Απόλυση και Υπόληψη






Η υπόληψη

Ακούμε κάθε μέρα για χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων που προβάλλεται σαν καθημερινό επίτευγμα της κυβερνητικής αποφασιστικότητας για να πιάσει τους αριθμούς. Χιλιάδες άνθρωποι μετακυλούν στα στρατόπεδα ανεργίας που απλώνονται στην πόλη, που απλώνονται από γειτονιά σε γειτονιά. Οι αριθμοί για τους οποίους χαίρεται η κυβέρνηση, έχουν όμως και μια άλλη όψη. Οι αριθμοί κρύβουν μια ανθρώπινη τραγωδία που έρχεται να πλήξει τον πολίτη στο βάθος της ιδιότητας του σαν άνθρωπος, στην υπόληψή του. 

Η υπόληψη έχει σχέση με την ικανότητα κάθε πολίτη να προστατεύει, από οποία δύναμη απειλεί να καταλύσει, την ελευθερία του. Η υπόληψη του πολίτη, η υπόληψή μας στηρίζεται στην ενεργητική συμμετοχή μας στην κοινωνική ζωή μέσω της εργασίας και της δυνατότητας που μας παρέχει να ελέγχουμε και να ορίζουμε την ζωή μας. Μέσα από την κοινωνική μας πράξη αντλούμε την θέση και τον ρόλο μας μέσα στην κοινωνία, μέσα από τον οποίο κτίζουμε την υπόληψη μας. Η υπόληψη έχει να κάνει με την εικόνα εαυτού, με την θέση του στο κοινωνικό σύνολο, με την αίσθηση της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης, με την ταυτότητα του. Η υπόληψη στηρίζει την ταυτότητα μας, όπως η εργασία στηρίζει την υπόληψη μας.

Η απώλεια ελέγχου

Δυστυχώς όμως είμαστε πρωταγωνιστές μιας ζωής που δεν ορίζουμε, φθάσαμε στο επίπεδο να μην σκεπτόμαστε παρά το σήμερα. Τέρμα τα όνειρα, τέρμα η οργάνωση της ζωής, τέρμα οι ανέσεις μια συνέχειας της πραγματικότητας έτσι όπως εμείς την καθορίζαμε. Τέρμα όλα αυτά. Τώρα το άγνωστο φαντάζει μπροστά στο μοναχικό πληθυσμό, που σέρνεται στους δρόμους εκεί που κάποτε πέρναγε καμαρωτό και χαιρόταν να καθρεφτίζεται στις βιτρίνες. Το τίποτα, το κενό, η ελεύθερη πτώση, η ατομική και κοινωνική αποδιοργάνωση, η ρευστοποίηση της ταυτότητας μιας χώρας, η ρευστοποίηση της ταυτότητας ενός λαού, η ρευστοποίηση της ταυτότητας μου. Βρισκόμαστε μπροστά στην ρευστοποίηση της προσωπικότητας του καθένα, με την απώλεια της ίδια της ταυτότητας μας.

Η απώλεια της ταυτότητας επέρχεται με την απώλεια εργασίας. Ένα μεγάλο μέρος του εαυτού από σκέψεις, συναισθήματα, συμπεριφορές και σχέσεις που σχετίζονται με το εργαστηριακό περιβάλλον, εκλείπουν ξαφνικά. Έτσι ξέχωρα από οικονομικό πρόβλημα, η απόλυση αποτελεί ένα κοινωνικό και ψυχικό τραύμα που αιμορραγεί, και αιμορραγεί όσο συνεχίζεται. Ένα τραύμα στην υπόληψη του απολυμένου, στην ιδέα που είχε για τον εαυτό του, ένα τραύμα στην αυτοεκτίμηση του.

Η δυνατότητα να υπάρχουμε σαν άνθρωποι.

Ο απολυμένος μπαίνει στο περιθώριο, νιώθει εκτός κοινωνίας. Δεν μπορεί να οργανώσει πλέον την ζωή του, να την ελέγξει. Ο κοινωνικός του περίγυρος αλλάζει μορφή, οι σχέσεις του μειώνονται,. Δεν μπορεί να κάνει αυτά που έκανε, αυτά που μέσα από τη πράξη τους προσδιοριζόταν σαν ενεργό υποκείμενο.

Η ικανότητα που είχε αναπτύξει σαν εργαζόμενος να ανταποκρίνεται στον κοινωνικό του ρόλο, συναινούσε στην διαμόρφωση της ταυτότητας του. Η αφαίρεση για διάφορους λόγους αυτής της ικανότητας, του στερεί την συνέχεια της ταυτότητας του και τον αποκόβει από την δυνατότητα που έχει κάθε άνθρωπος να ορίζει τον χώρο, τον χρόνο, τις κοινωνικές του σχέσεις και υποχρεώσεις του . Η απόλυση αποτελεί μια αφορμή για να βουλιάξουμε στην ανυποληψία

Η εργασία λοιπόν, δεν είναι μόνο η αμοιβή, το οικονομικό όφελος, αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό, πιο ουσιαστικό και πιο μεγάλο, 
είναι η δυνατότητα να υπάρχουμε σαν άνθρωποι.

Κερεντζής Λάμπρος 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ρατσισμός: Αίτια – Συνέπειες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΙΒΙΣΜΟΣ

Η Γονεϊκότητα