Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Το συλλογικό κέρδος βιώνεται σαν ατομικό, ενώ το ατομικό όχι. πίνακας: Vladimir Kush ,

    ...Το να ενδώσουμε στην ευκολία μιας συγκριτικής ιστορικής εξέτασης της συκοφαντίας υπήρξε δελεαστικό. Τα παραδείγματα δεν λείπουν΄ είναι τόσο πολλά, που θα δυσκολευόμασταν τελικά να διαλέξουμε.    Η χριστιανική κουλτούρα καθιστά την συκοφαντία το πιο παλιό επάγγελμα του κόσμου. Πρώτος καταδότης είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο πρωτόπλαστος: Ο Αδάμ γεύεται τον απαγορευμένο καρπό του δένδρου της γνώσης και καταδίδει την Εύα στον Θεό. Ο Ιούδας προδίδει τον Ιησού καταδίδοντάς τον.     Κατά τον Μεσαίωνα η Ιερά Εξέταση, για να καταστείλει τις αιρέσεις, καθιστά την κατάδοση θρησκευτικό καθήκον και προστατεύει τον μάρτυρα κατηγορίας. Στην Βενετία ανάμεσα στον δέκατο έκτο και το δέκατο όγδοο αιώνα οι πολίτες αποθέτουν ανώνυμα σημειώματα στα “στόματα καταγγελίας” των γλυπτών λιονταριών.     Η Γαλλική Επανάσταση αποκαθιστά τον καταγγέλλοντα πατριώτη, τον κατάσκοπο του Παρισιού, τον ωτακουστή , φράσεις που αποτελούν ισάριθμους τίτλους εφημερίδων εκδοθεισών κατά την περίοδο 178

Συμπεράσματα. Η ανάλυση που μας άφησε ο Αριστοτέλης για την φιλία μέχρι σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς και έμπνευσης. Τα ίδια κίνητρα και ωφέλη συνεχίζουν να καθορίζουν και της φιλίες των σύγχρονων ανθρώπων. Τα βασικά κίνητρα κατά τον Αριστοτέλη είναι η χρησιμότητα και η ευχαρίστηση από την μια και η αρετή από την άλλη. Η γνήσια φιλία πρέπει να στηρίζεται στην ειλικρίνεια, στην αφιλοκέρδεια και στην προθυμία, Για να αναπτυχθεί η τέλεια φιλία υποστήριζε, πρέπει πρώτα να υπάρχει ισότητα ή αναλογία ανάμεσα στους φίλους. Αλλά και ανάμεσα στους ίσους κατά την θέση χρειάζονται ομοιότητες στο χαρακτήρα, τις κλίσεις κι τις ιδέες. Όσο και αν οι ηθικοί λόγοι συνηγορούν υπέρ της φιλίας αρετής, ο ρεαλισμός υπαγορεύει ότι το ξεκίνημα τους οι φιλίες έχουν συνήθως ωφελιμιστικά χαρακτηριστικά. Ειδικότερα οι Επικούρειοι έθεταν ως πρώτο κίνητρο της φιλίας την ασφάλεια η οποία απασχολούσε έντονα τους ανθρώπους τότε. Πρόσθεταν όμως ότι για να διατηρηθούν οι φιλίες πρέπει να αγαπάμε τον φίλο

Οι νευρώσεις και οι ψυχώσεις αποτελούν δυο μεγάλες ομάδες ψυχιατρικών ασθενειών, με τις υποδιαιρέσεις τους. Αυτές είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας της ψυχιατρικής επιστήμης  να ερμηνεύσει και να κατατάξει τις διαταραχές του συναισθήματος του ανθρώπου, οι οποίες επηρεάζουν με την σειρά τους, τόσο την σκέψη όσο και το σώμα, για να βοηθήσει στην θεραπεία τους Σύμφωνα με τον Φρόιντ, το ψυχικό όργανο χωρίζεται σε τρία μέρη το “Εκείνο” , το “Εγώ” και το “Υπέρ-εγώ” . Το “Εκείνο” αντιπροσωπεύει τα ένστικτα , τις παρορμήσεις του ατόμου. Το “Υπέρ-εγώ” αντιπροσωπεύει την κοινωνία και τις απαγορεύσεις της. Το “Εγώ” είναι το συμβιβαστικό όργανο ανάμεσα στα δύο. Το “Εγώ” λοιπόν λειτουργεί σαν ρυθμιστής ανάμεσα στο “Εκείνο” δηλαδή τις συνειδητές και ασυνείδητες επιθυμίες του ατόμου, και στο “Υπέρ-εγώ” που περιλαμβάνει τις απαιτήσεις τις κοινωνίας και τις απαγορεύσεις της. Με αυτό το τρόπο το “Εγώ” μεριμνά ώστε να υπάρχει μια ισορροπία και το άτομ

Στην σύγχρονη εποχή θεωρούμε την αγάπη των μανάδων για τα παιδιά τους σαν μια ουσιαστική πλευρά της ανθρώπινης φύσης, κάτι που θυμίζει την πίστη μας σε μια γενετική βάση του συναισθήματος. Όταν μια μητέρα αποτυγχάνει να επιδείξει αγάπη για τα παιδιά της – για παράδειγμα πουλώντας τα, ή, εγκαταλείποντας τα – φαίνεται σαν κάτι λιγότερο από ανθρώπινο ον. ( Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει το γεγονός ότι αν ένας άντρας εγκαταλείψει την σύζυγο και τα παιδιά του, σε γενικές γραμμές δεν το βλέπουμε σαν κάτι “αφύσικο”.) Όπως προτείνει η Γαλλίδα ιστορικός Elisabeth Badinter το πράγμα δεν ήταν πάντα έτσι. 1 Στην Γαλλία και στην Αγγλία του δέκατου εβδόμου και δέκατου ΄'όγδοου αιώνα, το παιδί ζούσε σε μια οριακή κατάσταση. Γραπτά της εποχής εκφράζουν μια διάχυτη αντιπάθεια για το βρέφος που γεννήθηκε μέσα στην αμαρτία και αντιμετωπίζονταν συχνά σαν μια φορτική ενόχληση και στην καλύτερη περίπτωση σαν άθυρμα, ή, πιθανός εργάτης. Για τους φτωχούς το να εγκαταλείψουν ένα παι

Οι κοινωνικές σχέσεις Η σχέση του ατόμου με το περιβάλλον καθορίζεται από την μορφή των αλληλεπιδράσεων με αυτό. Η αλληλεπίδραση ορίζεται σαν ανταλλαγή λεκτική, συμπεριφοριστική, διανοητική που υφίσταται ανάμεσα σε δύο ή και περισσότερα άτομα και επηρεάσει την συμπεριφορά τους. Οι αλληλεπιδράσεις αποτελούν το περιεχόμενο των σχέσεων και σύμφωνα με αυτές καθορίζεται η μορφή τους. Με αυτό τον τρόπο, η σχέση με τους άλλους επηρεάζει το άτομο καθορίζοντας την σχέση με τον εαυτό, καθώς και την διαμόρφωση τη ταυτότητας του. Σύμφωνα με Αντόνιο Γκράμσι ο άνθρωπος κατασκευάζει και κατασκευάζεται και η ιστορία του είναι το αποτέλεσμα των πράξεων του. Ο κονστρουκτιβισμός επίσης, δεν θεωρεί τον εαυτό μόνο σαν το αποτέλεσμα των κοινωνικών καταστάσεων, αλλά συγχρόνως και σαν κατασκευαστή και δημιουργό τους. Σύμφωνα με τις παραπάνω θέσεις το άτομο δεν είναι μόνο ο αποδέκτης των κοινωνικών αλλαγών και των μεταλλάξεων, αλλά και ενεργός παράγοντας και δημιουργός τους. Οι ε

«…Τα ευρηματα των Bowlby και Spitz πριν απο δεκαετιες, ενισχυονται απο νεωτερες νευροβιολογικες ερευνες. Το συμπερασμα ειναι οτι οχι μονο η αμεση κακοποιηση, αλλα και η απουσια συναισθηματικης επαφης μεταξυ γονιων-παιδιου προκαλει ατροφια συγκεκριμενων τμηματων του εγκεφαλου που συνδεονται με τα συναισθηματα… Μεσω της συγχρονης νευροβιολογικης ερευνας κατανοουμε καλυτερα πώς λειτουργουσαν τυποι οπως ο Eichmann, ο Himmler, ο Höss. Η αυστηρη αγωγη πειθαρχησης στην οποια υποβληθηκαν απο τη βρεφικη τους ηλικια, ανεστειλε τη συναισθηματικη τους αναπτυξη, τους εκανε ανικανους να βιωσουν ανθρωπινα συναισθηματα συμπονιας για τη δυστυχια των αλλων· τετοια συναισθηματα τους ηταν απολυτως ξενα. Λογω της συναισθηματικης τους νεκρωσης, οι δραστες των πιο ειδεχθων εγκληματων ηταν ικανοι, μετα τον πολεμο, να λειτουργουν ως “κανονικοι”, χωρις την παραμικρη ενδειξη μεταμελειας, και να εντυπωσιαζουν το περιβαλλον τους με τις ικανοτητες τους. Ο dr. Mengele στο Αουσβιτς χρησιμ

” Ασθενής” ή “πελάτης”, είναι ένα ζήτημα το οποίο έχει ανακύψει από παλιά στις τάξεις των επαγγελμάτων υγείας. Αυτός ο διάλογος θα τον έλεγα, ακόμα και σήμερα απασχολεί την ιατρική κοινότητα. Μεγάλα νοσοκομεία στο εξωτερικό προβληματίζονται στο πως πρέπει να ονομάσουν τους ανθρώπους που πάσχουν έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες τους. Προτείνουν όχι μόνο αυτές τις δύο ονομασίες δηλαδή “ασθενής”, ή “πελάτης” αλλά και την ονομασία του “χρήστη” Περισσότερο αυτό το δίλημμα το συναντάμε στα επαγγέλματα που αντικείμενό τους είναι η ψυχική υγεία, και η δυσκολία γίνεται μεγαλύτερη όσον αφορά την προσφώνηση και την ονομασία που θα αποδώσουμε στο άτομο ή τα άτομα που απευθύνονται σε εμάς, τους ψυχολόγους και ειδικά τους ψυχοθεραπευτές. Η ονομασία “ασθενής”, δείχνει το άτομο του οποίου η υγεία βρίσκεται σε κατάσταση ανησυχίας. Το ότι συναντά όμως ένα γιατρό δεν σημαίνει ότι είναι άρρωστος, αλλά από την στιγμή που υπάρχει μια ιατρική γνωμάτευση, τότε μπορούμε να τον ονομάσουμ

Η χρήση του όρου κοινωνική ευθύνη σχετίζεται θεμελιακά με την αναπτυξιακή πορεία της συγκεκριμένης ικανότητας να συνδέει κανείς την προσωπική αίσθηση του εγώ με το ευ ζην του συνόλου. Στην μελέτη Common Fire, όπου εξετάστηκε η ζωή εκατό κοινωνικά υπεύθυνων ατόμων ( Daloz, Keen, Parks 1996 ), αναζητήσαμε άτομα τα οποία είχε επιδείξει σε μακροχρόνιο ορίζοντα μεγαλύτερη δέσμευση προς το κοινό καλό σε σύγκριση με την προσωπική ευημερία. Αυτός ο τύπος δέσμευσης μπορεί να παραλληλιστεί με την έννοια των κοινών πλατιών, δηλαδή των τόπων όπου όλη η κοινότητα συναθροίζεται για λόγους επαγγελματικούς ή εορταστικούς και γίνεται φανερή η αλληλεξάρτηση. Εξ ορισμού οι κοινόχρηστες πλατείες δεν ανήκουν σε ένα άτομο και παρά το γεγονός ότι έχουν και την σκοτεινή πλευρά τους - αφού ήταν επίσης χώροι δουλεμπορίου και εκτέλεσης αντιφρονούντων - κατά κύριο λόγο αποτελούν μέρη κοινής ιδιοκτησίας όπου η κοινότητα συνεργάζεται για να πραγματώσει το πεπρωμένο της συνεχ

Όπως διατυπώθηκε από τον Ιταλό πολιτικό, οικονομολόγο και ακτιβιστή Antonio Gramsci (1978 ), ο όρος ηγεμονία περιγράφει την διεργασία κατά την οποία ιδέες, δομές και πράξεις που γίνονται αντιληπτές από την πλειοψηφία των ανθρώπων ως εντελώς φυσιολογικές και ικανές να λειτουργήσουν υπέρ αυτών είναι στην πραγματικότητα κατασκευασμένες και διαδεδομένες από ισχυρές μειοψηφίες συμφερόντων με σκοπό να προστατευτεί με το καλύτερο τρόπο το status quo που προωθεί αυτά τα συμφέροντα. Η ειδοποιός διαφορά της ηγεμονίας είναι ότι με το χρόνο υιοθετείτε σε βάρος και γίνεται μέρος του πολιτισμικού αέρα που αναπνέουμε.  Κανείς δεν μπορεί να αποκαλύψει τα πέπλα της καταπίεσης και να καταδείξει μια αναγνωρίσιμη ομάδα ή ομάδες ανθρώπων τους οποίου θα κατηγορήσουμε ως υποκινητές μιας συνειδητής συνωμοσίας με στόχο να φιμώσει τους ανθρώπους και να τους στερήσει τα πολιτικά δικαιώματα.  Αντίθετα, οι ιδέες και οι πρακτικές της ηγεμονίας γίνεται τμήμα και μέρος της καθημερινής ζω

