Χωρισμός γονέων και ρήξη σχέσεων του πατέρα με τα παιδιά
Καλησπέρα σε όλους. Το θέμα μπορεί να είναι μεγάλο αλλά πιστεύω πως θα χρησιμεύσει και σε άλλους η συζήτηση του...
Πριν από 5 χρόνια οι γονείς μου ήρθαν σε μια ρήξη άνευ προηγουμένου με αφορμή την απιστία της μητέρας μου απέναντι στον πατέρα μου. Σαν ο μεγαλύτερος γιος (τότε 18 ετών) βρέθηκα απέναντι σε μια πολύ έντονη και δυσάρεστη κατάσταση η οποία κράτησε 6 μήνες.
Αυτούς τους 6 μήνες ο πατέρας μου φερόταν στην μητέρα μου πολύ άσχημα, με συνεχείς βρισιές, απειλές και ξύλο σε βαθμό να προσπαθώ να κρατιέμαι ξύπνιος τα βράδια για να μπορώ να προστατεύσω τη μαμά μου σε περίπτωση που τον έπιαναν πάλι οι βιαιότητες και λίγο μάλιστα έλειψε να την έχανα αφού προσπάθησε να την ρίξει από το μπαλκόνι σπρώχνοντας την την ημέρα μάλιστα της γιορτής του αδερφού μου με παρόμοια θανάσιμα σκηνικά να μην σπανίζουν..
Τον λόγο τον έμαθα από τις πρώτες μέρες της ρήξης όταν ο πατέρας μου για να δικαιολογήσει την ζωώδη συμπεριφορά του ανακοίνωσε σε εμένα και τον 13χρονο αδελφό μου ανοιχτά τον λόγο της συμπεριφοράς του γιατί τον εκλιπαρούσαμε να σταματήσει αφού το σπίτι είχε μετατραπεί σε κόλαση. Ότι δηλαδή η μητέρα μου είχε κρυφή σχέση.
Αυτομάτως αυτό με έβαλε στην μέση μιας άνισης διαμάχης μιας και η μητέρα μου δεχόταν αβοήθητη όλα τα πάθη νιώθοντας τύψεις χωρίς να καταλαβαίνει πόσο μας κόστιζε αυτό.
Μέσα από πάρα πολλές κουβέντες και παρακάλια στον πατέρα μου να σταματήσει τις συνεχείς και καθημερινές κτηνωδίες και πάθη που υπέβαλε την μητέρα μου και κατά συνέπεια κι εμάς (ακόμη και στο όνομα της αγάπης του για τα παιδιά του) δεν δέχτηκε σε καμία των περιπτώσεων να ηρεμήσει....
Αναγκάστηκα συνεπώς να αλλάξω τακτική και να του ζητήσω να φύγει από το σπίτι αφού δεν σταματάει να μας υποβάλει σε αυτήν την κόλαση ειδικά εμάς τα παιδιά του που δεν φταίγαμε σε τίποτε. Οπότε πήρα το μέρος της μητέρας μου και του έριξα όλες τις ευθύνες που του αναλογούσαν. Αυτό όμως δεν έφτανε καθώς αποποιήθηκε κάθε κατηγορία (όχι μόνο για την μαμά μου αλλά και απέναντι στην οικογένεια του) κάνοντας τον κάθε διάλογο να φαίνεται συζήτηση νηπίων: πχ "εγώ ποτέ δεν ήμουν κακός με τη μάνα σου, αυτή ήταν ένα τίποτε και την έκανα άνθρωπο". Καμία μα καμία ευθύνη δεν τον διαπερνούσε. Σίγουρα όμως κανε χειρότερα τα πράγματα.
Μετά από καιρό (6 μήνες όπως είπα κ πάνω) αφού βαρέθηκε να ακούει "παράδωσε τα κλειδιά και φύγε από το σπίτι", έφυγε και μας άφησε κι αρχίσαμε να μαζεύουμε τα κομμάτια μας.
Όλα αυτά είναι σαν να βγαίνουν από τρελή κωμωδία ή από κάποιο φτηνό δράμα αλλά ήταν 100% αληθινό και οδυνηρό.
