Οι υποθήκες του χρόνου

Οι υποθήκες του χρόνου, είναι οι αναλλοίωτες μορφές του χθες, 


τα φαντάσματα του οικογενειακού παρελθόντος που φθάνουν και 


κατακλύζουν το σήμερα απρόσκλητα μέσα στην θολούρα ενός πρωινού. 



Εμφανίζονται σε  κάθε κρίση, με λόγια από συγγενικές φωνές που είναι 

 
θαμμένες κάτω από το στήθος, κάτω από το δέρμα της ψυχής. 

 

Οι υποθήκες του χρόνου, είναι το κρυφό χιλιομετρικό περιεχόμενο των 

εκβιασμών, των εξαναγκασμών στην πορεία μέχρι την ενηλικίωση που 

ξεχνάμε, ότι είναι πάντα εδώ. Λειτουργούν υπόγεια επηρεάζοντας 


το νόημα και τις αποφάσεις των καινούργιων δεδομένων της ζωής μας. 

 

Οι υποθήκες του χρόνου χαραγμένες στα τρίσβαθα της ψυχής, αόρατες 

καθορίζουν τις υποχρεώσεις του σήμερα, κουβαλώντας την ανεξέλεγκτη 

 

οριοθέτηση των συναισθημάτων μας. Μαζί τους περνάμε τις λεωφόρους της 

ενηλικιότητας με τον φόβο της παιδικής ηλικίας να κυλάει στις φλέβες 

όπως παλιά.

Οι υποθήκες του χρόνου με χαμόγελα φορτωμένα την θλίψη των 

περασμένων ημερών, περασμένων σχέσεων, σχέσεων που ζωγράφισαν 

 ανεξίτηλα των εαυτό σε στάσεις άδικης διαπραγμάτευσης για την 

ιδιοκατοίκηση της ζωής του, προσπαθούν να δώσουν ένα τόνο ευχάριστο 

στην υποταγμένη καθημερινότητα που γλιστράει από τα δάκτυλα μας.

 

Οι υποθήκες του χρόνου διώχνουν την ανησυχία του αγνώστου, ασχέτως αν 

μας εγκλωβίζουν στο παρελθόν, ασχέτως αν αναπαράγουν την στειρότητα 

μας άδεια από την χαρά του αυθόρμητου, που την αντικαταστήσαμε με την 

ασφάλεια του φυλακισμένου.

 

Οι υποθήκες του χρόνου είναι η ίδια η καταπίεση που βιώθηκε σαν 

ενδιαφέρον του άλλου, σαν υποχρέωση και σαν ανησυχία για εκείνον και 

όχι για μας. 

 

Οι υποθήκες του χρόνου είναι οι σιωπηλές υποσχέσεις σε αυτούς που 

 

φύγαν ότι, θα συνεχίσουμε την ζωή μας έτσι όπως αυτοί την σχεδίασαν. 

 Έτσι όπως αυτοί την φαντάστηκαν για εμάς χωρίς εμάς

Οι υποθήκες του χρόνου είναι ο φόβος της ανεξαρτησίας και του 

αυτόβουλου εαυτού που κουβαλιέται σε εμετικούς σχηματισμούς πάνω από 

την λεκάνη της τουαλέτας.

Οι υποθήκες του χρόνου μας ωθούν στην επανάληψη της δικής τους 

συμπεριφοράς, των δικών τους νοημάτων, των δικών τους μορφών 

σχέσης μέσα στην δική μας ζωή.

Με την επανάληψη μάθαμε να εξαργυρώνουμε το άγχος της ύπαρξής μας.

Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας:  Michel Giliberti