Η ευημερία της στέρησης και η διαχείριση των εξαρτήσεων

Ή αίσθηση αποδοχής των εξαναγκασμών για την ανεύρεση ελευθεριών, φαντάζει σαν την μόνη διέξοδο από το αδιέξοδο των εξαρτησιογόνων συμπεριφορών ενός πληθυσμού και μιας χώρας που απειλούνται από τον μαρασμό της επερχόμενης στέρησης, των θεσμοθετημένων εθισμών.

Μην στέκεστε σε μια ενστικτώδη αντίδραση. Σταθείτε σε μια σκέψη που χρειάζεται να λάβει υπ όψιν τα διάφορα δυναμικά του συνωμοτικού πλαισίου αναφοράς και να προσπαθήσει να διαλέξει αυτό που δεν είναι μόνο μια ικανοποίηση της στιγμής. Η διαχρονική αξία που ελοχεύει μέσα από τα γκρεμισμένα όνειρα της ελευθερίας, φαντάζει σαν ναρκωτική ουσία για την  κατάκτηση του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Υπάρχει η αίσθηση ότι τα κλειδωμένα δωμάτια των διαπραγματευτικών δυνατοτήτων, συμπυκνώνουν τον πόνο της αντίληψης. Ότι, το χαμόγελο δεν είναι αυτό που φανερώνει την χαρά και την ελευθερία, αλλά εκφράζει την αναισθησία μιας υποχρεωτικής διαπεραστικής διαταγής. Ότι, από υψηλόβαθμους αγγέλους οδηγούμαστε στη καταστροφική προσφυγή στο άπειρο των εξαρτησιογόνων ουσιών ενός κατασκευασμένου μέλλοντος σε συνεχή αναπαραγωγική διαδικασία μέσα μας και έξω μας.

Με τον ίδιο τρόπο η εξαναγκαστική αποδοχή μιας πραγματικότητας της οποίας η επιλογή δεν έχει ακόμα διαγραφεί στον ορίζοντα, παραμένει και σέρνεται μέσα σε φαντασιώσεις χαμένων προσδοκιών των εξαθλιωμένων πληθυσμών μπροστά στην πόρτα των εξαρτησιογόνων παραδείσων.

Και η λογική των πραγμάτων κολυμπάει στο παραλογισμό των ημερών. Κολυμπάει ανάμεσα σε ένα ναι και ένα όχι όπου τα περιεχόμενα διαστρεβλωμένα, χωρίς νόημα και αξία από την πολύχρονη χρήση επιπλέουν μπροστά στην αδυναμία σύλληψης μιας διάστασης, που αναπαράγει τον φόβο της στέρησης και την εξάρτηση, ακόμα και σε αυτούς που τα αντιμάχονταν.

Διαβολικές αντικαταστάσεις επιχειρημάτων, υπαινιγμοί και διαπιστώσεις ανελεύθερων ενεργειών για την αναζήτηση της ελευθερίας στον ψυχαναγκαστικό εθισμό. Μυστικοί συμβιβασμοί με το υπερπέραν των εξαναγκασμών και τελική γεύση της αμάσητης υποταγής για ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Όλα αναμεμειγμένα από ήχους, φωνές, κραυγές και βογγητά, πάνω σε πολυτελή καρεκλάκια καφετεριών που προσπαθούν να κουβαλήσουν τους θαμώνες μακριά από τον φόβο, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτός είναι εκεί και κυλάει μέσα στις φλέβες σέρνοντας την στέρηση σαν το μοναδικό στοιχείο της ψυχωτικής υποταγής.

Δεν ξέρουμε τίποτα, είμαστε αρκετά μπερδεμένοι με την αίσθηση αποδοχής των εξαναγκασμών για την ανεύρεση ελευθεριών. Αυτό θυμίζει τους χρήστες σκληρών ναρκωτικών (ηρωίνης) σε πρόγραμμα απεξάρτησης όπου δεν έχουν να κάνουν με την διαχείριση των ελευθερίων, αλλά την διαχείριση των εξαρτήσεων.

Μόνο με την διαχείριση των εξαρτήσεων, μπορούμε να προσεγγίσουμε τα πεπραγμένα μια διαταραγμένης πραγματικότητας όπου τα μπερδεμένα μηνύματα δεν μπορούν να αναδείξουν τον μακρινό στόχο, παρά μόνο στο πλαίσιο μια ολικής απεξάρτησης από τις συνήθειες του παρελθόντος.

Μόνο με την διαχείριση των εξαρτήσεων θα αντιληφθούμε ότι η ευημερία της στέρησης είναι μια πραγματικότητα όπου η ελευθερία είναι στοιχείο εθισμού και όχι απεξάρτησης.

Μόνο με την διαχείριση των εξαρτήσεων θα πετύχουμε την απομάκρυνση από την εξαρτησιογόνα ουσία που έχει γίνει το ευρωπαϊκό κεκτημένο της υποταγής στην ευημερία της στέρησης.

Άρα ας δεχτούμε την πραγματικότητα που περνάμε σαν μια περίοδο διαχείρισης των προσωπικών και εθνικών εξαρτήσεων και τίποτα άλλο.

Κερεντζής Λάμπρος

κολλάζ: Guy Garnier