Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα...


Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και ας τον διεκδικεί η οικονομία σαν περιουσία της, αναπαράγοντας την παρανομία της κτήσης της σαν φυσιολογικότητα που διέπει τους αιώνες. Η οικονομία ήταν πάντα το εργαλείο της ποδηγέτησης, της οριοθέτηση και της στόχευσης της ασυμβίβαστης ψυχής του. Η ψυχή του κόσμου όμως πάντα κρατάει την ασυμβίβαστη πλευρά της σε ετοιμότητα.
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και ας παρουσιάζεται σαν ματαιότητα η συνεχής προσπάθεια σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο να ελεγχθεί, με το να προσδιοριστεί η υφή του, να ερευνηθούν οι μορφές που παίρνει και τους τρόπους που χρησιμοποιεί για να ξεγελά τους πολίτες που έχει εγκλωβίσει στα νοήματά του.
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και ας παρουσιάζονται σαν ματαιότητα οι προσπάθειες ουτοπιστών μεταρρυθμιστών που άνοιξαν τους ορίζοντες για ένα κάτι καινούργιο, βασισμένο στην αλληλεγγύη και την αποδοχή του καθένα σύμφωνα με την επιθυμία του.
Η επιθυμία ποτέ δεν έγινε αντικείμενο σεβασμού στο κόσμο που κατασκευάζει η ανωνυμία της οικονομίας. Περισσότερο χλευάζεται και παρουσιάζεται σαν στοιχείο που προσφέρει ανασφάλεια και αγωνία στο καθιερωμένο κόσμο της συντήρησης και του περιοριστικού ελέγχου Η επιθυμία ποτέ δεν θεωρήθηκε σαν γεγονός που διαφοροποιεί την πραγματικότητα προσφέροντας μια καινούργια ιδέα για την ανακατασκευή της.
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και αυτό που ζούμε δεν είναι παρά τα απομεινάρια του θρυμματισμένου “Εαυτού” του. Ενός “Εαυτού”που ενώ προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του, να σηκώσει το μπόι του ενάντια στην καθήλωση και την οπισθοδρόμηση, σέρνεται αιμόφυρτος στα όνειρα των καταχτητών του. Αυτοί τον απογύμνωσαν!! Αυτοί του αφαίρεσαν την ανθρώπινη διάσταση και τον έντυσαν με την τις παραισθήσεις και τις παραληρητικές ιδέες μιας τεχνολογικής ανάπτυξης, απομακρύνοντας τον από τον στόχο του, προσπαθώντας να τον κάνουν υποχείριο των επιδιώξεών τους.
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και ας παρουσιάζεται σαν ματαιότητα η προσπάθεια των υποκείμενων που προσπαθούν να αποφύγουν τον εφιάλτη του τεχνολογικού θαύματος της καθημερινής επιτήρησης και τιμωρίας. Τον εφιάλτη του ημερήσιου και νυχτερινού φόβου της απόρριψης και της αποβολής, της απομόνωσης και της τρέλας, της αφαίρεσης της ικανότητας της φροντίδας και της επιβίωσης.
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα ακόμα και όταν οι στρατιές απογυμνωμένων υπάρξεων τραβάνε τον δρόμο της καταναγκαστικής εργασίας με φανταχτερά λαμπιόνια να φωτίζουν τον δρόμο τους. Ακόμα και όταν οι γιορτινές ατμόσφαιρες της λεηλατημένης πραγματικότητας αποσπούν την προσοχή από την σημασία της απογύμνωση της. Ακόμα και όταν οι ελευθερία και τα δικαιώματα σαν υγροποιημένες ουσίες γεμίζουν την σύριγγα της καθημερινότητας, ετοιμάζοντας τις καθιερωμένες δόσεις της ελεγχόμενης ικανοποίησης της.
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα, ακόμα και όταν καθημερινά μαρτυρά την κυριαρχία της απανθρωπιάς σαν αναπτυξιακό στοιχείο που κατασκευάζει το μέλλον στα μέτρα της ανώνυμης εξουσίας. Ακόμα και όταν κανείς δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη για την αναπαραγωγή της δηλητηριασμένης τροφής του παρελθόντος που του προσφέρεται σαν τροφή του μέλλοντος, μεγαλώνοντας την παθητικότητα του. Ακόμα και όταν κανείς δεν παρουσιάζεται σαν υπεύθυνος για την αναπτυξιακή πορεία της παλιανθρωπιάς, της εκμετάλλευσης, της απομύζησης του κόσμου από την ουσία του, από την σημασία και την αρχή του.
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα ενώ φαίνεται ότι ανήκει μόνο σε αυτούς που τον ελέγχουν, που τον μετατρέπουν σε μέσο ανάπτυξη του κέρδους το οποίο παρουσιάζεται σαν κοινωνική ανάπτυξη. Το οποίο παρουσιάζεται επίσης σαν την προσδοκούμενη ελευθερία ενώ στηρίζεται στην εκμετάλλευση, τον περιορισμό, τον διαχωρισμό και την βία. Άλλα και ούτε σε αυτούς δεν ανήκει!!
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα και η παράνομη κράτηση του αποτελεί συνείδηση και πραγματικότητα για τον καθένα. Οι τεχνοκρατικές σκαλωσιές της εξουσίας που η ανωνυμία της μεγαλώνει δεν είναι κρυφές. Όλοι γνωρίζουν την διεστραμμένη νοοτροπία της. Όλοι γνωρίζουν την αδιέξοδη πορεία της. Όλοι γνωρίζουν τον φόβο που κρύβεται πίσω από τις απειλές της. Την διαχρονική ανάγκη επιτήρησης για την διαφύλαξη των συμφερόντων της. Όσο και αν κρύβεται πίσω από την ανωνυμία μιας μελλοντικής αφθονίας, όλοι γνωρίζουν ότι οδηγούμαστε στην μεσαιωνική απανθρωπιά της, στην αναπτυξιακή καταστροφικότητά της .
Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει σε κανένα αλλά... , όπως λέει ο ποιητής, ανήκει σε όλους μας.
Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας: Giuseppe Raggazini

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα