Οικογένεια και Οικογενειακές σχέσεις Ψυχολογία - Συμβουλευτική - Ψυχοθεραπεία

Η εξάρτηση Η εξάρτηση και η ανεξαρτησία είναι προϊόντα των οικογενειακών σχέσεων, των οικογενειακών δεσμεύσεων. Συνήθως αποφεύγουμε να μιλάμε για εξαρτήσεις παρά μόνο σε σχέση με τα ναρκωτικά. Εμείς θα μιλήσουμε για οικογενειακές εξαρτήσεις που αποτελούν συνήθειες που δομήθηκαν μέσα από την καθημερινή τους επανάληψη. Η επανάληψη είναι είναι απαράβατος όρος για την λειτουργία της εξάρτησης. Κάθε επαναληπτική πράξη εμπεριέχει την προσδοκία της ικανοποίησης, δηλαδή στοχεύει το ίδιο ικανοποιητικό βίωμα που είχε στο παρελθόν. Αυτό το βίωμα δεν έχει σχέση μόνο με μια ατομική, αλλά και με μια συλλογική εμπειρία της οποία το άτομο είναι συμμέτοχος . Ο τρόπος με τον οποίο βιώνονται αυτές οι εμπειρίες , φανερώνει την ποιότητα της εξάρτησης. Πάνω σε αυτή την ποιότητα της εξάρτησης το παιδί, δημιουργεί σιγά, σιγά τον δικό του τρόπο δεσμευτικής ύπαρξης μέσα στην οικογένεια, αλλά και στην μετέπειτα ζωή του, έξω από αυτή. Το παιδί Το παιδί, είναι κομμάτ...

...Η παρουσία της ηρωίνης αλλάζει την συμπεριφορά του κάθε μέλους στην οικογένεια σε τέτοιο βαθμό σαν να φαίνεται ότι όλοι είναι τρελοί. Αυτό που δίνει αυτή την εντύπωση είναι η συν-εξάρτηση της οικογένειας από τον χρήστη να είναι σε τέτοιο βαθμό, όπου κανείς να μην μπορεί να ελέγξει τις καταστάσεις, αλλά και όταν πηγαίνει να τις ελέγξει, βάζοντας όρια, αυτή η στάση να δημιουργεί μια μεγαλύτερη ανασφάλεια. Στην ουσία όπως λέει και μια συγγραφέας “δεν είναι ότι εμείς είμαστε τρελοί αλλά η κατάσταση που ζούμε είναι τρελή”. Βασικά συναισθήματα που επικρατούν είναι ο θυμός, η ντροπή, η ενοχή, η γενικευμένη ανασφάλεια και ο φόβος. Ο φόβος είναι ίσως το ισχυρότερο συναίσθημα που επικρατεί στην οικογένεια και έχει σχέση με την επαπειλούμενη απουσία του χρήστη καθώς και με το προκαταβολικό πένθος που έχει κατακλείσει την οικογένεια ακόμα και αν ο χρήστης βρίσκεται εν ζωή. Εδώ πρέπει να υπενθυμίσω αυτό που έλεγε ο Γουίλιαμ Μπάροουζ, Αμερικάνος συγγραφέας και χ...

Ο φόβος αποτελεί μια φυσιολογική λειτουργία η οποία σκοπό έχει να προφυλάξει το άτομο από επικείμενους κινδύνους. Μπορούμε να πούμε ότι συνδέεται με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και διατήρησης της ζωής. Η έλλειψη φόβου μπορεί να εκθέσει το άτομο σε πολλαπλούς κινδύνους, δηλαδή σε αυτή την περίπτωση έχουμε μια λανθασμένη εκτίμηση της επικινδυνότητας των καταστάσεων. Ενώ αντιθέτως ο υπερβολικός φόβος (φοβίες) εκφράζει μια αντίληψη της επικινδυνότητας των καταστάσεων, πάνω από το φυσιολογικό με αποτέλεσμα να στερεί από το άτομο μια υγιής σχέση με το περιβάλλον του. Και στην μια και στην άλλη πλευρά, ο έλεγχος των καταστάσεων αποτελεί το βασικό κίνητρο αυτών των αντιδράσεων. Ο φόβος αποτελεί μια ψυχική και οργανική κατάσταση και προκαλεί μια ειδική ψυχική διάθεση. Θεωρητικά κάθε αντικείμενο και κάθε κατάσταση μπορεί να βιωθεί με άγχος από την στιγμή που συνταυτίζεται με μια κατάσταση που προκαλεί ψυχικό, ή σωματικό πόνο. Σύμφωνα με την συμπεριφοριστική θεωρεία, αρκε...

