Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Κύριε Τσίπρα λυπάμαι αλλά... είσθε πολύ μικρός σε ηλικία για να γίνετε ο πατέρας του έθνους. Μόνο για αδελφός κάνετε, ή το πολύ για κολλητός. Ο λαός διψά για ένα ΠΑΤΕΡΟΎΛΗ που θα καταλάγιαζε το άγχος της υπευθυνότητας της ζωής του, μόνο και μόνο με την γερασμένη του παρουσία. Κύριε Τσίπρα, σαν πρότυπο μας αφήνετε ακάλυπτους και τα φαντασιακά σενάρια παρατημένων, ορφανεμένων ψυχών στις λεωφόρους της παγκοσμιοποίησης βρικολακιάζουν τις νύχτες και τις ημέρες μας. Μάταια ψάχνουμε την μεστότητα των ρυτίδων στο πρόσωπό σας, δεν μας βγαίνει καθόλου. Και δεν έχει να κάνει με τις πράξεις...όχι έχει να κάνει με την παιδικότητα που ξυπνάει μέσα μας την δική μας παιδικότητα και το άγχος της ανασφάλειας από αυτή. Η νεανικότητα σας μαρτυράει έλλειψη εμπειρίας, ενώ τα γερασμένα πρότυπα ηγετών οι οποίοι δικαίωναν με την αυταρχική παρουσία τους την καταπίεση και τον περιορισμό, και δημιουργούσαν το αίσθημα της ασφάλειας τόσα χρόνια.. μας λείπει . Χάθηκε να είσθε ένας “γέρος της δημοκρατίας...

Είναι 21 χρονών και οι γονείς μου έχουν μαγαζί και βρίσκονται όλη μέρα έξω από το σπίτι. Έχω έναν αδελφό 15 χρονών που σπουδάζει, αλλά δεν το θέλει καθόλου. Εγώ αντίθετα που ήθελα πολύ να σπουδάσω, αναγκάστηκα να σταματήσω για να πάω να δουλέψω. Τώρα δουλεύω σε ένα παιδικό σταθμό 8 ώρες την ημέρα, η δουλειά που κάνω μου αρέσει πολύ αλλά την βρίσκω πολύ κουραστική. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Παρ' ότι οι γονείς μου κερδίζουν αρκετά χρήματα, εγώ είμαι υποχρεωμένη να καταθέτω στο σπίτι σχεδόν ο,τι κερδίζω και πρέπει να ζητάω χρήματα από αυτούς κάθε φορά που έχω ανάγκη να κάνω και το παραμικρό έξοδο. Όταν γυρίζω στο σπίτι από το παιδικό σταθμό στις 6 το απόγευμα, οι δικοί μου είναι ακόμα στο μαγαζί και απαιτούν από εμένα να συγυρίσω το σπίτι και να ετοιμάσω το δείπνο για όλους. Είμαι αρραβωνιασμένη, αλλά δεν μου επιτρέπεται να βγαίνω με το αγόρι μου που μπορεί μόνο να έρχεται να με βρίσκει το βράδυ στο σπίτι. Αν καμιά φορά αργοπορώ γιατί το αγόρι έρχεται να με πάρει και να κάνουμ...

Η Νοσηρότητα Η νοσηρότητα είναι μια κατασκευή, μια κατασκευή όπου η συμμετοχή του υποκειμένου περιορίζεται απλά στην αποδοχή της. Έγκειται στην επανάληψη γνωστών συναισθημάτων τα οποία το εγκλωβίζουν σε ένα επαναλαμβανόμενο συγκινησιακό πεδίο που δεν έχει διέξοδο. Νοσηρότητα είναι ο φόβος της συνειδητοποίησης του εαυτού και των αναγκών του. Είναι ο φόβος της ανακάλυψης της διαφορετικότητας του και η προσπάθεια συγκάλυψης οτιδήποτε καινούργιου υπάρχει σαν σκέψη, συναίσθημα, συμπεριφορά ή σχέση. Έτσι νοσηρότητα σημαίνει την επαναλαμβανόμενη στέρηση του εαυτού σαν κομιστή του καινούργιου και του διαφορετικού. Εκφράζεται με την μη αποδοχή του, η οποία αναπαράγει την στειρότητα του περιβάλλοντος σαν στοιχείο δικό του. Φύεται σε χωροχρόνους της ακινησίας ή της προμελετημένης κίνησης. Αποτελεί περιεχόμενο επαναληπτικών ενεργειών και συμπεριφορών οι οποίες αναπαράγουν το ίδιο και απαράλλαχτο, με μια σιγουριά που δεν είναι παρά η ίδια νοσηρή. Άρα η νοσηρότητα είναι προϊόν της στασιμότ...

Ο μύθος και η πολιτική Ο μύθος είναι μια ιστορία, ένα παραμύθι που έρχεται και ασφαλίζει την εξέλιξή των κοινωνικών καταστάσεων ερμηνεύοντας την ανάπτυξη τους με όρους που ξεπερνούν την πραγματικότητα. Το περιεχόμενό του άλλες φορές ιδεολογικό, άλλες συναισθηματικό έχει σαν στόχο να απλοποιήσει τις δύσκολες και την “αγριότητα” τους και να παρουσιάσει ένα διέξοδο. Ο μύθος τροφοδοτείται και τροφοδοτεί το ασυνείδητο και έχει να κάνει με το θρησκευτικό υπόβαθρο των πολιτισμών. Έχει να κάνει επίσης με ασυνείδητες επιθυμίες, φόβους και αγωνίες και γενικά ανασφάλειες, των οποίων η λύση πολλές φορές δεν υπολογίζει τις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά τις “μαγικές” τελετουργίες αποφυγής. Κάτω από την πίεση των συναισθημάτων της μη ικανοποίησης, της έλλειψης, της στέρησης καθώς και της ματαίωσης, ο μύθος και η επιθυμία πραγματοποίησης, οδηγούν στην αποδοχή της “μαγικής” λύσης σαν προοπτική της πραγματικότητας. Το πολιτικό σύστημα τώρα, ξέχωρα από το ορθολογικότητα και το ρεαλισμό του απέναντ...

Η έννοια του εθνικού εαυτού αποτελείται από δύο υπο-έννοιες (έθνος και εαυτός) οι οποίες παρουσιάζουν σημαντικές δυσκολίες στην κατανόηση τους (Tilly, 1975). Όσον αφορά τον εαυτό γίνεται σαφές ότι στην πορεία της ανάπτυξης του ατόμου και της διαρκούς αλληλεπίδρασης με τα άλλα άτομα του περιβάλλοντός του το άτομο μαθαίνει να ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους χρησιμοποιώντας γλωσσικά σύμβολα για να αναφερθεί στον εαυτό του, τα οποία είναι διαφορετικά από εκείνα που χρησιμοποιεί για να αναφερθεί στους άλλους (Μπέργκερ & Λούκμαν, 2003). Αναφορά στον «εαυτό» σημαίνει ότι το υποκείμενο γίνεται συγχρόνως αντικείμενο της δράσης του. Με αυτήν την έννοια ο εαυτός αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο: το υποκείμενο αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κάτι συγκεκριμένο, ως μία οντότητα με ορισμένες ιδιότητες οι οποίες αποτελούν τις διάφορες ταυτότητες του. Έχει μόνο μια προσωπική ταυτότητα και περισσότερες κοινωνικές. Η έννοια της κοινωνικής ταυτότητας ως μέρος της αυτοαντίληψης του ατόμου ...

Η παρουσία του βρέφους, απλώνει τα ήσυχα νερά της. Κατακλύζει τα λιβάδια του σπιτιού χωρίς να προειδοποιήσει κανένα. Μέσα τους τσαλαβουτούν γονεϊκά πόδια πότε ξυπόλυτα και πότε ντυμένα με σόλες, έτοιμα να πολτοποιήσουν τα υδάτινα ρευστά νοήματα που αναδύει. Η παρουσία του είναι τόσο διαφανής. Κανείς δεν μπορεί να την διακρίνει και την συγχέει με οτιδήποτε άλλο παρά με το ίδιο το βρέφος. Την συγχέει με την επιθυμία ή το φόβο του. Με τον εαυτό του ή με τον άλλον. Με το παρελθόν, ή το μέλλον. Όλα ζουν σε μια άλλη διάσταση που καμιά τους δεν έχει σχέση με το παρόν. Όμως η παρουσία του βρέφους είναι ένα παρόν που κραυγάζει. Είναι αυτή που επαναπροσδιορίζει τα δεδομένα της ζωής μιας ολόκληρης της οικογένειας. Ένα αδύναμο πλάσμα που χρειάζεται την βοήθεια για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, απελευθερώνει μια τεράστια δυναμική. Διαμορφώνει, μεταμορφώνοντας τον ορίζοντα. Αλλάζει χρώματα στις ανατολές και δειλινά των προσώπων που το περιστοιχίζουν. Μεταφέρει το νόημα των πραγμάτων σε κάθε ...

Διαμεσολάβηση 3 Ο παιδαγωγικός διαμεσολαβητής. Καταλάβαμε ότι ο γονέας είναι εν δυνάμει ένας διαμεσολαβητής ανάμεσα στο “παιδί” και τον κόσμο, επίσης ξέρουμε ότι είναι και εν δυνάμει παιδαγωγός. Σαν παιδαγωγός διαμεσολαβεί πάντα παιδαγωγικά. Το κάθε τι που κάνει απέναντί του είναι επενδυμένο συναισθηματικά, και η σχέση με το “παιδί” δεν παύει να είναι μια παιδαγωγική πράξη. Ο Γονέας είναι ένας “παιδαγωγικός διαμεσολαβητής”, όπως έλεγε Leon Vigotski ο οποίος ήταν ο πρώτος που μίλησε για την “παιδαγωγική διαμεσολάβηση”. Κατά την γνώμη του η νοημοσύνη είναι μια κοινωνική κατασκευή. Δηλαδή είναι το προϊόν της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον τόσο το οικογενειακό όσο και το πολιτιστικό. Σε αυτή την περίπτωση ο γονέας είναι ο διαμεσολαβητής σαν κομμάτι του ιστορικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος του “παιδιού” και η γνώση είναι το προϊόν της σχέσης του μαζί του. Η μορφή της διαμεσολάβησης του καθορίζεται από αυτό που θέλει να μεταδώσει. Συνεπώς είναι σημαντικό και δεν πρέπει να ξε...