ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥΣ

 

 της Μπετίνας Ντάβου

   Όταν - κοντά στο μέσον της ζωής μας, συνήθως- φουσκώνει ένα "πρώτο κύμα" απώλειας σημαντικών κι αγαπημένων μας προσώπων, αλλά εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε, τότε γίνεται χειροπιαστή η μεταφορά της ζωής σαν διαδρομή. Μια διαδρομή που ακατάπαυστα ο καθένας μας διασχίζει μέχρι το τέλος, μαζί με την επίγνωση πως, παρότι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι, δεν υπήρξαμε εντελώς μονάχοι στην διαδρομή. 

Μια συνοδοιπορία είναι η ζωή. Μ' άλλους ανθρώπους διασταυρώνεσαι και χάνεσαι αμέσως, μ' άλλους βηματίζεις μικρές αποστάσεις κι αποχαιρετίζεσαι μόλις ο ένας απ' τους δύο αναγνωρίσει τον προορισμό του, μ' άλλους συνοδοιπορείς με την ψευδαίσθηση πως θα βρίσκεσθε δίπολα μέχρι το τέλος, κι άλλους τους χάνεις "κατα λάθος" στη διαδρομή. 

    Οι άνθρωποί μας είναι εν τέλει οι συνοδοιπόροι μας. Και το μέγεθος της διαδρομής που θα διασχίσουμε μαζί τους είναι, όσο περνάει απ' τ' ανθρώπινα χέρια μας, ζήτημα κοινού προορισμού, εναρμόνισης κι ευελιξίας. Να μπορούμε να σταματήσουμε όταν ο άλλος κουραστεί και να περιμένουμε να ώσπου να ανακάμψει. Να μπορούμε να επιταχύνουμε όταν βιάζεται, να επιβραδύνουμε όταν αγναντεύει,  να τον στηρίζουμε αν παραπατήσει και να μας στηρίξει κι αυτός. Δεν είναι όμως δυνατό να συντονίσουμε τον βηματισμό μας με όλους τους ανθρώπους που συναντούμε και μας γοητεύουν. 

Κάποιοι μας τραβούν σέρνοντας μπροστά, άλλοι μας κρατάνε ακινητοποιημένους πίσω, με λίγους μόνο μπορούμε να χορέψουμε με αέναο συντονισμό σωμάτων και βλεμμάτων και με την σκληρή επίγνωση ότι κάποια στιγμή ο ένας απ' τους δύο θα υποχρεωθεί από δυνάμεις που τον υπερβαίνουν να εγκαταλείψει πρώτος τον χορό. 

Υπάρχουν άνθρωποι που μας πάνε πιο μπροστά με μικρές σκουντιές προς κάτι καλό που βρίσκεται κάτω απ' την μύτη μας, αλλά δεν το βλέπουμε ή που μας ρίχνουν στα βαθιά γιατί γνωρίζουν καλύτερα από εμάς πως θα καταφέρουμε να κολυμπήσουμε, που κεντάνε πάνω στις ιδέες μας και τις μεγεθύνουν. Υπάρχουν οι άλλοι με το συνεχές πάρε - δώσε, με το "βάστα με να σε βαστώ" με το "προχώρα και θα σε φτάσω, μόλις ξαποστάσω". 

Κι αυτοί που έμειναν πίσω ή έκαναν άλμα προς τα μπρος και τους χάσαμε στην διαδρομή. Όμως όλοι αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν για λίγο ή πολύ - ποτέ για πάντα, αφού συνήθως ο ένας απ' τους δύο φεύγει πρώτος - συνοδοιπόροι μας. Και για κανέναν απ' αυτούς δεν πρέπει να πενθούμε. Ούτε γι΄αυτούς που χάθηκαν στο δρόμο.

 Όχι, δεν πρέπει να πενθούμε για τους συνοδοιπόρους που αποχαιρετάμε. Να χαιρόμαστε πρέπει, για όσο πλούτο μας έδωσαν στη διαδρομή. Για όσα προλάβαμε ν' ανταλλάξουμε, για άλλους τόπους κι άλλους ρυθμούς που μας έδειξαν, ακόμα και για κάποιους φευγαλέους συντονισμούς που μας πρόσφεραν. Ακόμη κι αν ο βηματισμός τους υπήρξε πολύ γρήγορος ή πολύ αργός για μας, μας έδωσε ένα μέτρο του δικού μας ρυθμού για να πορευόμαστε.

 psychologies magazine - greek edition - Ιούλιος 2010

(H Μπετίνα Ντάβου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας 

και διευθύντρια του Εργαστηρίου 

Ψυχολογικών Εφαρμογών 

και  Επικοινωνιακού Σχεδιασμού 

στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών.) 

 http://ex-oneirou.blogspot.gr/2010/06/blog-post_30.html

πίνακας:

http://www.etsy.com/listing/99149811/modern-art-poster-surrealism-art-work