 Η λέξη δαίμων, δηλώνει στα αρχαία ελληνικά, “αυτό το είδος της θεϊκής δύναμης, της τόσο λίγο εξατομικευμένης που ενεργεί με τον πιο ολέθριο τρόποστο κέντρο της ανθρώπινης ζωής παίρνοντας πολλές μορφές,.» 1 Ο δαίμων (αρσ. και θηλ.) ήταν, ίσως, η πιο ευσεβής λέξη. Παράγεται από το ρήμα δαίω (: μοιράζω στον καθένα την τύχη του). Αν και συνυπήρχε με τη λέξη θεός, εντούτοις, ο δαίμων αναφερόταν στην απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, ενώ ο θεός στην  ανθρωπόμορφη θεϊκή οντότητα. Η έννοια του δαίμονος ισοδυναμούσε με την Μοίρα, την Ειμαρμένη.   Ο Πλάτων έλεγε ότι, ο δαίμων μέσα στον άνθρωπο δεν είναι κάτι το ανθρώπινο, διότι δεν έχει μόνο ανθρώπινα στοιχεία, και ούτε κάτι το θεϊκό, διότι δεν έχει μόνο θεϊκά στοιχεία, είναι κάτι ανάμεσα στα δύο.  Ο Πλάτων μίλησε για τον έρωτα σαν δαίμονα. Για τον Πλάτωνα ο έρωτας είναι ο δαίμονας του ανθρώπου.  Για να επιτευχθεί η πληρότητα πρέπει να βρεθεί ο έρωτας. Ο έρωτας είναι ο δαίμων της αφθονίας ...

Σε αυτήν την ενότητα θα μάθουμε για την παραμέληση, θα αναλύσουμε αυτήν τη μορφή κακοποίησης, θα ερευνήσουμε τις αιτίες, τους υπεύθυνους, τα αποτελέσματα, θα βρούμε που συνιστάται και τους χώρους στους οποίους γίνεται. «Παραμέληση λοιπόν, ορίζεται η αποτυχία από τους νομικά υπεύθυνους να παρέχουν τα απαραίτητα για τη φροντίδα και το «καλώς έχει» του παιδιού.»36  «H παραμέληση συνίσταται από τη σωματική κακοποίηση που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη τροφής, ένδυσης, στέγης, καθαριότητας και υγιεινής, επιτήρησης, καθώς και από την εκπαιδευτική που περιλαμβάνει την απουσίαεκπαιδευτικού πλαισίου. Επίσης, αποτελείται από την συναισθηματική παραμέληση που εκφράζεται όταν το παιδί γίνεται μάρτυρας οικογενειακής βίας ή όταν οι γονείς / κηδεμόνες του το αγνοούν, αλλά και όταν το υποτιμούν, το απορρίπτουν, δεν του δείχνουν στοργή, το απομονώνουν, το τρομοκρατούν ή το εξωθούν σε εγκληματικές ή ταπεινωτικές συμπεριφορές. Όπως επίσης και στην ιατρική παραμέληση που γίνεται όταν οι γονεί...

Η οικογενειακή σχέση είναι μια παιδαγωγική σχέση. Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι οι γονείς διαπαιδαγωγούν το παιδί, όμως διαπιστώνουμε συνεχώς ότι, με τον τρόπο του, το παιδί “διαπαιδαγωγεί” και αυτό τους γονείς του, με την έννοια ότι τους επηρεάζει και καθορίζει τις αντιδράσεις τους, τόσο στην σχέση μαζί του, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.    Από την πρώτη στιγμή του ερχομού του στην ζωή, το παιδί επηρεάζει το οικογενειακό περιβάλλον και το διαμορφώνει στην αρχή, απλά με την παρουσία του, στην συνέχεια με τις αντιδράσεις του.'Αυτό εκφράζεται και από τις δυσκολίες στη συνεργασία των γονιών η οποία δοκιμάζεται με την παρουσία του παιδιού.    Η σχέση του παιδιού με το περιβάλλον του είναι μια αμφίδρομη σχέση, δηλαδή μια σχέση κατά την οποία, τόσο το παιδί όσο και το οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζουν και επηρεάζονται το ένα από το άλλο. Έτσι τ ο παιδί αν και είναι προϊόν του περιβάλλοντος, συγχρόνως είναι και ο συν διαμορφωτής αυτού του περιβάλλο...

Με στόχο, οι γονείς, να κατανοήσουν καλύτερα τον μηχανισμό και την λειτουργία των οικογενειακών σχέσεων, προτείνουμε ένα βιωματικό σεμινάριο γονέων με θέμα “ Εφηβεία και Οικογένεια” . Θεωρούμε ότι η καθημερινότητα των σχέσεων μέσα στην οικογένεια αποτελεί το βασικό εργαστήρι ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης των παιδιών καθώς και των γονέων. Απευθυνόμαστε στους γονείς των οποίων τα παιδιά βρίσκονται στο προεφηβικό και εφηβικό στάδιο ανάπτυξης. Θεωρούμε αυτές τις περιόδους σημαντικές γιατί είναι πέρασμα από την εξάρτηση στην ανεξαρτησία, γιατί είναι πέρασμα από την οικογένεια στον κόσμο. Σε αυτές τις περιόδους η τάση αυτονόμησης του παιδιού εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο, είτε μέσω συγκρούσεων, είτε μέσω υποταγής .    Στοχεύουμε λοιπόν στις διάφορες μορφές που μπορεί να πάρει η σχέση γονέων - εφήβων, και στην προσπάθεια το παιδιού να αυτονομηθεί. Οι τάσεις αυτονόμησης στην οικογένεια δεν έχουν σχέση μόνο με καταστάσεις, αλλά και με συναισθήματα, και αυτά...