H κοινωνική ευθύνη

Η χρήση του όρου κοινωνική ευθύνη σχετίζεται θεμελιακά με την αναπτυξιακή πορεία της συγκεκριμένης ικανότητας να συνδέει κανείς την προσωπική αίσθηση του εγώ με το ευ ζην του συνόλου.

Στην μελέτη Common Fire, όπου εξετάστηκε η ζωή εκατό κοινωνικά υπεύθυνων ατόμων ( Daloz, Keen, Parks 1996), αναζητήσαμε άτομα τα οποία είχε επιδείξει σε μακροχρόνιο ορίζοντα μεγαλύτερη δέσμευση προς το κοινό καλό σε σύγκριση με την προσωπική ευημερία.

Αυτός ο τύπος δέσμευσης μπορεί να παραλληλιστεί με την έννοια των κοινών πλατιών, δηλαδή των τόπων όπου όλη η κοινότητα συναθροίζεται για λόγους επαγγελματικούς ή εορταστικούς και γίνεται φανερή η αλληλεξάρτηση. Εξ ορισμού οι κοινόχρηστες πλατείες δεν ανήκουν σε ένα άτομο και παρά το γεγονός ότι έχουν και την σκοτεινή πλευρά τους - αφού ήταν επίσης χώροι δουλεμπορίου και εκτέλεσης αντιφρονούντων - κατά κύριο λόγο αποτελούν μέρη κοινής ιδιοκτησίας όπου η κοινότητα συνεργάζεται για να πραγματώσει το πεπρωμένο της συνεχώς και αδιάλυτα, κάθε φορά με ατέλειες αλλά με στόχο το κοινό καλό.

Ανάλογα, η δέσμευση για το κοινό καλό γίνεται κατανοητή όχι ως ένα τελικό στάδιο, μια οριστική κατάσταση, αλλά ως μια στάση ειλικρινούς διάθεσης για ένα απαραίτητο και συνεχές διάλογο με αυτούς που διαφέρουν ή που δεν είναι ακόμα σε θέση να συμμετάσχουν πλήρως στα κοινά.

Αν η δικαιοσύνη ορίζεται με όρους συμμετοχής ή αποκλεισμού ( Marstin, 1979), τότε η δέσμευση για το κοινό καλό σημαίνει δέσμευση για την δικαιοσύνη. 

Και αυτή [η δέσμευση] είναι μια συνεργασία δίχως τέλος' η δικαιοσύνη δεν “ολοκληρώνεται” και ο διάλογος αποτελεί αυτός καθαυτόν ένα ουσιώδες τμήμα ζωντανής δημοκρατίας ( Chambers, 1995)

Απόσπασμα από το άρθρο

Μετασχιματίζουσα μάθηση για το κοινό καλό

του Lautent A Parks Deloz

Από το βιβλίο

Μετασχιματίζουσα Μάθηση

πίνακας: κολλάζ της Marie-Hélène Horain