5 χρόνια μετά , στα 23 μου κι ενώ επιτέλους μπορώ να λέω ότι το σπίτι μου είναι καλύτερα από ποτέ αφού δεν είναι μαζί οι δικοί μου κι ενώ νομίζω ότι μετά από πολύ προσπάθεια και θυσία οι σχέσεις μου με τον πατέρα μου είναι επιτέλους καλές, έρχεται μια τολμηρή συζήτηση με τον πατέρα μου που επιδίωξα εγώ για να με γκρεμίσει.
Μου είπε ότι θεωρεί εμένα τον πιο υπεύθυνο για το ότι έφυγε αυτός από το σπίτι, πως τον ατίμασα (πριν 5 χρόνια) αφού δεν του έδωσα δίκαιο στο να χτυπάει την μητέρα μου και που κατηγόρησα ότι οι παλαιότερες του συμπεριφορές ευθύνονταν για το γεγονός ότι η μαμά μου είχε κρυφή σχέση και ότι οι σχέσεις μας δεν πρόκειται ποτέ να είναι οι ίδιες μετά από αυτά. Και όλα αυτά αφού η ανιδιοτελής βοήθεια και στήριξη μου δεν του έλειψε ούτε μια φορά αφότου έφυγε από το σπίτι και λέω ανιδιοτελής γιατί δεν μπόρεσε με κανέναν τρόπο να στηρίξει εμένα και τον αδερφό μου, οπότε δεν είχα κανένα συμφέρον ή αντάλλαγμα.
Που έχω κάνει λάθος και πληρώνω τέτοια συμπεριφορά ενώ κουβαλάω την έγνοια κι ευθύνη ενός ανθρώπου που αν και 58 χρονών το μόνο που παίρνω σαν αντάλλαγμα είναι τέτοιες κουβέντες; Τι να κάνω πια για να μπορώ να πάρω έστω μια φορά μια αληθινά καλή κουβέντα για να μην τον παρατήσω κι εγώ να ησυχάσω;
1000 συγνώμη για την έκταση κι ευχαριστώ για την υπομονή σας!
Ειναι σιγουρο οτι η μητερα σου εκανε αλλη σχεση?
ναι.... :/
Δεν εκπλησσομαι που τον κερατωσε. Σημερα τι γινεται? Που μενει ο φαδερ? Σας ενοχλει? Η μανα σου τι εκανε με τη σχεση της? Εσυ τι επαφες εχεις με φαδερ?
Το τώρα με ενδιαφέρει...που υποτίθεται ότι τα κακά έχουν περάσει, ότι είναι χωρισμένοι και υποτίθεται πως όλοι είναι ήρεμοι.
Ο φάδερ μένει σ' ένα χωριό κοντά, δεν μας ενοχλεί και επιφανειακά φαίνονται όλα να είναι εντάξει. μιλάμε αρκετές φορές στο τηλέφωνο, βρισκόμαστε κι όλας και δείχνουμε να έχουμε αρκετά καλές σχέσεις σε βαθμό που πάω να χαρώ.
Αλλά μόλις κάνω κάποια σοβαρή κουβέντα μου λέει ότι έχω κάνει εγώ λάθη και ότι εγώ φταίω για την κατάντια του που έφυγε. που δεν τον άφησα δηλαδή να βγάζει το άχτι του μέχρι να μας πεθάνει. Συμπεριφέρεται δηλαδή σαν να υποκρίνεται στο παιδί του. Όλα είναι καλά αλλά τελείως επιφανειακά...κατά βάθος είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα και μόλις έρχεται η κουβέντα στην ουσία με αδειάζει.
Και ποιος ο λόγος; Την τελευταία φορά που με άδειασε απλά του ζήτησα σε μια σημαντική μέρα για μένα απλώς να χαιρετήσει την μητέρα μου για χάρη μου και άρχισε να κατακρίνει εμένα για το τι έχει γίνει και ότι φταίω σε τεράστιο βαθμό που δεν είμαστε οικογένεια.
Πως μπορώ μετά εγώ να βρω δύναμη να τον βοηθάω και να τον υποστηρίζω σε ο,τι θέλει όταν ξέρω ότι ούτε εμένα δεν σέβεται και με θεωρεί φταίχτη ενώ κάνω ο,τι μπορώ και για τους 2 γονείς μου;
Μένει σε χωριό και χρειάζεται πολλές φορές βοήθεια και σε πρακτικά και σε γραφειοκρατικά θέματα γιατί η μητέρα μου δεν ζήτησε διαζύγιο για να μην μείνει ανασφάλιστος και ο μόνος που μπορεί να τον βοηθάει είμαι εγώ αφού με τη μαμά μου δεν θέλει να μιλάει, κάτι που προφανώς δυσκολεύει πολλά πράγματα και βάζει εμένα σε διαδικασίες συνέχεια.
