Alice Miller | Οι πολιτικές συνέπειες της κακοποίησης των παιδιών

«…Τα ευρηματα των Bowlby και Spitz πριν απο δεκαετιες, ενισχυονται απο νεωτερες νευροβιολογικες ερευνες. Το συμπερασμα ειναι οτι οχι μονο η αμεση κακοποιηση, αλλα και η απουσια συναισθηματικης επαφης μεταξυ γονιων-παιδιου προκαλει ατροφια συγκεκριμενων τμηματων του εγκεφαλου που συνδεονται με τα συναισθηματα… Μεσω της συγχρονης νευροβιολογικης ερευνας κατανοουμε καλυτερα πώς λειτουργουσαν τυποι οπως ο Eichmann, ο Himmler, ο Höss. Η αυστηρη αγωγη πειθαρχησης στην οποια υποβληθηκαν απο τη βρεφικη τους ηλικια, ανεστειλε τη συναισθηματικη τους αναπτυξη, τους εκανε ανικανους να βιωσουν ανθρωπινα συναισθηματα συμπονιας για τη δυστυχια των αλλων· τετοια συναισθηματα τους ηταν απολυτως ξενα. Λογω της συναισθηματικης τους νεκρωσης, οι δραστες των πιο ειδεχθων εγκληματων ηταν ικανοι, μετα τον πολεμο, να λειτουργουν ως “κανονικοι”, χωρις την παραμικρη ενδειξη μεταμελειας, και να εντυπωσιαζουν το περιβαλλον τους με τις ικανοτητες τους. Ο dr. Mengele στο Αουσβιτς χρησιμοποιησε με τον πιο απανθρωπο τροπο μικρα παιδια ως πειραματοζωα, και μετα τον πολεμο εζησε 30 χρονια ως “κανονικος”, ευυποληπτος ανθρωπος.

 

 Αν δεν υπαρχουν θετικοι παραγοντες οπως η στοργη αλλων ατομων, το κακοποιημενο νηπιο θα αρνηθει απολυτα [θα σπρωξει στο υποσυνειδητο] την προσωπικη του τραγωδια, και θα εξιδανικευσει την αγριοτητα με καταστροφικες μελλοντικες συνεπειες. Η υπερβολικα ταπεινωτικη, τραυματικη ανατροφη του στο προγλωσσικο σταδιο, θα εμβολιασει στο θυμα το θαυμασμο για την απανθρωπια, αν δεν υπαρχουν αντισταθμιστικες εμπειριες συναισθηματικης επαφης με αλλα ατομα, αν δεν υπαρχει στο περιβαλλον του παιδιου καποιος να αμφισβητησει αυτες τις μεθοδους και να εκπροσωπησει ανθρωπινες αξιες.

Πολλοι ανθρωποι που κακοποιηθηκαν στην παιδικη τους ηλικια, επιμενουν σε ολη τους τη ζωη οτι η κακοποιηση ειναι αβλαβης και οτι η σωματικη τιμωρια ειναι ωφελιμη, εναντια σε ολες τις κραυγαλεες αποδειξεις για το αντιθετο. Αντιστροφως, οταν ενα νηπιο βιωσει απο την αρχη την προστατευτικη ασφαλεια, την αγαπη και την αποδοχη, θα αναπτυχθει ευτυχισμενο και θα αναπαραγει αυτες τις εμπειριες σε ολη του τη ζωη.

Ο Binjamin Wilkomirski… μου μιλησε για τις εμπειριες του ως παιδι σε στρατοπεδο συγκεντρωσης, ιδιαιτερα για τη συμπεριφορα των γυναικων δεσμοφυλάκων… Χρειαστηκε 50 χρονια ερευνας για να μαθει ποιες ηταν αυτες οι “μπλοκοβας”, που απροκαλυπτα απολαμβαναν να ταπεινωνουν και να βασανιζουν με καθε δυνατο τροπο μικρα εβραιοπουλα.

Ερευνωντας τα δικαστικα αρχεια βρηκε οτι οι περισσοτερες ηταν 19-21 ετων, στο παρελθον εργαζομενες σε κανονικες δουλειες οπως εμποροϋπαλληλοι ή μοδιστρες, και τιποτα παραξενο δεν υπηρχε στα βιογραφικα τους. Στις δίκες, ολες τους υποστηριζαν οτι δεν ηξεραν οτι τα παιδια των Εβραιων ηταν ανθρωποι. Το ευκολο συμπερασμα οπου καταληγει κανεις ειναι οτι η προπαγανδα και η χειραγωγηση αρκουν για να μεταμορφωσουν τους ανθρωπους σε σαδιστες βασανιστες και μαζικους δολοφονους.

