Η Ουτοπία κρεμάστηκε από το ταβάνι.

Η Ουτοπία κρεμάστηκε από το ταβάνι. Περνάμε και χαιρόμαστε να την βλέπουμε εκεί πάνω, αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι νεκρή! 

Περνάμε από κάτω της, μέσα στο σκοτάδι μιας ημέρας που μας αφήνει και εμάς μετέωρους, μαζί με τόσους άλλους σαν και εμάς, που ταξιδεύαμε στα χαλαρά τοπία περασμένων προδομένων επαναστάσεων.

Ταξιδεύαμε στα χρωματιστά δωματία ευτυχισμένων διαμερίσματων μια ξανακερδισμένης ενότητας του κόσμου. Στα λιβάδια ονειρεμένων ενεργειών της ανθρωπότητας που ξανασυναντούσε τον εαυτό της καινούργιο γυαλιστερό και έτοιμο να χωθεί στην τεράστια αγκαλιά ενός ελεγχόμενου μέλλοντος.

Πυρπολημένοι από κουβέντες που δεν καταλαβαίνουμε, που δεν νομίζουμε ότι απευθύνονται σε μας, σερνόμαστε σ ένα γκρίζο τοπίο που αναδύεται ξαφνικά μπροστά μας. Νιώθουμε τα στιβαρά μπράτσα της πραγματικότητας να μας τραβάν από τα χρωματιστά σεντόνια των ονειρικών διαδρομών για την σχεδίαση ενός καινούργιου κόσμου.Ενός κόσμου χωρίς την βία που γερνάει το βλέμμα, χωρίς την φτώχεια που ρυτιδώνει τα εντόσθια. 

Καθόμαστε αναγκαστικά στην καρέκλα της σκληρής καθημερινότητας, μπροστά στην μηχανή του αδυσώπητου χρόνου που ξερνάει πτώματα στα πεζοδρόμια των πόλεων, που ετοιμάζει τα νεανικά κορμιά του μέλλοντος για τα στρατόπεδα επαναληπτικής διαδρομής και γήρανσης.

Τρέχουμε γυμνοί ανάμεσα στις οικονομικές ράγες μιας κοινωνίας που δεν σηκώνει, δεν επιτρέπει τίποτα από όσα είχαν υποσχεθεί οι ονειροπαρμένοι γκουρού της μετάβασης στην αλλαγή του συναισθηματικού τοπίου της χώρας.

Η αγριότητα κερδίζει έδαφος απέναντι στο απελευθερωτικό πείραμα. Ότι ήταν, παρά ήταν ωραία φτιαγμένο μέσα χρωματιστό δωμάτιο των φαντασιωδών καταστάσεων της ελευθερίας.

Σε μείγμα παρωχημένης πραγματικότητας και στείρας υποχρεωτικής στράτευσης στο μέλλον των σιδρόφρακτων ανθρώπων, βουτάν το κεφάλι μας, αδιόρατοι εκτελεστές ονείρων.

Κρυμμένοι οργανωτές του μέλλοντος παραμονεύουν χαμογελαστοί, καθώς προσχεδιασμένοι μονοδιάστατοι διάδρομοι υποταγής, ανοίγουν τα τοπία τους για το καθορισμένο περίπατο των φυλακισμένων.

 Η χαρούμενη βόλτα σε λουλουδισμένους δρόμους μετατράπηκε σε άσφαλτο που λιώνει και κολλάνε οι σόλες στο κάθε βήμα. Η διατήρηση των ουτοπικών πιθανοτήτων της αλλαγής χωρίς να ανοίξει ρουθούνι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί παρά μόνο στην πυρπολημένη πολιτεία του μυαλού. Στην πραγματικότητα αιμόφυρτες συνειδήσεις σέρνονται μπροστά στο πλήθος σαν εξιλαστήρια θύματα μια προδομένης ελπίδας που όλοι είχαμε ανάγκη να πιστέψουμε.

Ουτοπιστές με τις χαρούμενες διηγήσεις των επερχόμενων γεγονότων, γυρνάνε ακόμα στις πλατείες. Διαπραγματεύονται την φαντασίωση της ελευθερίας μέσα στα κάγκελα της πραγματικότητα.

Κραυγές απελευθέρωσης, την ώρα που κινήματα μαζεύουν την υγρασία των καινούργιων προσδοκιών μέσα στο σκοτάδι μιας αντίστασης χωρίς πρόγραμμα που τα χρώματά της ακόμα ομορφαίνουν τον ορίζοντα της ουτοπίας που κρέμεται από το ταβάνι. 

Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας Alexandre Yourevitch