Το μόνο που θέλω είναι μια φυσιολογική και υγιή σχέση με τον πατέρα μου. Πως είναι δυνατόν να σου φταίει το ίδιο σου το παιδί και να το πληγώνεις τόσο ωμά;
Δεν μπορώ να τον διαγράψω και να κάνω πως δεν υπάρχει...ελπίζω να υπάρχει και άλλος τρόπος.
Η μανα σου τι εκανε με το γκομενο της? Ειναι μαζι? Παντρευτηκανε, χωρισανε, τι?
Ο φαδερ με τη μαδερ τι σχεση εχουνε πλεον?
Και θα ρθουμε κ στο τωρα.
Κατ' αρχάς ευχαριστώ πολύ για την άμεση απάντηση
Μαζί είναι μ' αυτόν η μάνα μου, σοβαρά και υπεύθυνα. Πλέον από γκόμενος είναι σύντροφος και χαίρομαι γι αυτούς. Ο φάδερ ούτε να τη δει ζωγραφιστή. Δεν της μιλάει και δεν δέχεται ούτε καν απλά να την χαιρετήσει σε μια μέρα που τιμάνε το παιδί του. Σε μέρα χαράς!
Αυτός έχει σχέσεις μόνο με εμένα και τον αδερφό μου. Με τη μάνα μου μηδενικές σχέσεις. Πιο μηδενικές δεν γίνεται. Τις αποφεύγει πάση θυσία.
Φυσικα και ειναι δυνατον να πληγωνεις το ιδιο σου το παιδι...Και η στεναχωρια σου ξεκιναει απο τη στιγμη που θεωρεις δεδομενο οτι αυτο δεν γινεται. Οι ανθρωποι εχουμε αδυναμιες, παθη, κανουμε λαθη, πολλες φορες δεν τα συνειδητοποιουμε, το ιδιο ισχυει και για τους γονεις. Ποιος ειπε οτι ολοι ειναι 'τελειοι' γονεις? Ποιος ειπε οτι ολοι οι γονεις αγαπανε τα παιδια τους? Αυτο το πιστευουμε οταν ειμαστε παιδια..η ζωη ομως δειχνει παντα το αληθινο προσωπο. Πρεπει να δεχτεις οτι ο πατερας σου ειναι αυτος που ειναι και να βαλεις εσυ τα δικα σου ορια..αλλα να τα τηρησεις. Εσυ μπορει να θελεις μια φυσιολογικη σχεση οπως λες, αλλα μπορει να μην θελει αυτος..τουλαχιστον οσο ακομα ειναι τοσο πολυ θυμωμενος με την μητερα σου. Να του εξηγησεις οτι θες τον σεβασμο του και οχι την μνησικακια του. Αν δεν μπορει να το δεχτει αυτο, ξερεις το δρομο...
Ολη αυτη η ιστορια σου με συγκλονισε. Σκεφτηκα οτι τραβηξες πολλα...Εγω χωρισα πριν απο 4 περιπου χρονια. Ημουν σε εναν ασφυκτικο γαμο, οπου ο αντρας μου ηθελε να ελεγχει ακομα και την ανασα μου, ζηλευε ακομα και το χωμα που πατουσα, χωρις ποτέ να εχω δωσει το παραμικρο δικαιωμα..Ειχα πολλες φορες υποστει ψυχολογικη και λεκτικη βια ...ωσπου πια ο ερωτας εφυγε, εμεινε η πικρα και πηρα την αποφαση να χωρισω. Ενας επιπλεον λογος ηταν οτι δεν ηθελα τα παιδια μου να με βλεπουν σε αυτην την κατασταση.Τον πρωτο καιρο του χωρισμου, ο αντρας μου ξεσπουσε ολα τα νευρα του στα παιδια, μεχρι που τους ελεγε να με πιεσουν να ξαναγυρισω κοντα του. Ειχε τοσο θυμο μαζι μου που τον αφησα, που δεν τον ενδιεφεραν ουτε τα παιδια του. Τωρα , μετα απο 4 χρονια, ειναι πολυ ηρεμος πια, πολυ καλος πατερας, εχει δεχτει πια οτι δεν γυριζω πισω, και ολη αυτη η αποδοχη της πραγματικοτητας τον εχει 'γλυκανει' παρα πολυ στη συμπεριφορα του προς τα παιδια..
