Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

Πατέρας ή Άνδρας;
Άνδρας ή Πατέρας;
κοινωνικοποίηση 9

Έχω την εντύπωση ότι ο άνδρας πολλές φορές δεν αναλαμβάνει τις υπευθυνότητες του στα πλαίσια του οικογενειακό του ρόλου και φαίνεται ότι δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του σε μια τέτοια δραστηριότητα όπως αυτή του πατέρα. Σαν ο κοινωνικός του ρόλος να μην αποδέχεται μια άλλη πλευρά του αυτή του πατέρα. Σαν να μην αναγνωρίζει στον εαυτό και να μην ιδιοποιήται την λειτουργία του πατέρα, αλλά να μένει στάσιμος σε παλιές ιδιότητες του ρόλου του, όπου ο άνδρας κρατούσε αυτό το απόμακρο εξουσιαστικά απαιτητικό προφίλ του, το οποίο χωρίς να το καταλάβει τον μετέτρεπε και τον μετατρέπει και εκείνο σε παιδί εξαρτημένο από την γυναίκα του. Βασικά αυτοί οι άντρες οι οποίοι συμπεριφέρονται με αυτό το σκεπτικό, το μόνο που κάνουν είναι να απαιτούν από την γυναίκα τους την ίδια εξάρτηση που είχαν με την μαμά τους και που για εκείνους αυτή η λειτουργία θεωρείται ότι εμπεριέχει τον ανδρισμό τους όμως στην ουσία φαίνεται ότι δεν είναι ικανοί να αναλάβουν τον εαυτό του και απαιτούν από την γυναίκα τους να τους αναλάβει και να τους φροντίζει όπως φροντίζουμε ένα μωρό. Με αυτό το σκεπτικό, η σχέση με τα παιδιά τους δεν μπορεί να αναπτυχθεί στην βάση της ισότητας και της κατανόησης αλλά στην βάση της αποφυγής της σχέσης η της οριοθέτησή της, στα απαραίτητα, με στόχο να μην χαλάνε την ησυχία τους. Δηλαδή στην συνέχιση της λειτουργίας τους σαν ανεξάρτητα και εγωιστικά άτομα, όπου η προσφορά προς τα παιδιά τους δεν θεωρείται κάτι εποικοδομητικό για την ταυτότητα τους αλλά επιζήμιο και βαρετό. Αυτό δείχνει ότι δεν έχουν καταλάβει την σημασία που αντιπροσωπεύουν για τα παιδιά τους, όπως δεν έχουν καταλάβει την σημασία του ρόλου του πατέρα για την ανάπτυξη της προσωπικότητας τους. Εμμένουν σαν πεισματάρικα μωρά στον ρόλο που τους έχει προσφέρει η κοινωνία σαν αρχηγούς της οικογένειασ και μόνο αρχηγοί δεν είναι, αλλά μάλλον ουραγοί των εξελίξεων τόσο των κοινωνικών όσο και των προσωπικών και διαπροσωπικών.
Αυτή η κατάσταση δεν τους δίνει δυνατότητα να ζήσουν ένα καινούργιο κομμάτι της ταυτότητας τους που είναι το πατρικό κομμάτι. Δηλαδή το ρόλο τους σαν πατέρας. Συγχρόνως όμως αυτή η κατάσταση δεν προσφέρει την δυνατότητα και στα παιδιά τους να αισθανθούν σε πληρότητα την παρουσία του πατέρα και να αντλήσουν από αυτή την σιγουριά και την ασφάλεια που χρειάζονται για την ψυχοκοινωνική τους εξέλιξη.
Δυστυχώς στη χώρα μας, ο ρόλος του πατέρα δεν θεωρείται κάτι ουσιαστικό για τον ίδιο, εκτός από μερικές εξαιρέσεις που έχουν να κάνουν με άνδρες που έχουν αντιληφθεί ότι η κοινωνία έχει αλλάξει και ότι οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια δεν έχουν την ίδια λειτουργία όπως αυτοί των πατεράδων τους. Βέβαι υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις όπου οι άνδρες έχουν καταλάβει ότι η οικονομική ανάπτυξη και η έξοδος της γυναίκας στην παραγωγή διαμόρφωσε ένα καινούργιο λειτουργικό δυναμικό μέσα στην οικογένεια και όπου οι υποχρεώσεις έχουν ανακαταταχθεί σύμφωνα με τις καινούργιες ανάγκες και αντιλήψεις. Έτσι παλιά, ο άνδρας όριζε την λειτουργία του έξω από το σπίτι και η επιστροφή του σε αυτό περιοριζόταν στην ξεκούραση και την ηρεμία του, με τρόπο τέτοιο ώστε οτιδήποτε ερχόταν να διασαλέψει αυτή την λειτουργία του να θεωρείται βεβήλωση του ρόλου του. Σήμερα το πεδίο της λειτουργίας του έχει μεγαλώσει και μπορεί να συμπεριλάβει μέσα του καινούργιες μορφές απασχόλησης που παλιά ανήκαν στην γυναίκα. Λειτουργίες οι οποίες έχουν σχέσει με την ομαλή εξέλιξη της οικογενειακή ζωής. Λειτουργίες που έχουν να κάνουν, τόσο με την φροντίδα του σπιτιού όσο και με την φροντίδα των παιδιών.
Βασικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πατέρας είναι κατ΄ αρχάς το άνοιγμα στον κόσμο και μετά η ενσάρκωση των ορίων. Δηλαδή από την μια η παρουσία του πατέρα βοηθάει το παιδί να έρθει σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο και μετά το βοηθάει να αναπτύξει την ικανότητα αυτοελέγχου στην προσπάθεια του παιδιού να εκδηλώσει την παρουσία του, σε πλαίσια αποδεκτά από το ίδιο και το περιβάλλον του Το παιδί αναπτύσσεται και αυτή η ανάπτυξη εκφράζεται με τη προσπάθεια του να κτίσει την ταυτότητα του, σαν κάτι διαφορετικό από τους άλλους και αυθεντικό προς τον εαυτό του. Αυτό επιτυγχάνεται διαμέσου της κατάκτησης εκείνων των μέσων και των τεχνικών, διαμέσου εκείνων των αξιών οι οποίες προσφέρονται, προτείνονται, ή επιβάλλονται από το οικογενειακό του περιβάλλον.

Σε αυτή την περίπτωση η παρουσία του πατέρα αποτελεί το θεμέλιο λίθο για να μπορέσει αυτή η λειτουργία να έχει αίσιο τέλος.

Όμως αυτή η παρουσία απαιτεί την αναγνώριση της σημαντικότητας της, όπου αυτή η σημαντικότητα προσδίδει στο ρόλο του άνδρα μια καινούργια διάσταση,

πιο πλούσια σε ερεθίσματα και ευθύνες,

με σκοπό τον επανακαθορισμό των ορίων του ανδρικού ρόλου σε αντιστοιχία με αυτόν του πατρικού.