Ήμουν ένα σπίτι επιπλωμένο από άλλους.

Ήμουν ένα σπίτι επιπλωμένο από άλλους! Από αυτούς που δικαιωματικά ασκούσαν τη γνώμης τους επάνω μου και καθόρισαν την επίπλωση του. Ήμουν ένας χώρος που προσμετρούσαν την ικανότητα της παρουσίας τους, τα όρια της επιβολής τους. Ένας χώρος που πρόβαραν την αθανασία τους έχοντας λόγο για το καθετί που σκεπτόμουν, αποφάσιζα και έκανα.

Όσες φορές επιχείρησα να τους ξεφορτωθώ, να εγκαταλείψω την γεροντική σάρκα που τύλιγε τις νύχτες και τις μέρες μου, γέμιζα με πόνο και φόβο. Όσες φορές επιχείρησα για να την ξεκολλήσω από επάνω μου, ένιωθα να μένω ακάλυπτος απέναντι στην μεγάλη απειλή του απογυμνωμένου μου εαυτού. Αυτού του κατοικημένου εαυτού που δεν βρέθηκε ποτέ μόνος, όσο και αν αισθανόταν μόνος μέσα στο σπίτι του.

Ατέλειωτες προσπάθειες που κράτησαν μια ολόκληρη ζωή. Μια ολόκληρη ζωή οι άλλοι στρίγκλιζαν από την αγωνία του αποχωρισμού και από το φόβο της απάρνησης τους και στρίγκλιζα και εγώ μαζί τους. Μια ολόκληρη ζωή αιμορραγούσα στην προσπάθεια να ξεκολλήσω κομμάτια τους από επάνω μου και μετά τα μάζευα γρήγορα, γρήγορα για να σταματήσω το αίμα να τρέχει.

Ποιοι ήταν αυτοί που κατοικούσαν μέσα μου... τους γνώριζα! Τους ένιωθα να απλώνουν τα σώματα τους. Ένιωθα το βάρος τους. Ένιωθα τις φωνές τους που πάντα έρχονται να μου θυμίσουν ότι δεν ήμουν ποτέ αρκετός, ότι πάντα κάτι θα έλειπε από εμένα που χρειαζόταν η παρουσία τους για να συμπληρωθεί. Έρχονταν να μου θυμίσουν ότι δεν είμαι μόνος ακόμα και όταν είχα χαθεί από τα μάτια τους.

Είχα πειστεί ότι τους είχα ανάγκη. Τους είχα ανάγκη και τους κουβαλούσα πότε με την χαρά της σιγουριάς, και πότε με την αίσθηση της ασφυξίας από την μυρουδιά της σάρκας τους στα σπλάχνα μου. Με το πέρασμα του χρόνου η μυρουδιά τους με ακολουθούσε μέχρι που την συνήθισα, την έκανα δική μου.

Αυτή η μυρουδιά τρύπωσε κάτω από την σάρκα των παιδιών μου. Με αυτή κατοίκησα και εγώ μέσα τους, επίπλωσα το σπίτι τους και πέρασα στην αιωνιότητα, όπως αυτοί είχαν περάσει μέσα από εμένα.

Έχουμε πεθάνει εδώ και χρόνια, και αυτοί, αλλά και εγώ. Όμως υπάρχουν μέσα μου όπως εγώ υπάρχω μέσα από τα παιδιά μου... 

Από εκεί... μέσα από αυτά... σας μιλώ τώρα...

Κερεντζής Λάμπρος