Φιλελευθερισμός και Kατανάλωση, ή, Διαχωρισμός και η Επανένωση

Σε μια καπιταλιστική κοινωνία τα πάντα αναφέρονται στο άτομο και όχι στην ομάδα. Η έννοια του συλλογικού τείνει να εξαφανιστεί και να αντικατασταθεί μόνο με το ατομικό.
Με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται ο διαχωρισμός των ανθρώπων και η στροφή του ενός απέναντι στον άλλον σύμφωνα με το υποτιθέμενο συμφέρον τους.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια τεχνητή διαφοροποίηση, του ενός από τον άλλον σύμφωνα με την ποσότητα και την ποιότητα της κτήσης του.
Η κτήση αποτελεί το βασικότερο στοιχείο για την κοινωνική αναγνώριση του ατόμου στην κοινωνία μας, αλλά... και για τον κοινωνικό του έλεγχο. Μέσα από αυτή προβάλλεται η ικανότητα και η δυναμικότητα του καθένα, καθώς και η αναζήτηση της αναγνώριση σαν κάτι διαφορετικό και του σεβασμού από τους άλλους.
Η διαφορετικότητα η οποία απορρέει από την κτήση, δημιουργεί τον διαχωρισμό και την απομάκρυνση από τον άλλον. Ο άλλος μέσα από το πρίσμα της αποτελεί ένα στοιχείο απειλητικό το οποίο επιβουλεύεται την επιτυχία του ατόμου.
Η έννοια της κτήσης λοιπόν δημιουργεί το συναίσθημα της κτητικότητας το οποίο με την σειρά του εκκολάπτει το φόβο της απώλειας της. Έτσι ενώ η κτήση εμφανίζεται σαν προνόμιο του πολίτη, στην ουσία μετατρέπεται σε απειλή.
Με αυτό τον τρόπο η κτήση κουβαλάει μαζί της και την απομόνωση του ατόμου σαν μέσο προστασία της ίδιας της κτήσης από τους άλλους. Το κενό που δημιουργείται ανάμεσα στον εαυτό και τον άλλον έρχεται να καλύψει πάλι η κτήση μέσα από δυο διαφορετικές μορφές. Αυτή της κατανάλωσης και της πολιτικής.
Τόσο η πολιτική με την μορφή του φιλελευθερισμού όσο και η κατανάλωση ποντάρουν σαν απαραίτητο στοιχείο στο διαχωρισμό των ανθρώπων σε κατηγορίες.
Και οι δύο χρειάζονται μοναχικά άτομα, διότι μόνο κάτω από της συνθήκη της μοναξιά μπορούν να πετύχουν την δημιουργία της ανάγκης για την αναζήτησή τους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο, αυτή της πειθούς, με λίγα λόγια της προπαγάνδας για να πείσουν για την αναγκαιότητα της παρουσίας τους.
Έτσι τόσο η κατανάλωση, όσο και ο φιλελευθερισμός εργάζονται σε ένα πρώτο πλάνο, για την ατομικότητα, ενάντια στην συλλογικότητα και σε ένα δεύτερο, για την καλλιέργεια της αντιπαλότητας σε κοινωνικό, αλλά και πολιτικό επίπεδο.
Στόχος τους δεν είναι η ένωση των ανθρώπων, αλλά ο διαχωρισμός, διότι μέσα από αυτόν δικαιολογείται η παρουσία τους. Μέσα από αυτή την διαδικασία προετοιμάζουν το έδαφος για την καλλιέργεια των διαφορών, του μίσους και της επιθετικότητα του ενός απέναντι στον άλλον, ή της μιας κοινωνικής ομάδας απέναντι στην άλλη.
Αυτή η κατάσταση βοηθά την παρουσία της εξουσίας, πολιτικής ή καταναλωτικής, να υιοθετήσει τον “ ειρηνικό” ρόλο του διαμεσολαβητή. Αυτού δηλαδή που έρχεται να φροντίσει για την επανένωση του ανθρώπου με τον κόσμο, ενώ στην ουσία είναι η δημιουργός του διαχωρισμού και της απομόνωσης του.
Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει τόσο ο φιλελευθερισμός όσο και η κατανάλωση, να ελέγχουν την εξέλιξη των καταστάσεων καταστρέφοντας τις ανθρώπινες συνθήκες, καταδικάζοντας ανθρώπους στην μοναξιά, στην ανέχεια, στην θλίψη της ανεργίας και την αυτοχειρία, διατυμπανίζοντας ότι φροντίζουν για αυτούς.
Ο φιλελευθερισμός και η κατανάλωση μέσα από την ανησυχία που δείχνουν για τις συνθήκες που δημιουργούν, εμφανίζονται σαν οι “σωτήρες” του αύριο που περπατάνε πάνω στα πτώματα του σήμερα...
Κερεντζής Λάμπρος
φωτό:Duane Hanson,

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα