Νοσηρότητα και υγεία



Η Νοσηρότητα


Η νοσηρότητα είναι μια κατασκευή, μια κατασκευή όπου η συμμετοχή του υποκειμένου περιορίζεται απλά στην αποδοχή της. Έγκειται στην επανάληψη γνωστών συναισθημάτων τα οποία το εγκλωβίζουν σε ένα επαναλαμβανόμενο συγκινησιακό πεδίο που δεν έχει διέξοδο.

Νοσηρότητα είναι ο φόβος της συνειδητοποίησης του εαυτού και των αναγκών του. Είναι ο φόβος της ανακάλυψης της διαφορετικότητας του και η προσπάθεια συγκάλυψης οτιδήποτε καινούργιου υπάρχει σαν σκέψη, συναίσθημα, συμπεριφορά ή σχέση. Έτσι νοσηρότητα σημαίνει την επαναλαμβανόμενη στέρηση του εαυτού σαν κομιστή του καινούργιου και του διαφορετικού. Εκφράζεται με την μη αποδοχή του, η οποία αναπαράγει την στειρότητα του περιβάλλοντος σαν στοιχείο δικό του.

Φύεται σε χωροχρόνους της ακινησίας ή της προμελετημένης κίνησης. Αποτελεί περιεχόμενο επαναληπτικών ενεργειών και συμπεριφορών οι οποίες αναπαράγουν το ίδιο και απαράλλαχτο, με μια σιγουριά που δεν είναι παρά η ίδια νοσηρή. Άρα η νοσηρότητα είναι προϊόν της στασιμότητας. Την θρέφει η επανάληψη και ο μιμητισμός. Την θρέφει το αναλλοίωτο, το απαράλλαχτο, το μόνιμο, το ίδιο.

Η επανάληψη εκφράζει μια αντίσταση στην αλλαγή η οποία δίνει την εντύπωση στο υποκείμενο ότι ελέγχει την πραγματικότητα ενώ στην ουσία ελέγχεται από αυτή. Φαίνεται ότι προσφέρει την ασφάλεια του γνωστού, ενώ καλλιεργεί την ανασφάλεια που πηγάζει από την έλλειψη του εαυτού. Παίρνει την μορφή του σεβασμού προς την παράδοση προσπαθώντας να σταματήσει την εξέλιξη του καινούργιου, θεωρώντας το σαν την πηγή όλων των δεινών.

Η παράδοση στηρίζεται στην επανάληψη των συναισθημάτων που διέπουν τις κοινωνικές σχέσεις. Στην επανάληψη της ενοχής, του φόβου, της αγωνίας που αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά αντίστασης στην αλλαγή. Επίσης στηρίζεται στην επανάληψη της ανελευθερίας μέσα από την απαίτηση του σεβασμού παραδοσιακών κανόνων της ιεραρχίας και της υποταγής. Η παράδοση δικαιολογεί και δικαιολογείται μέσα από την επανάληψη, σαν κεκτημένη μυθική αλήθεια ενός κόσμου που η ακινησία είναι η μόνη απόδειξη υγείας. Η ιεραρχία πάντα στηρίχτηκε στο κεκτημένο και όχι στην συνεργατική δημιουργία.

Η επανάληψη λοιπόν νομιμοποιεί την νοσηρότητα παρουσιάζοντας την σαν υγεία. Δεν νοιάζεται για την ικανοποίηση του υποκειμένου αλλά για την ικανοποίηση της παράδοσης. Έτσι η νοσηρότητα της παράδοσης μετατρέπεται σε παράδοση της νοσηρότητας μεταβιβάζοντας την σαν αλήθεια από γενιά σε γενιά. Η νοσηρότητα εκφράζει απροκάλυπτα στην επιθυμία της παράδοσης το μέλλον να είναι σαν το παρελθόν και το παρελθόν να γίνει μέλλον.

Τη νοσηρότητα την σκοτώνει το καινούργιο, το άγνωστο, το αυθόρμητο και το διαφορετικό.

Η υγεία

Η υγεία είναι το προϊόν της αναζήτησης του καινούργιου, του άγνωστου, του αυθόρμητου και του διαφορετικού. Είναι η απομάκρυνση από το παλιό, η απομάκρυνση από την επανάληψη και το πέρασμα σε μια νέα διάσταση του πραγματικού που κανείς δεν γνωρίζει.

Η υγεία εμπεριέχει την αναζήτηση του καινούργιου σαν διαδικασία που βοηθάει, όχι μόνο στην ανακάλυψη του καινούργιου στο περιβάλλον, αλλά κυρίως, την την ανακάλυψη του εαυτού σαν κάτι καινούργιο. Η υγεία λοιπόν αποκαλύπτει τον εαυτό σαν ένα νέο στοιχείο που προβάλλει το καινούργιο μέσα από την ικανότητα και αποδοχή της συνεχούς ανανέωσης του και απόστασης από το παλιό.

Η υγεία είναι και αυτή μια κατασκευή! Μια κατασκευή η οποία όμως επιζητά, απαιτεί την συμμετοχή. Έτσι υγεία είναι, η συμμετοχή στην κατασκευή του κόσμου σαν δημιουργία που ορίζει το υποκείμενο και ορίζεται από αυτή. Αναδύεται με την ικανοποίηση του εαυτού που απορρέει από ενέργεια του υποκειμένου προσφέροντας του την δυνατότητα ελέγχου και ορισμού της πραγματικότητας που το περιβάλλει.

Η υγεία είναι η διάσταση του εαυτού που δεν επισκεπτόμαστε συχνά. Που δείχνουμε ότι φοβόμαστε για το άγνωστο των συναισθημάτων και το διαφορετικό, που ενώ νομίζουμε ότι είναι κάτι μακρινό και ξένο, αυτό εδράζει μέσα μας. Έχει σχέση με την αναζήτηση μιας καινούργιας απόλαυσης και την απόλαυση της αναζήτησης του καινούργιου.

Η αποδοχή της απόλαυσης σαν μια νέα συγκίνηση επιτρέπει την γνώση του εαυτού σαν πηγή απόλαυσης που ωθεί όλο και περισσότερο στην αναζήτηση του εαυτού του. Σε αυτή την περίπτωση του καινούργιο, το άγνωστο, του αυθόρμητο και το διαφορετικό εμπεριέχουν την απόλαυση της ανακάλυψης του καινούργιου που εδράζει στον εαυτό και αποτελεί δικό του στοιχείο, παρά στοιχείο του κόσμου.

Με λίγα λόγια το νέο δεν είναι στοιχείο που πρέπει να το ψάξουμε έξω από τον εαυτό, αλλά στοιχείο του ίδιου του εαυτού.


Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας:Janpol PORTALIS

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα