Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΣΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΦΥΛΑ: ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ο φεμινισμός είναι μια συλλογή κοινωνικών θεωριών, πολιτικών κινήσεων και ηθικών φιλοσοφιών, σε μεγάλο βαθμό παρακινούμενη από ή αναφερόμενη σε εμπειρίες γυναικών, ιδιαίτερα σε σχέση με την κοινωνική, πολιτική και οικονομική τους κατάσταση. Ως κοινωνικό κίνημα, ο φεμινισμός εστιάζεται κατά πολύ στον περιορισμό ή εξάλειψη της φυλετικής ανισότητας και στην προώθηση των δικαιωμάτων, των συμφερόντων και των ζητημάτων των γυναικών στην κοινωνία. Η φεμινιστική θεωρία αναδύθηκε τη δεκαετία του ’70 δηλώνοντας πως η σύγχρονη κοινωνία και οι κατασκευές της (νόμοι, θρησκεία, πολιτική, τέχνη κ.λ.π.) είναι βασικά προϊόντα των ανδρών και επομένως, έχουν πατριαρχικό χαρακτήρα. Σύμφωνα με τους οπαδούς της θεωρίας αυτής, η καλύτερη λύση για την καταπίεση των γυναικών θα ήταν η αντικατάσταση της πατριαρχίας με έναν πολιτισμό ισότιμο απέναντι στα δύο φύλα ή ένας διαχωρισμός των φύλ...

Ο φόβος και οι πολίτες Αιώνες τώρα, η πορεία της ανθρωπότητας τον φόβο χρησιμοποίησε για να φθάσει στο σήμερα. Μπαμπάδες, βασιλιάδες και θεοί διάνυσαν με ματωμένα βήματα την στράτα του υποκειμένου, περάσαν κάτω από την σάρκα του, και εναπόθεσαν τον σπόρο της ανεπάρκειας σαν αναπτυξιακό συστατικό της ύπαρξης. Το υποκείμενο έχει μάθει να θαυμάζει τον φόβο, να τον βάζει μέσα του και γύρω από αυτόν να κτίζει τον εαυτό του. Μέσα από αυτόν ψάχνει να κρύψει την ύπαρξή του, να αποφύγει την υπευθυνότητα των αναστεναγμών του, να μην υπάρχει. Ο φόβος είναι το πανάρχαιο κατασκεύασμα πάνω στο οποίο στήθηκαν αυτοκρατορίες, βασιλείες και φασιστικά καθεστώτα που ονομάζονται τον τελευταίο αιώνα μετά-νεωτεριστικές δημοκρατίες της ψευδαισθητικής καθημερινότητας. Μέσα σε αυτές το υποκείμενο κρύβει την ύπαρξή του αναζητώντας την ασφάλεια που καμιά οικογένεια δεν το παραχώρησε χωρίς να πληρώσει με τον φόβο και την υποταγή. Χωρίς να πληρώσει με την υιοθέτηση αυτού που το σκοτώνει, για να αποφύγει τον ...

Ο όρος «κρίση» δεν είναι ψυχαναλυτικός. Λαμβάνοντας την ετυμολογία του εκ του κρίνω που σημαίνει αφενός διατυπώνω μια κρίση, αφετέρου διαχωρίζομαι, αποχωρίζομαι εξού και το λατινικό crevi, κάθε κρίση, είτε κοινωνική είτε οικονομική είτε ηθική είτε τέλος υποκειμενική, σχετίζεται με μια τομή, με μια ρωγμή. Κάτι νέο εισάγεται στις έως τότε κοινωνικές ή υποκειμενικές συντεταγμένες -και μάλιστα, ως επί το πλείστον, αυτή η εισαγωγή συντελείται βίαια- και οι προκείμενες καλούνται να βρουν κάποιους τρόπους ώστε να επανέλθει μια καινούρια ισορροπία. Όπως αναφέρει ο Ζ. Α. Μιλλέρ, «στην διάρκεια μιας κρίσης ο λόγος, οι λέξεις, οι συνήθειες, οι ρουτίνες, ολόκληρος δηλαδή ο συμβολικός μηχανισμός, ξαφνικά αποδεικνύεται ανεπαρκής για να στομώσει ένα πραγματικό που δεν κάνει παρά του κεφαλιού του»[1]. Σχολιάζοντας το παραπάνω ας υπογραμμίσουμε τα εξής: Α) Η κρίση σχετίζεται με τον χρόνο, αντικειμενικό ή υποκειμενικό, η συνέχεια του οποίου διατελεί σε εκκρεμότητα. Η κρίση μπορεί να διαρκεί ή ν...