Τι θελω να πω με αυτο...Ο πατερας σου εχει μεγαλο θυμο ακομα μεσα του, που τον βγαζει και σε εσενα. Εφοσον αυτο ειναι κατι που δεν μπορεις να το ανεχτεις, του το λες, βαζεις τα ορια σου και απο εκει και περα κανονιζεις...Εχεις περασει πολλα, σε νεαρη ηλικα...μην περασεις και αλλα. Τους αγαπαμε τους γονεις μας, αλλα δεν μπορουν να σκοτωνουν και τη ζωη μας...
Αισθανεσαι φοβο για αυτο που επιθυμεις πιο πολυ..Διεκδικησε το και αντιμετωπισε το..
Ποιός δε θα ήθελε να έχει άριστη σχέση με τους γονείς του... Αυτό όμως δε μπορεί να γίνεται σε βάρος της ψυχικής μας ισορροπίας. Εχεις να φροντίσεις για τη δική σου ζωή. Ο πατέρας σου, όπως επεσήμανε η julias, νιώθει αδύναμος να διαχειριστεί το θυμό του, γι αυτό φερόταν βίαια στη μητέρα σου και προσπαθεί ακόμα να ρίξει σε σένα την ευθύνη για τη διάλυση του γάμου του.
Εαν θέλεις να διατηρείς κάποια επαφή μαζί του, είναι καλό να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου. Να του κάνεις σαφές οτι δε νιώθεις πως φέρεις ευθύνη για ότι έγινε ανάμεσα σε εκείνον και τη μητέρα σου και οτι αν συνεχίσει να σε κατηγορεί γι αυτό θα διακόψεις κάθε επικοινωνία μαζί του. Με αυτό τον τρόπο θα διαφυλάξεις τη δική σου ψυχική ισορροπία, αλλά θα τον αναγκάσεις να αντιμετωπίσει τις ευθύνες του, αντί να τις μεταθέτει αλλού. Μόνον όταν αναλάβει ο ίδιος τις ευθύνες του θα μπορέσει να αφήσει πίσω του το παρελθόν, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να σταθεί απέναντί σου σαν πατέρας...
julias
.
Nick, αυτο ακριβως εννοω!! Πολλες φορες οι γονεις νομιζουμε οτι αυτο που κανουμε ειναι για το καλο του παιδιου μας και τελικα ειναι μονο για να καλυψουμε τις δικες μας ανασφαλειες και την δειλια μας να παρουμε την ευθυνη στα χερια μας και να προχωρησουμε μπροστα..
Αισθανεσαι φοβο για αυτο που επιθυμεις πιο πολυ..Διεκδικησε το και αντιμετωπισε το..
εχω αποριες, παιδι.
1) ενας ανθρωπος που εχει βιαια ξεσπασματα, πως αλλαζει αν ο ιδιος δεν το δουλεψει πολυ;
2) δεν ξερω...αν εμενα ο πατερας μου χτυπουσε τη μανα μου, δεν θα ηθελα να ειχα σχεσεις. ποσο μαλλον αν εκεινος συνεχιζε να μην θελει επαφες ουτε καν τυπικες με τη μανα μου. Αυτο δηλωνει κατι το προβληματικο.κατ εμε
3) οταν δεν ξεπερναμε την απιστια, χωριζουμε. Δεν χτυπαμε .
4) για ποιο λογο ακριβως θελεις να εχεις επαφες με ατομο που σας πληγωσε, που δεν το μετανιωσε και που φερεται ετσι;
5) για ποιο λογο ακριβως σε νοιαζει τι πιστευει ενας τετοιος ανρθωπος;
Κατ' αρχάς να σας ευχαριστήσω πολύ για τις απαντήσεις σας, όλες με βοηθούν ουσιαστικά!