Η παρουσία του παιδιού Η δύναμη του παιδιού, σαν έκφραση, αποτελεί για μένα μια πρόκληση, διότι με την γέννηση του το παιδί θεωρείται, και πολύ σωστά, ένα αδύναμο πλάσμα που χρειάζεται την βοήθεια του οικογενειακού περιβάλλοντος για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί. Το αδύναμο αυτό πλάσμα όμως, θεωρώ ότι απελευθερώνει με την παρουσία του, μια τεράστια ψυχοκοινωνική δυναμική διαμορφώνοντας το περιβάλλον του, αλλά και τα πρόσωπα που το περιστοιχίζουν. Ξέχωρα από το ποιες συνθήκες επικρατούν κατά την έλευση του, η παρουσία του θα τις τροποποιήσει θετικά ή αρνητικά. Η τροποποίηση αυτή αποτελεί την δύναμη του παιδιού. Με αυτό το σκεπτικό, η έννοια της ισχύος του έχει να κάνει με την θέση που καταλαμβάνει στο ήδη υπάρχον οικογενειακό σύστημα και τις αλλαγές που επιφέρει σε αυτό. Την νέα αυτή κατάσταση, την θεωρώ σαν δύναμη του παιδιού στο βαθμό που η παρουσία του μετατρέπει την λειτουργία της οικογένειας και την επηρεάζει στην ανάπτυξή της. Δηλαδή την ισχύ του, θα μπο

Η κατανόηση στην επικοινωνιακή μάθηση απαιτεί να αξιολογήσουμε τα νοήματα πίσω από τις λέξεις, την συνοχή, την αλήθεια και την καταλληλότητα των στοιχείων που συνιστούν την επικοινωνία, την ειλικρίνεια και τα προσόντα του ομιλούντος αλλά και την αυθεντικότητα στην έκφραση των συναισθημάτων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε κριτικά στοχαστικοί σχετικά με τις παραδοχές του ατόμου που επικοινωνεί μαζί μας [...]  Στην επικοινωνιακή μάθηση καθορίζουμε την αιτιολόγηση των προβληματικών πεποιθήσεων ή κατανοήσεων διαμέσου του ορθολογικού διαλόγου έτσι ώστε να καταλήξουμε στην καλύτερη δυνατή κρίση.  Οι εναλλακτικές διεργασίες, πέρα από τον ορθολογικό διάλογο, για την αιτιολόγηση των πεποιθήσεων είναι η επίκληση στην παράδοση, την αυθεντία ή την ισχύ.   Jack Mezirow   πίνακας: Equipo Crónica, A Maïakovski , 1976   600 × 598 - mediation.centrepompidou.fr

Ανάμεσα στην δολοφονία του Κίροφ και την αποπομπή του Γιαγκόντα ο Στάλιν ενεργούσε σαν μανιακός και με υπολογιστική ψυχρότητα. Όλα όσα έκανε έδωσαν στο σοβιετικό κράτος αυτό που οι παρατηρητές πίστεψαν ότι ήταν η μαγική πηγή της δύναμής του: τη μονολιθική εξουσία.  Ο Στάλιν εξόντωνε, πολιτικά και στην συνέχεια σωματικά, όλους τους πολιτικούς που είχαν δείξει να δρουν ή ακόμα και να σκέπτονται ανεξάρτητα. Έθεσε τα θεμέλια μια εξουσίας με πυραμοειδή δομή: ο ίδιος το Πολιτμπιρό, η ΝΚ VD, η γραφειοκρατία του κόμματος.  Ασκούσε απόλυτο έλεγχο σε κάθε κυβερνητικό κομισάριο, από την εξωτερική πολιτική έως τις πολιτιστικές δραστηριότητες. Έδωσε τέτοια δομή στο πληθυσμό, ώστε να μην υπάρχει κοινωνική βάση για οποιαδήποτε εξέγερση ή διαφωνία' οι αγρότες καθυποτάχτηκαν, η διανόηση υπέκυψε στην διαφθορά ή την τρομοκρατία, οι εργάτες περιορίστηκαν στους τόπους εργασίας τους. Μόνο ο στρατός παρέμεινε αυτοδιοικούμενος αλλά όχι για πολύ.    Ο Στάλιν απομάκρυνε τις γυν