Σαν Παλιό Σινεμά Στο παλιό “καλό” κινηματογράφο ήμασταν μάρτυρες - και ήμαστε ακόμα, στο βαθμό που κάθε βράδυ υπάρχει και μια παλιά ταινία στην τηλεόραση - μιας ψευδό-αντιπαράθεσης ανάμεσα στους γονείς και τα “παιδιά” με στόχο την αποκατάσταση τους μέσω του γάμου. Ο γάμος, εκείνη την εποχή, ήταν το ζητούμενο για την επιτυχή αναπαραγωγή της κοινωνίας. Ήταν το γεγονός το οποίο θα έλυνε όλα τα προβλήματα του “παιδιού” χωρίς να αναφέρεται στο τι προβλήματα προκύπτουν μετά από αυτόν. Ήταν ένας οικογενειακός στόχος ο οποίος δεν είχε συνέχεια εφόσον οι όλες σχεδόν οι ταινίες τελείωναν με τους νεόνυμφους να βγαίνουν από την εκκλησία. Ο γάμος ήταν η ιερή στιγμή όπου συναντιόνταν η φτώχεια και ο πλούτος. Ήταν η επίλυση του κοινωνικού προβλήματος μόνο σαν οικονομικού γι' αυτό το κριτήριο για την επιτυχία του ήταν η εργασία του μέλλοντα γαμπρού, ή, η προίκα της νύφης. Η όλη πλοκή λοιπόν συγκεντρωνόταν στην επιλογή του μέλλοντος γαμπρού, ή της μέλλουσας νύφης όπου η επέμβαση των γονέων ή...

Η αποκάλυψη της ζωής Η αποκάλυψη της ζωής έρχεται μόνο μέσα πλέρια συμμετοχή σε αυτή. Συνιστάται από την έκθεση σε οποιοδήποτε ερέθισμα που μετουσιώνεται σε βίωμα το οποίο μας διαμορφώνει προσπαθώντας να το διαμορφώσουμε. Αποτελεί μια προσωπική εμπειρία την οποία κανένας άλλος δεν μπορεί να βιώσει παρά μόνο εμείς. Το βίωμα λοιπόν είναι το αποτέλεσμα της συμμετοχής μας στη ζωή μέσα από το οποίο αποκτά την σημασία της. Μαρτυρά τον τρόπο με τον οποίο ενεργούμε απέναντι της και την προσπάθεια να την διαμορφώσουμε σύμφωνα με τις προσδοκίες μας. Το βίωμα λοιπόν δεν έχει σχέση με την ζωή αυτή καθ' εαυτή, αλλά με τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε. Ο τρόπος που την αντιλαμβανόμαστε μας οδηγεί στην συνειδητοποίηση του εαυτού σαν κατασκευαστή της, σαν τον παράγοντα που της δίνει μορφή, σαν ένα γεγονός που δεν ανήκει σε κανένα άλλον, παρά μόνο σε εμάς. Κατά συνέπεια η ζωή είμαστε εμείς και εμείς είμαστε η ζωή. Η κατάσταση αυτή δηλώνει ότι, οτιδήποτε συμβαίνει περνά μέσα από εμάς, γι...

Πρώτη εκδοχή, αποσπασματική Η τέχνη είναι η σκοτεινή επιθυμία των πραγμάτων. Αγωνιώδες λέξεις λαχταρούν να μπουν στο ποίημα, φτωχά τοπία ολοκληρώνονται στο πίνακα, άρρωστοι άνθρωποι γίνονται όμορφοι εντός της. Που σημαίνει: ο καλλιτέχνης εξυψώνει τα πράγματα που επιλέγει να απεικονίσει, τα αποσπά από τις πολλές τυχαίες, συμβατικές σχέσεις, τα απομονώνει και τα τοποθετεί, αυτά τα μοναχικά πράγματα, σε μια απλή, καθαρή επικοινωνία μαζί τους. Αν αγαπά ένα πράγμα, τότε στην σκιά του προβαίνει σα αναρίθμητες σιωπηλές εξομολογήσεις και του εμπιστεύεται εκατοντάδες μυστικά. Όμως οι προσωπικές αισθήσεις προβάλλουν πίσω από αυτό το ένα, στενό πράγμα και τον πιέζουν να βάλει ένα νέο πρόσχημα πλάι σε αυτό το πρώτο, το περιορισμένο πρόσχημα, και στο τρίτο και στο τέταρτο πρόσχημα να χτίσει εκείνο το τοίχος, πίσω από το οποίο η ζωή του γίνεται θυελλώδης. Και τα πράγματα μοιάζουν παράξενα οικεία, εκείνα που σιγά σιγά γίνονται προσχήματα του Βαθιές άγνωστες στον ίδιο το καλλιτέχνη σχέσεις δένουν...

Ηλιόλουστες μέρες Ηλιόλουστες μέρες που αιμορραγούν, σέρνονται κάτω από το δέρμα του υποκειμένου. Έξω από αυτό, συναντώνται πρόσωπα που προσπαθούν μέσα από χαμόγελα να φέρουν στην επιφάνεια την έκφραση μιας περίσσειας οδύνης που χάνεται εκεί που η σκέψη δεν μπορεί να διεισδύσει, πάρα μόνο με την βοήθεια ακροβατών της ψυχαναλυτικής σχολής . Ηλιόλουστες μέρες που αιμορραγούν θρονιάστηκαν στην άκρη του μυαλού και χαίρονται την έλλειψη της ηδονής και την ύπαρξη της οδύνης. Ατελείωτα συμβάντα που έρχονται να επιτελέσουν το έργο του παρελθόντος στο παρόν. Τρίζουν τα δόντια τους μέσα στο βαθύ σκοτάδι του ονείρου, που το υποκείμενο περιδιαβαίνει στα τυφλά, χωρίς ένα χέρι μητρικό να οδηγεί τις ευαίσθητες αρτηρίες του μακριά από τις αιμορραγικές κρίσεις του φοβισμένου μυαλού. Το μητρικό χέρι σαν μια διαφάνεια. Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της παρουσίας του. Μένει μια απατηλή οπτασία που χάνεται αφήνοντας το υποκείμενο να φαντασιώνεται την απουσία του. Να νομίζει ότι αυτό φταίει για α...

Ο René Spitz,ήδη από το 1941 έφερε στο φως τις πρώτες ερευνητικές αποδείξεις αναφορικά με τις επιδράσεις της μητρικής φροντίδας και του οικογενειακού περιβάλλοντος πάνω στην ψυχική και σωματική ανάπτυξη του βρέφους. Ο Spitz συνέκρινε την ανάπτυξη νεογνών που μεγάλωσαν σε ένα ορφανοτροφείο με αυτή των νεογνών που μεγάλωσαν σε ένα βρεφοκομείο γυναικείων φυλακών. Τα δύο ιδρύματα τηρούσαν κανόνες υγιεινής και παρείχαν επαρκές φαγητό, καθώς και κάλυψη ιατρικής φροντίδας. Τα βρέφη στο βρεφοκομείο της φυλακής φροντίζονταν από τις μητέρες τους, οι οποίες –παρότι ήταν φυλακισμένες και μακριά από τις οικογένειές τους– είχαν τη δυνατότητα να αλληλεπιδρούν με τα μωρά τους, να εκφράζουν την τρυφερότητά τους, παρόλο τον περιορισμένο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους καθημερινά, βάσει του προγράμματος των φυλακών. Αντιθέτως, στο ορφανοτροφείο τα βρέφη φροντίζο­ταν από νοσοκόμες, κάθε μία από τις οποίες είχε την ευθύνη της φροντίδας αρκετών εξ αυτών. Ως αποτέλεσμα, τα βρέφη στο ορφανοτροφείο είχα...