Προς
nick cave
Είναι τόσο χαζός που δεν πρόκειται να τον πειράξει αν του πω ότι τον κόβω αν δεν σταματήσει να με θεωρεί σε τόσο μεγάλο βαθμό υπαίτιο απλά θα το δεχτεί και εγώ απλά θα πάψω να έχω επαφές με τον πατέρα μου και κάτι τέτοιο δεν με κάνει ευτυχισμένο. Να μην ξέρω τι κάνει και πως είναι. Εγώ και ο αδερφός είμαστε αυτοί που του έμειναν. Ούτε γονείς του έμειναν και τ' αδέρφια του δεν ζουν στην Ελλάδα. Θέλω όσο μπορώ και αν μπορώ να τον στηρίζω έστω και λίγο. Αυτό είδα να κάνουν οι τίμιοι και καλοί άνθρωποι με τους γονείς τους και αυτό έχω σαν αρχή. Φυσικά πάντα βάζοντας τη δική μου ζωή πρώτα.
Προς
julias
Αυτό πρέπει να πάρω απόφαση, ότι δεν μπορούν να ναι όλα όπως τα ονειρεύομαι. Έχω τουλάχιστον μια υπέροχη μαμά που μ΄έκανε αυτό που είμαι και προσπαθεί σε όλους τους τομείς να με βοηθάει και να με υποστηρίζει. Μετά την τελευταία σοβαρή κουβέντα μαζί του συμπεραίνω ότι δεν πρέπει και δεν υπάρχει λόγος να ψάχνω κάτι παραπάνω. Το συνεχίζω όπως το συνεχίζει... Σαν να μην τρέχει τίποτε. Απλά δεν υπάρχει καμιά κουβέντα για ο,τι σχετίζεται με την μάνα μου και το όλο θέμα και τέλος. Αυτός είναι που όπως φαίνεται δεν αντέχει τον εαυτό του, οπότε απλά πρέπει ν' αρχίσω να χωνεύω ότι δεν είναι δικό μου πρόβλημα αλλά δικό του. Θα συνεχίσουμε να μιλάμε για άλλα πράγματα σαν να μην τρέχει τίποτε και σαν να είναι όλα καλά και θα μείνω σ' αυτό.
Ξωτικό
1) δεν έχει προσπαθήσει καθόλου! απλά έμαθε να ζει με τον θυμό του και την κατάντια του. εδώ φίλος οικογενειακός νευρολόγος-ψυχίατρος του διέγνωσε τότε κατάθλιψη κάποιου βαθμού την οποία του είπε ότι την είχε πριν γίνει ο,τι έγινε σπίτι και του έδωσε κάποια χάπια και δεν τα πήρε ούτε μια φορά από εγωισμό.
2) Χοντρά προβληματικό....και αυτό το έχω καταλάβει από πολύ παλιά και φυσικά συνεχίζει να υφίσταται.
3) εμένα μου λες; τουλάχιστον είμαι σίγουρος για το πόσο καλός σύζυγος και γονιός θα γίνω εγώ (αν ποτέ παντρευτώ). είχα όλα τα κακά παραδείγματα που δεν πρέπει ν' ακολουθήσεις.
4) το θέμα είναι ότι φέρεται έτσι μόνο όταν πάει η κουβέντα εκεί που από μόνη της δεν πάει. το προσπαθώ και δεν πάει. τώρα θα προσπαθώ περισσότερο. κατα τ' άλλα σαν να μην τρέχει τίποτε. μιλάμε στο τηλ, συζητάει για άσχετα (πάντα γιατί δεν είναι ικανός για σοβαρά θέματα να πει κάτι σωστό) πηγαίνουμε και τον βλέπουμε καμιά φορά και ψήνουμε κι όλας και χαίρεται πολύ.... αυτό είναι που με πειράζει, εκεί που πάω να πω ότι επιτέλους μπορώ να ηρεμήσω και όλα έστρωσαν, βλέπω ότι είναι σαν χαρτόκουτο όλα αυτά. Αλλά είπαμε, δεν πρόκειται να ξανά να επιδιωχτούν κουβέντες τέτοιες, μένει στο πολύ φλου η σχέση μας.
