Η τοξικομανία είναι μια ευδαιμονική τιμωρία.




Η τοξικομανία για τον χρήστη εκφράζει μια λανθασμένη άρνηση. Μια άρνηση η οποία περισσότερο εγγράφεται ανάμεσα σε αυτόν και τον εαυτό του, παρά σε αυτόν και το περιβάλλον.

Ο χρήστης αρνείται το περιβάλλον αρνούμενος τον εαυτό του. Από την μια αρνείται να είναι όπως οι άλλοι θέλουν και από την άλλη τον τιμωρεί διότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους.

Σε αυτό το πλαίσιο, η χρήση, δεν στρέφεται ξεκάθαρα προς το οικογενειακό περιβάλλον, προς την κοινωνία, αλλά περισσότερο αμφισβητεί την δική του παρουσία. Στρέφεται προς τον ίδιο τον εαυτό. Είναι μια προσπάθεια ενοχικής αυτοδιάθεσης, που τον οδηγεί στον αφανισμό του.

Η τοξικομανία είναι μια ευδαιμονική τιμωρία, η οποία περνάει από τον παράδεισο για να καταλήξει στην κόλαση. Σαν τέτοια εκφράζει την αιματηρή μετάνοια για την παρουσία του χρήστη στην ζωή. Στο πρόσωπό του ξεπλένονται τα διαγενεολογικά “αμαρτήματα” της οικογένειας. Πληρώνει για τα κρυμμένα τραύματα που κουβαλάνε όλα τα μέλη της, εδώ και χρόνια.

Η χρήση είναι η γλυκιά τιμωρία για την αδιαφορία του πατέρα, για τον πόνο που προκάλεσε στην μητέρα, για το φόβο και την ντροπή στα αδέλφια, για το θρυμματισμό του οικογενειακού μύθου που βρωμάει η σήψη του, μέσα στις φλέβες .

Η χρήση είναι μια τιμωρία γι' όλη την οικογένεια, η οποία ετοιμάστηκε από όλα τα μέλη της. Είναι η θυσία του ενός... στην βδελυρή ομορφιά της διεστραμμένης φυσιολογικότητα του θανάτου. Ενός θανάτου που δεν καλλιεργείται μόνο μέσα στην οικογένεια, αλλά αποτελεί το καθημερινό διασκεδαστικό μέσο μια ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης ανθρωπότητας

Αυτό που σκοτώνει ο χρήστης είναι οι “άλλοι” μέσα του. Αυτοί που εναντιώθηκαν στην παρουσία του. Αυτοί που γαντζώθηκαν από την ζωή του και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πήραν την θέση τους ανάμεσα σε αυτόν και τον εαυτό του. Αυτοί που δεν δέχτηκαν την αυθεντία του λόγου και των πράξεών του, ενώ του ζητούσαν επίμονα τον μιμητισμό και την επαναληπτική κάλυψη των διαφορών τους.

Αυτοί που διαμέλισαν εσωτερικά το σαρκίο του και το πέταξαν στο πεζοδρόμιο της ζωής τους. Το μετάφεραν αναστατωμένοι σαν αιμόφυρτο αμαρτωλό δείγμα στα εργαστήρια συνειδήσεων τους. Δυστυχισμένα και τυραννισμένα υποκείμενα που η αγριότητα της κοινωνίας κουβαλήθηκε μέσα στο σπιτικό τους. Που ρούφηξαν το ποτήρι της πίκρας και του θανάτου μέχρι τελευταία σταγόνα. Που δεν αντιλήφθηκαν καθόλου την αντιπαλότητα και τον εσωτερικό διχασμό τους. Που δεν σκέφτηκαν καν την αδιέξοδη ζωή τους. Δεν υποψιάζονταν καν ότι... τον συμβολικό θάνατο τον κληρονόμησαν και τον κουβαλούσαν μέσα τους, μέσα στην σχέση τους!!

Ο χρήστης επιβεβαιώνει καθημερινά τον συμβολικό θάνατο αυτών που κατοικούν μέσα του, “σκοτώνοντας” σιγά, σιγά τον εαυτό του. Πεθαίνει στην θέση τους, διότι μόνος τρόπος για να τους εξαφανίσει είναι να εξαφανιστεί ο ίδιος.

Τελικά..η τοξικομανία είναι η μια πράξη υπεράσπισης μιας λεηλατημένης ζωής; ...Δεν ξέρω... Εσείς τι λέτε;;

Κερεντζής Λάμπρος


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα