεύοντας τους καρπούς της επαφής με τον πόνο από την χαρά του αποχωρισμού, που θέλουν να αποφύγουν. Ο αποχωρισμός όμως είναι το βασικό στοιχείο της ένωσης. Ο αποχωρισμός είναι μια άλλη μορφή ενότητας. Αυτό δεν γίνεται αντιληπτό σαν υλικό της σχέσης, όπως δεν γίνεται αντιληπτό ότι η διαφορετικότητα είναι μια άλλη μορφή σχέσης και όχι η καταστροφή της.

Η διαφορετικότητα λοιπόν για τον ενήλικο, δεν αποτελεί στοιχείο απελευθέρωσης του άλλου, αλλά απειλή στην δέσμευση που κατασκευάζει για τον ανήλικο, η οποία μεγαλώνει την ανάγκη της απελευθέρωσης και την αμφισβήτηση του. Η αποφυγή της απομάκρυνσης και του αποχωρισμού διατηρούν τους θύλακες της μοναξιάς ανέγγιχτους από τους πρωτόγονους φόβους της αδυναμίας, μπροστά στην παντοδυναμία του χρόνου Το κράμα ανησυχιών ολοκληρώνει την διάθεση και την αποδοχή της αγωνίας χωρίς αντικείμενο, σαν κεντρικό σημείο αναφοράς της έντασης από την επερχόμενη φαντασίωση της απώλειας. Εδώ η ένταση έχει τον πρώτο λόγο. Αυτή κρατά το αδιέξοδο παιχνίδι της ζωής σαν δικαιολογία της ύπαρξή της. Η ένταση της ύπαρξης και η ύπαρξη της έντασης συναντιούνται, αγκαλιάζονται, συνουσιάζονται, χωρίς ντροπή μπροστά στα μάτια μιας νεαρής γεροντολογίας. Μάταια τα πιο δραστικά κεφάλαια της επιστήμης διαδηλώνουν στους περίεργους ερευνητές ότι μέσα από την σχέση με τον χρόνο, το ενωτικό στοιχείο των υπάρξεων θα δώσει νόημα στη τεράστια σημασία του ενωτικού αποχωρισμού.

Πλησιάζοντας προς το τέλος των ενοτήτων ενός αυθόρμητου πονήματος, ακουμπώντας τα διαχωριστικά των νοηματικών ακροβατισμών μιας βροχερής καλοκαιρινής μέρας, ανακαλύπτουμε την γιγάντια ζωτικότητα των εναλλασσόμενων καταστάσεων και των επιλογών που παρέχει η σχέση ενήλικα - ανήλικου για την τεκμηρίωση της υπαρξιακών κόσμων και των δυο.

Η αναφορά μας σε ξεχωριστές οντότητες στο σύστημα των συναλλαγών δεν αποκλείει το ατομικό σαν κομμάτι του συλλογικού. Η διαφορετικότητα της συνύπαρξης των αντιθέτων, οδηγεί στην συν-κατασκευή μιας καινούργιας συλλογικότητας όπου ο καθένας θα είναι μέσα αλλά και έξω από αυτή. Οδηγεί στην συν-κατασκευή μιας μελλοντικής ενήλικης ατομικότητας στο κέντρο της συλλογικότητας της. 

Για περισσότερες πληροφορίες απευθύνετε στον εαυτό σας και στις σχέσεις σας.

Κερεντζής Λάμπρος

η φωτογραφία είναι των Robert & Shana ParkeHarrison 650 × 736 - arsliberalis.gr