5) με νοιάζει γιατί όπως λέω υπάρχουν και κάποιες φαινομενικά κάπως καλές στιγμές (με προσπάθεια βέβαια) και σαν άνθρωπος με αισθήματα πάω να πιστέψω ότι ίσως ο πατέρας μου να έχει καταλάβει ποιος και τι είμαι και να με αναγνωρίσει σαν άτομο και σαν ποιόν ανθρώπου. Απλά ήταν η τελευταία φορά που πίστεψα ότι ίσως γίνει...και ότι δεν είναι υποκριτής τελικά
Προς
Ξωτικό
ευγε,
ειλικρινα σε καμαρωνω που τα ειδες. ΕΔΩ
ειναι το προβλημα και ΕΔΩ κρυβεται η
λυση σου. Εχε το νου σου γιατι το ειχα
αυτο το μπολντ κ μου κοστισε τη μιση μου
ζωη...
Kαι εμενα Ξωτικο μου...μου κοστισε πολλα χρονια απο τη ζωη μου και πολλη στεναχωρια. Οταν καποιος δεν θελει να δει κατι...απλα δεν το βλεπει, οσο και να πιεζεις καταστασεις...αμα δεν θελει ο αλλος...Ποναει η συνειδητοποιηση αυτη...αλλα σε λυτρωνει κιολας. Εγω πλεον, οταν καταλαβω οτι ο αλλος δεν θελει να καταλαβει, εγκαταλειπω ψυχολογικα, το παιρνω αποφαση, το δεχομαι και προχωρω..με κοστος βεβαια αλλα προχωρω..
Αισθανεσαι φοβο για αυτο που επιθυμεις πιο πολυ..Διεκδικησε το και αντιμετωπισέ το.
innerwish, σε συγχαίρω για την ανθρωπιά, το ενδιαφέρον και αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στον πατέρα σου. Δύο επισημάνσεις μόνο:
1) Οπως ανέφερε το Ξωτικό, είναι μάταιο, άσκοπο και ατελέσφορο να ζητάς αναγνώριση από τον πατέρα γενικά, και ειδικότερα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο, η κρίση του οποίου απέχει πολύ από το να χαρακτηρίζεται αξιόπιστη. Δεν χρειάζεσαι επιδοκιμασία από κανένα για την προσωπικότητα και τις επιλογές σου, παρά μόνο από την ίδια τη συνείδησή σου.
2) Οσο συνεχίζεις να τον βλέπεις σα να μην τρέχει τίποτα (δεδομένου οτι εξακολουθεί να έχει τις ίδιες αντιλήψεις και απόψεις), τόσο του προσφέρεις μιά δικαιολογία να παραμείνει ένας κοντόφθαλμος ξεροκέφαλος άνθρωπος. Επομένως, δε βοηθάς ούτε τον εαυτό σου αλλά ούτε εκείνον. Μόνον όταν συνειδητοποιήσει οτι μπορεί να σε χάσει από τη ζωή του θα σκεφτεί οτι ίσως πρέπει να αναθεωρήσει τη στάση του...
.
Ουτε αυτο παντως Nick ειναι σιγουρο...Μπορει ο πατερας του να ειναι τοσο κοντοφθαλμος που να μην τον νοιαζει να χασει το γιο του απο τη ζωη του. Συμβαινει και αυτο. Ο θεματοθετης πρεπει να βαλει τα ορια του, σκεπτομενος παντα οτι μπορει ολο αυτο να οδηγησει και σε πληρη απομακρυνση...
Αισθανεσαι φοβο για αυτο που επιθυμεις πιο πολυ..Διεκδικησε το και αντιμετωπισε το..
julias, ναι, υπάρχει η πιθανότητα της πλήρους απομάκρυνσης. Οταν όμως αγαπάμε κάποιον, οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να απαλλαγεί από τις λανθασμένες πεποιθήσεις του, να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Αν με το να γίνουμε πιό σκληροί απέναντί του τον βοηθήσουμε να "ξυπνήσει", τότε θεωρώ οτι αξίζει να ρισκάρουμε ακόμα και την πιθανότητα να απομακρυνθούμε για ένα διάστημα. Οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν προτιμότερη από τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης. Αλλά ο θεματοθέτης είναι ο μόνος που μπορεί να ζυγίσει τα πράγματα και να αποφασίσει τελικά.
