Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Συγχέουμε συχνά την ωριμότητα με την ενηλικίωση Στα δεκαοχτώ θεωρείται κανείς άνδρας, ικανός για την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων, έτοιμος για τον γάμο, την πατρότητα και τον πόλεμο. Ωστόσο ένας νέος αυτής της ηλικίας μοιάζει να βρίσκεται μακριά από την κατάσταση του ενηλίκου. Όχι μόνο δεν έχει ολοκληρώσει την απόκτηση της ανδρικής του ταυτότητας, αλλά απέχει πολύ από την τελευταία φάση: την φάση της συμφιλίωσης με την θηλυκότητα του, η οποία ορίζει το πραγματικό ανδρόγυνο. Ο Γιουνγκ δεν υπήρξε ο μόνος ο πρώτος που κατέστησε αντιληπτή την δυαδικότητα της ψυχής ( animus/anima ), είναι επίσης αυτός που επέστησε την προσοχή στις ηλικίες της ζωής και στην σημαντική καμπή των σαραντάρηδων. Ο άνδρας πρέπει να διατρέξει το μισό της διαδρομής του για να φτάσει στην πλήρη ενηλικίωση, αργότερα από την γυναίκα. Σε αυτή την ηλικία, οι ανδρικοί κανόνες αλλάζουν. Λιγότερο προσηλωμένος στον εαυτό του, στην εξουσία και την επιτυχία του, ο άνδρας μπορεί να στραφεί προς τους άλλους,...

Αυτό που έχω ξαναγράψει και θα το επαναλάβω πάλι είναι ότι, αν οι πατεράδες γνώριζαν την σημαντικότητα που έχουν για τα παιδιά τους και μάλιστα για τους γιους, τότε θα αποδέχονταν τον εαυτό τους και θα έπαυαν να παίζουν τους ανήλικους με τις παρέες τους.  Αν ένας πατέρας γνώριζε πόσο ο γιος του υπολογίζει, το τι θα πει, ή, πως θα “δει” για κάτι που κάνει, τότε θα έπαυε να αμφισβητεί το ρόλο του καθώς και την αναζήτηση παλαιών εφηβικών συγκινήσεων στην σημερινή ζωή του.   Μιλάω για την αδυναμία των πατεράδων στο βαθμό που με την συμπεριφορά τους απέναντι στους γιους τους, αφήνουν να φανεί μια αβεβαιότητα για το πια θέση πρέπει να κρατήσουν απέναντί τους. Από την μια αισθάνονται παρείσακτοι, από την άλλη μπορούν να γίνουν βίαιοι και απαιτητικοί νομίζοντας ότι θα κατασκευάσουν τον “άνδρα” που δεν ήταν αυτοί. Βέβαια υπάρχει και μια άλλοι κατηγορία, αυτών που παρουσιάζονται πολύ μαλακοί. Που θέλουν να γίνουν φίλοι με τα παιδιά τους και να “παίζουν σφαλιάρες”, προ...

Θα μου επιτρέψετε να επιμείνω στο θέμα της άμβλωσης, διότι ξαναβρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα που είχαμε αφήσει πίσω μας. Πριν περίπου σαράντα χρόνια την αντιμετωπίζαμε σαν μια παράνομη πράξη η οποία στερούσε την ζωή από το έμβρυο. Σύσσωμη η συντηρητική κοινωνία με αρχηγό την εκκλησία μαζί με το πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας διαδήλωναν υπέρ του σεβασμού της ανυπαρξίας ενάντια στο σεβασμό της ύπαρξης. Χωρίς να εξετάζουν τις συνθήκες, τους παράγοντες, την πραγματικότητα και το μέλλον που κατασκευάζει η παρουσία ενός τέτοιου ανεπιθύμητου συμβάντος, όπως η κύηση, υπερασπίζονταν και υπερασπίζονται ακόμα την άμβλωση σαν μια φανταστική εκτέλεση, ενώ έχουν να κάνουν με μια πραγματικότητα διάσωσης. Διάσωσης τόσο της εγκύου, όσο και του εμβρύου από ένα μέλλον βασισμένο και κατασκευασμένο εξαναγκαστικά, εκβιαστικά, ένα μέλλον βουτηγμένο στο φόβο της αποπομπής και την αποδοχή τη υποταγής για την αποφυγή της. Με αυτό τον τρόπο οι υποστηριχτές της προσπαθούν επιβάλλον ...

Προσεγγίζοντας το ζήτημα των εκτρώσεων και τις στρατηγικές που αναπτύχθηκαν πάνω σ’ αυτό στα πλαίσια του γυναικείου κινήματος, είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε μια γενική πολιτική οριοθέτηση που αφορά τα αλληλένδετα ζητήματα της γυναικείας σεξουαλικότητας, της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, της πατριαρχικής ετερόφυλης οικογένειας και της μητρότητας. Έτσι, η οριογραμμή διακρίνει δυο πλευρές: απ’ τη μια πλευρά βρίσκονται οι αυτόνομες φεμινιστικές ομάδες και οργανώσεις του γυναικείου κινήματος, οι οποίες προσεγγίζουν το ζήτημα της έκτρωσης από τη σκοπιά της απελευθέρωσης των γυναικών, της σεξουαλικότητάς τους και του σώματός τους υποβάλλοντας σε κριτική το θεσμό της οικογένειας και τη μητρότητα. Απ’ την άλλη βρίσκονται οι, συνήθως κομματικές, γυναικείες οργανώσεις και σωματεία που υποστηρίζουν το αίτημα νομιμοποίησης των εκτρώσεων αλλά ως πτυχή του οικογενειακού προγραμματισμού, άρα προς υποστήριξη της οικογένειας και της μητρότητας. Οι οργανώσεις αυτές προσυπογράφουν επίση...

Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και ας τον διεκδικεί η οικονομία σαν περιουσία της, αναπαράγοντας την παρανομία της κτήσης της σαν φυσιολογικότητα που διέπει τους αιώνες. Η οικονομία ήταν πάντα το εργαλείο της ποδηγέτησης, της οριοθέτηση και της στόχευσης της ασυμβίβαστης ψυχής του. Η ψυχή του κόσμου όμως πάντα κρατάει την ασυμβίβαστη πλευρά της σε ετοιμότητα. Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και ας παρουσιάζεται σαν ματαιότητα η συνεχής προσπάθεια σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο να ελεγχθεί, με το να προσδιοριστεί η υφή του, να ερευνηθούν οι μορφές που παίρνει και τους τρόπους που χρησιμοποιεί για να ξεγελά τους πολίτες που έχει εγκλωβίσει στα νοήματά του. Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και ας παρουσιάζονται σαν ματαιότητα οι προσπάθειες ουτοπιστών μεταρρυθμιστών που άνοιξαν τους ορίζοντες για ένα κάτι καινούργιο, βασισμένο στην αλληλεγγύη και την αποδοχή του καθένα σύμφωνα με την επιθυμία του. Η επιθυμία ποτέ δεν έγινε αντικείμενο σεβασμού στο κόσμο που ...

Μέσα στην καθημερινότητα, το άγχος περιδιαβαίνει τα κορμιά και τις σκέψεις των λαών.  Π εραστικοί, β ιαστικά  ανοίγουν τούνελ τρέχοντας να προλάβουν την ημέρα. 'Όχι για να χορτάσουν το φως της, να το γευτούν, να το αφήσουν να τους διαπεράσει με την χαρούμενη ζεστασιά του, αλλά για να το εκμεταλλευτούν. Κολυμπάνε απεγνωσμένα για να σταθούν στην επιφάνεια των καταστάσεων, όπου η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η ένταση, ο θυμός και η επιθετικότητα είναι τα μόνα στοιχεία που κυριαρχούν. Ένας αμυντικός εξοπλισμός μιας παραλογικότητας που έγινε φυσιολογική. Η χαρά σε αυτό το περιβάλλον, φαντάζει σαν μια εικόνα που πλανάται ορφανή στην φαντασία. Σαν μια ιδέα που κάποια στιγμή θα της επιτρέπει να δράσει, αλλά βιαστικά χωρίς μεγάλες προεκτάσεις της παρουσίας της, χωρίς μεγάλες επίμονες στην ιδιομορφία της. Αποτελεί το ζητούμενο ενός ατόμου, μιας ομάδας, μια κοινωνίας ολόκληρης, αλλά φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο να γίνει το βιούμενο. Σαν συναίσθημα διαμορφώνεται σε ατομικό ε...