Αντιθετα, το δικο μου συμπερασμα ειναι οτι μονο ανθρωποι με βιωματα σωματικης και ψυχολογικης κακοποιησης και πληρη απουσια στοργης, κατα τις πρωτες εβδομαδες και μηνες της ζωης τους, ειναι δυνατον να γινουν προθυμοι δημιοι. Οπως δειχνει το υλικο που συγκεντρωσε ο Goldhagen, ελαχιστη ιδεολογικη κατηχηση χρειαζονταν για να επιδοθουν στην αγριοτητα, επειδη το σωμα τους ηξερε ακριβως τι ηθελε να κανει οταν του επιτρεποταν να ακολουθησει τις κλισεις του. Αυτες οι κλισεις αφεθηκαν ελευθερες και ανεμποδιστες απο τη στιγμη που το κρατος χαρακτηρισε μη-προσωπα τους Εβραιους, νεους ή γερους.

Μονη η κατηχηση, σχολικη ή αλλη, οπουδηποτε βαθμου και εντασης, δεν ειναι ικανη να εμβολιασει το μισος στην ψυχη ενος ατομου που δεν εχει προδιαθεση μισους απο το παρελθον. Ειναι γνωστο οτι υπηρξαν αλλοι Γερμανοι, οπως ο Karl Jaspers, ο Hermann Hesse και ο Thomas Mann, που αντιληφθηκαν αμεσως τί σηματοδοτουσε η ανακηρυξη των Εβραιων σε μη-προσωπα. Ηταν το σκοπιμο σημα εναρξης της κανιβαλικης φρενιτιδας.

Για ατομα σαν αυτες τις “μπλοκοβας”, ψυχικα ακρωτηριασμενες κατα τη νηπιακη τους ηλικια, η υποδειξη νομιμων θηραματων ηταν βολικη και δελεαστικη… Αυτες οι νεες γυναικες χρησιμοποιουσαν τα παιδια για να αισθανθουν ισχυρες και να εκτονωσουν πανω στα θυματα τους την παλια υποσυνειδητη οργη που τις στοιχειωνε.

Παρολη την απανθρωπια της ανατροφης τους, αυτα τα ατομα δεν δειχνουν κανενα εξωτερικο σημαδι της ψυχικης τους βλαβης. Αντιθετα, συμπεριφερονται ως κανονικοι και προσαρμοσμενοι. Αργα ή γρηγορα ομως, συνηθως μια γενια αργοτερα, οταν τα κακοποιημενα παιδια γινονται τα ιδια γονεις, επιβαλλουν στα παιδια τους τα μαρτυρια που υπεφεραν οι ιδιοι, χωρις κανενα αισθημα ενοχης. Ειναι ο μονος τροπος συμπεριφορας που ξερουν, εφοσον εχουν απωθησει στο υποσυνειδητο, εχουν αρνηθει και διαγραψει απο τη συνειδηση την προσωπικη τους τραγωδια.
Μελετωντας την παιδικη κακοποιηση βλεπουμε τους γονεις να επιβαλλουν στα παιδια τους την ιδια μορφη τιμωριας ή απορριψης που βιωσαν και οι ιδιοι ως νηπια, χωρις να εχουν καμια αναμνηση των προσωπικων τους τραυματων.

Σε περιπτωσεις σεξουαλικης κακοποιησης παιδιων, συνηθως οι δραστες δεν εχουν συνειδητη αναμνηση βιασμου τους οταν ηταν παιδια, ή οταν εχουν αναμνηση, αυτη ειναι τελειως κενη απο συναισθηματα. Μονο αν δεχθουν ψυχαναλυση αντιλαμβανονται σε συνειδητο επιπεδο οτι η αναγκη τους να βιαζουν παιδια ειναι η υποσυνειδητη αναγκη εκδραματισης, αναπαραστασης των δικων τους τραυματικων εμπειριων.