Συμφωνω απολυτως Nick! Οσο ρομαντικο και να ακουγεται, η αγαπη τελικα ειναι μεγαλο κινητρο. Ομως δεν φτανει αυτη. Πρεπει να θελουμε και εμεις να αλλαξουμε. Και ναι..ειναι απαραιτητη η απομακρυνση αν πιστευουμε οτι με τον τροπο αυτο μπορει να συμβαλλουμε στην βελτιωση της καταστασης....
Αισθανεσαι φοβο για αυτο που επιθυμεις πιο πολυ..Διεκδικησε το και αντιμετωπισε το..
Με την πολύτιμη βοήθειά και μετά από συζητήσεις με τη μαμά μου και τον αδερφό μου που με νοιάζονται όσο τίποτε βλέπω ότι δεν είμαι τόσο σκληρός άνθρωπος ώστε να το παίζω τρελίτσα με τον πατέρα μου και να μη με πειράζει η στάση του αυτή σε τόσο σοβαρά θέματα...το θεωρώ μάλιστα μειονέκτημα που δεν μπορώ. Είμαι κοντά στην απόφαση να του πω ότι αν συνεχίσει σε τέτοια θέματα που μπορεί εγώ να εθελοτυφλώ να έχει τέτοια στάση θα χάσει έναν γιο (αν και έχει ήδη χάσει και τον αδερφό μου και δεν το χει καταλάβει καν). Όσο και να προσπαθώ τέτοιες συζητήσεις να μην γίνονται, έχω και πατέρα και μάνα και πάντα θα γίνονται αναγκαστικά γιατί πάντα περιστάσεις τέτοιες θα τυχαίνουν. Πρέπει να το σεβαστεί και να μην βάζει εμένα στη μέση.
Δεν του έχουμε πει ότι η μαμά μου είναι ξανά μ' αυτόν και μάλιστα τον γνωρίζει και όλο το σόι της και τον συμπαθούν και τον αγαπούν όλοι... Από φόβο φυσικά στην αντίδραση του δεν το λέμε αλλά και δεν ήθελα αυτές τις συζητήσεις που με στενοχωρούν τόσο.
Σήμερα όμως επικαλέστηκε το ενδιαφέρον του για τα παιδιά του και για την αγωγή τους (μπορείτε να καταλάβετε πόσο λίγο φυσικά έχει συντελέσει σε αυτό) και μου ζήτησε να του πω αν μπαίνει κάποιος άλλος άνθρωπος σπίτι γιατί έχει αυτό να κάνει και με εμάς, τα παιδιά του και την ζωή μας και αν κάτι τέτοιο ισχύει θα ήθελε να το ακούσει από εμάς και όχι από κάποιον άλλο. Δεν ρωτάει εδώ και 5 χρόνια καν αν η μαμά μου είναι καλά. Ούτε μια φορά! Πως να τον νοιάζει άρα η αγωγή και η ζωή μας;
Στην συζήτηση που είχαμε τώρα τελευταία (που ήταν και η αφορμή να γραφτώ στο φόρουμ και ν΄ανοίξω το θέμα) του είπα ότι εδώ δεν τον νοιάζει καν τι κάνει και ρώτησε τον αδερφό μου αν "πίνει ακόμη καφέ με "αυτόν"". Η απάντηση του; "Αφού ξέρω ότι δεν θα 'ναι ποτέ καλά! Εγώ την έκανα άνθρωπο. Μακάρι να 'ναι όλος ο κόσμος καλά, αλλά αυτή το ξέρω ότι δεν ειναι!" Με μια τόσο μεγάλη ευκολία.....!
Βρίσκομαι συνεπώς ξανά στην ίδια θέση. Πρέπει να γίνει μια συζήτηση η οποία θα μου κοστίσει. Πρέπει, γιατί αν δεν την κάνω πάλι θα βγω φταίχτης και κακός με αυτόν γιατί δεν του το πα αφού μου το 'χε ζητήσει. Σε αυτήν την συζήτηση όμως θα μιλήσω μόνο εγώ και θα του πω αυτά που πρέπει να ακούσει και αν δεν τα δέχεται, δεν του αξίζω σαν γιος και είναι η τελευταία φορά που με βλέπει...τέλος...
Πηγή: http://www.e-psychology.gr/forum/showthread.php?14261
πίνακας MIRKA MORA
Σχόλια