Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

“Η γονεϊκή προσαρμογή”

Η Παρουσία του παιδιού στην οικογένεια έρχεται να ανατρέψει τα μέχρι τώρα δεδομένα του εαυτού μας, της ταυτότητας μας. Τόσο ο άνδρας όσο και η γυναίκα μέσω της παρουσίας του παιδιού αναλαμβάνουν ένα καινούργιο ρόλο ο οποίος επηρεάζει την μέχρι τώρα ζωή τους, τόσο σαν άτομα όσο και σαν ζευγάρι. Το να γίνεις μητέρα, ή πατέρας δεν είναι κάτι απλό. Εκτός από την κοινωνική του διάσταση οι ψυχολογικές συνιστώσες αυτού του ρόλου είναι σημαντικές και θα μας καθορίζουν σε ολόκληρη την μετέπειτα ζωή μας, με τέτοιο οριστικό τρόπο ώστε να μην μπορούμε ποτέ να γυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση μας.

Έτσι λοιπόν, παρουσία ενός παιδιού έρχεται να ανατρέψει, τόσο την σχέση μας με τον εαυτό μας, όσο και την σχέση με τους άλλους.

Βασικό στοιχείο της παρουσίας του παιδιού είναι η εξέλιξη, ή η ανάπτυξη. Δηλαδή το παιδί μας φέρνει περισσότερο μπροστά στην παρουσία του χρόνου και την αδυσώπητη έννοια του. Η ροή του χρόνου, μέσα από την σχέση με το παιδί, αποκτά μια άλλη διάσταση και αποδοχή. Βασικά με το πέρασμα του χρόνου, οι μεταβολές οι οποίες παρατηρούμε στο παιδί, είτε σε οργανικό, είτε σε ψυχοκινητικό επίπεδο, έχουν σχέση με τις μεταβολές που συντελούνται και σε εμάς, δηλώνοντας ότι αυτός ο χρόνος είναι ο ίδιος χρόνος ο οποίος κυλάει και για μας. Ο χρόνος μας με τον χρόνο του αποκτούν μια σύνδεση, μια ένωση μέσα από την οποία ο ένας χρόνος καθορίζει τον άλλον χρόνο.

Το παιδί λοιπόν έρχεται να μας καθορίσει, να ορίσει την εξέλιξή μας με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο και εμείς θα ορίσουμε την δική του.

Αυτό βέβαια πολλοί γονείς το ξεχνάνε. Τους αρέσει να νομίζουν, από την μια, ότι αυτοί είναι “οι μεγάλοι” και ότι η ανάπτυξή τους έχει συντελεστεί πλέον. Και από την άλλη, ότι έχουν να κάνουν με ένα παιδί, θεωρώντας ότι μόνο αυτοί καθοδηγούν και καθορίζουν την εξέλιξή αυτής της σχέσης, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.

Το παιδί είναι ένας ισάξιος παράγοντας διαμόρφωσης μια οικογενειακής κατάστασης όπως και οι γονείς του.

Μπορεί να καθορίζει, να ορίζει και να διαμορφώνει την εξέλιξη των καταστάσεων που το αφορούν με τρόπους οι οποίοι εξαρτώνται από την ηλικία του και το αναπτυξιακό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται κάθε φορά. Δηλαδή, για την απόκτηση ενός αντικειμένου, παραδείγματος χάριν, ή για την απόσπαση της προσοχή του γονέα, αλλιώς θα ενεργήσει ένα παιδί τριών χρόνων, αλλιώς ένα παιδί δέκα και αλλιώς ένας έφηβος, με στόχο την ικανοποίηση. Με τον ίδιο τρόπο αλλιώς θα απαντήσει ένας γονέας στο αίτημα ενός παιδιού τριών χρονών, αλλιώς στο αίτημα ενός παιδιού δέκα χρονών και αλλιώς στο αίτημα ενός εφήβου. Δηλαδή ο γονέας είναι αναγκασμένος να προσαρμόσει την σκέψη του, τον λόγο του, την ψυχική του κατάσταση και εν γένει την συμπεριφορά του, στην ηλικία του παιδιού του και στον τρόπο με τον οποίο εκείνο εκφράζει αυτή την απαίτηση.
Αυτή η έννοια της “γονεϊκής προσαρμογής” στην απαίτηση του παιδιού περικλείει την εξέλιξη του γονέα σε ψυχολογικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο.

Γονέας λοιπόν γίνεσαι μέσα από την αλληλεπίδραση με το παιδί.

Το παιδί είναι αυτό που καθορίζει και ορίζει την ιδιότητα του γονέα, το παιδί δίνει νόημα και μορφή σε αυτή την ιδιότητα, μέσω τις επίδρασης που ασκεί στο γονέα.

Αυτή η επίδραση σημαίνει ότι με τον ίδιο τρόπο που ένας γονέας επιδρά στο παιδί του, με τον ίδιο τρόπο και το παιδί επιδρά επάνω στο γονέα και καθορίζει την εξέλιξή του σαν ενήλικα, όπως εκείνος καθορίζει την εξέλιξή του σαν παιδί.

Δια μέσου αυτής της σχέσης ο γονέας βρίσκει καινούργιους τρόπους να βιώνει τον εαυτό του σαν ενήλικας, σαν σύζυγος σαν γονέας. Η σχέση με το παιδί είναι μια αναστοχαστική σχέση για τον γονέα. Δεν θα δίσταζα να πω πως,

η σχέση με το παιδί είναι μια θεραπευτική σχέση, όσον αφορά την εξέλιξη της αυτογνωσίας του ενήλικα-γονέα.