[ …Με την εκδραμάτιση το ασυνείδητα αγχωμένο άτομο μετατρέπει την παθητική συμπεριφορά σε ενεργητική, μετασχηματίζοντας την αίσθηση της ανημπόριας και ευαλωτότητας σε μια εμπειρία δύναμης και ισχύος, ανεξάρτητα από το πόσο αρνητικό είναι το δράμα που παίζεται. Η ουσία της εκδραμάτισης δεν είναι η καλή ή η κακή φύση των πράξεων του ατόμου, αλλά η ασυνείδητη και τρομακτική φύση των παρορμήσεων που προτρέπουν το άτομο σε δράση, καθώς και ο αυτόματος ψυχαναγκαστικός τρόπος με τον οποίο πραγματοποιείται η εκδραματιζόμενη συμπεριφορά… http://is.gd/QbweIu ]
Η μονη εξηγηση που μπορω να δωσω ειναι οτι η ψυχικη οδυνη των τραυματικων νηπιακων εμπειριων καταχωριζεται στον εγκεφαλο με τη μορφη υποσυνειδητων αναμνησεων. Για ενα παιδι, η συνειδητη επεξεργασια τετοιων καταστασεων ειναι αδυνατη. Για να μην καταρρευσει απολυτα απο τον πονο και τον τρομο, πρεπει να απωθησει την επιγνωση. [Ακριβως επειδη η επιγνωση απωθηθηκε, θαφτηκε στο υποσυνειδητο,] οι υποσυνειδητες αναμνησεις κακοποιησης γινονται ψυχαναγκασμοι, προκαλουν παρορμησεις συχνης επαναλαμβανομενης αναπαραστασης των τραυματικων βιωματων με την ψευδη ελπιδα απελευθερωσης απο την οδυνη, τον τρομο [που εχει θαφτει στο υποσυνειδητο και βασανιζει αδιακοπα το ατομο]. Το θυμα θα δημιουργει, θα σκηνοθετει καταστασεις οπου θα κρατα τον ενεργητικο ρολο του θυτη, προσπαθωντας να απαλλαγει απο το αισθημα απολυτης αδυναμιας και τρομου.

Ομως αυτη η απαλλαγη ειναι αυταπατη, οι επιπτωσεις των τραυματικων βιωματων παραμενουν ισχυρες, ακριβως επειδη τα βιωματα ειναι θαμμενα στο υποσυνειδητο. Το παλαιο θυμα ειναι τωρα θυτης, ψαχνει αδιακοπα για νεα θυματα, και οσο προβαλλει το μισος και το φοβο του πανω σε αποδιοπομπαιους τραγους, ειναι αδυνατο ν’απαλλαγει απο τους εφιαλτες του. Μονο αν αντικρυσει και αναγνωρισει τις πραγματικες αιτιες της καταστασης του [αν επαναφερει στη συνειδηση τις αναμνησεις και την οδυνη που εμπεριεχουν] θα καταφερει να εξαλειψει το τυφλο του μισος. [Το μισος λειτουργει ως μασκα των απωθημενων, τα συντηρει θαμμενα στο υποσυνειδητο. Αν ο θαμμενος τρομος των τραυματων αναδυθει στη συνειδηση και υπαρξει επιγνωση, το μισος χανει τη λειτουργια του και δεν εχει λογο υπαρξης.]

Σεξουαλικοι εγκληματιες που αναβιωνουν τα τραυματα τους με ψυχαναλυση και τα συνειδητοποιουν, περιοριζουν τον κινδυνο να δημιουργησουν σκηνοθετημενες επαναληψεις των τραυματων τους σε βαρος αθωων θυματων.

Τί ειναι μισος; Ειναι η συνεπεια της οργης και της απελπισιας που η κακοποιηση και η εγκαταλειψη προκαλεσε σε ενα νηπιο, πριν ακομα αυτο αποκτησει ικανοτητα ομιλιας. Οργη και απελπισια που ενα νηπιο δεν μπορει να βιωσει συνειδητα. Ειναι αδυνατο να εξαλειφθει οσο παραμενει υποσυνειδητη η οργη η στρεφομενη εναντιον ενος γονεα (ή αν το υποκειμενο αρνειται να την παραδεχτει). Μπορει μονο να εκτονωθει προσωρινα στρεφομενη κατα του εαυτου ή κατα αποδιοπομπαιων τραγων, υποτιθεμενων εχθρων ― συνηθως το θυμα εκτονωνει την οργη του πανω στα παιδια του… Το μισος λειτουργει ως εσχατο μεσο αμυνας εναντια σε απελπιστικες καταστασεις απολυτης αδυναμιας…»

Δες:
Alice Miller | Μαυρη Παιδαγωγικη – http://wp.me/PoVML-1nl
Ψυχοϊστορια. Οι πολιτισμοι του θανατου | Lloyd deMause
– http://wp.me/P1lvWO-Q6

 πηγή:http://www.psychohistory.com/htm/06_politic.html
http://isotita.wordpress.com/2014/10/13/5781/#respond